Jedyny taki zabytek w Polsce. Zobacz, zanim zupełnie zniknie z mapy kraju

Moja Wola, usytuowana na granicy województw wielkopolskiego i śląskiego, tuż przy drodze z Łodzi do Wrocławia, jest dziś miejscem, o którym słyszało niewielu. W połowie XIX wieku stanął tam jednak pałac myśliwski, który rozsławił niewielką osadę na całą Europę. By dziś dzielnie piastować miano perełki na skalę światową.

Jego budowę, na polecenie księcia brunszwicko-oleśnickiego Wilhelma, rozpoczęto w 1852 roku. Pałac zaprojektowany przez architekta Karłowskiego, otoczony zewsząd gęstwiną lasów, miał zachwycać swoim wyglądem, zaś architekturą przypominać te budowane wówczas w Szkocji. To stamtąd książę Wilhelm miał przywieźć wiele inspiracji, które wprowadził kolejno do swojego zamku w Mojej Woli.

Wkrótce prace ruszyły, by niedługo później zachwycić efektami. Pałac o drewnianej, delikatnej konstrukcji wzniesiono na kamiennej podmurówce, całość, zgodnie z zaleceniami, utrzymując w stylu szwajcarskim. W ten sposób budynek wyposażono w murowaną wieżę, zaś pozostałą jego część oszalowano i obito płatami z kory dębu korkowego, sprowadzanego z Portugalii. Podobne rozwiązanie, stosowane wówczas wyjątkowo rzadko, sprawiło, że pałac w Mojej Woli stał się unikatem w skali całego kraju.

Zobacz również: Tu bije serce Gór Stołowych. Najstarsze schronisko zmaga się z problemami

Zachwycał szerokimi okapami dachów z ozdobnymi, pokrytymi ornamentami listwami, ażurowymi werandami i obudowanymi, zadaszonymi okorowanymi konarami balkonami i tarasami. Nikt nie mógł mu wówczas odmówić architektonicznej urody.

W kolejnych latach budynek rozbudowano, przekształcając go w rezydencję mieszkalną. Zadbano również o teren wokół. Utworzono tam park krajobrazowy, zbudowano stajnię, powozownię i oficynę.

Sam obiekt zachwycał jednak nie tylko z zewnątrz. Każde z jego pomieszczeń miało zostać zaaranżowane w taki sposób, by wyglądem nawiązywać do jednego ze szkockich klanów. Kolorystykę z charakterystycznych kratek przeniesiono na tkaniny w oknach i na taperki mebli, zaś ściany i sufity ozdobiono bogatymi malowidłami przedstawiającymi sceny rodzajowe i motywy florystyczne.

Goście księcia Wilhelma, o czym mówią zachowane do dziś wspomnienia, z zachwytem opisywali wizyty w tym miejscu. Podziwiać mogli bowiem nie tylko ścienne malowidła, ale również liczne trofea. Wewnątrz do dziś zachowały się niektóre z malowideł, a także oryginalne posadzki i drewniane belkowane sufity.

Zobacz również: Pomysł na cudowny weekend za miastem. Skarb UNESCO nieznany turystom

Posiadłość w 1885 roku odkupił baron Daniel von Diergardt, postanawiając kolejno rozbudować budynek o piętrowe skrzydło z jadalnią i biblioteką. Po jego śmierci majątek odziedziczyła wdowa Agnes von Diergardt, mocno angażując się kolejno w życie okolicznych mieszkańców. Organizowała dla nich spotkania biblijne, zaś dwa razy w tygodniu czekała na nich, by zwyczajnie mogli podzielić się z nią swoimi troskami. W 1945 roku baronową zmuszono do opuszczenia rezydencji.

W kolejnych latach budynek zmieniał swoich właścicieli, będąc w tym czasie miejscem działalności Technikum Leśnego im. Bolesława Bieruta - pierwszej w historii leśnictwa szkoły dla dziewcząt, a potem własnością Lasów Państwowych i ośrodkiem szkoleniowym czy hotelem robotniczym. W latach 90. XX wieku posiadłość przeszła w ręce gminy, która kolejno sprzedała ją osobie prywatnej. Od tamtego momentu systematycznie popada w ruinę.

Pałac, który wpisano do rejestru zabytków, walczy dziś o przetrwanie. Czy uda mu się odzyskać dawną świetność? To ważne szczególnie dlatego, że na starym kontynencie zachowały się zaledwie trzy podobne budynki. Warto więc zdecydować się na wycieczkę do Mojej Woli, by na własne oczy zobaczyć polską pałacową perełkę.

Zobacz również: Turystyczne hity zwiedzisz za darmo. Niewielu Polaków wie, że wstęp jest wolny