Depresja w męskim wydaniu

(...) Kobiety w depresji mają skłonność do przemyśliwania i analizowania swych uczuć, mężczyźni zaś chcą działać. Mężczyzna w obliczu depresji podejmuje zarówno działania silnie adaptacyjne (np. aktywnie poszukuje pracy, kiedy wpada w depresję z powodu bycia bezrobotnym), jak i takie, które wskazują na całkowity brak przystosowania (np. wszczyna bójkę lub się upija, by uciec w ten sposób od złych uczuć). Dowiadujemy się z badań, że kobiety następująco opisują to, co robią, gdy wpadają w depresję: "Próbuję dociec, dlaczego czuję się tak, jak się czuję" (Nolen-Hoeksema, 1993).

Męskie wzorce zachowania w podobnej sytuacji są zgoła odmienne. Większość zauważa, że w takich chwilach skłania się ku zajęciom przynoszącym im satysfakcję lub takim, które pozwolą im odwrócić uwagę od złego samopoczucia: "Postanowiłem nie zwracać uwagi na mój paskudny nastrój". Oczywiście wielu ludzi (zwłaszcza mężczyźni) odpowie: "Co masz na myśli, jaka depresja?"

(...)Wprawdzie odwracanie uwagi w wielu wypadkach może być bardzo przydatnym narzędziem, ale ów męski sposób radzenia sobie z niewygodnymi stanami emocjonalnymi często prowadzi do

unikania, zaprzeczania, bagatelizowania i wybuchów. Mężczyzna cierpi, jest zrozpaczony, ale odczucia te pozostają nienazwane i niewyrażone.

Niechęć do stawienia czoła depresji

powoduje, że pomaganie cierpiącym na nią mężczyznom staje się bardzo trudnym zadaniem dla tych, którzy czynią to z racji wykonywanego zawodu - jak ja, oraz dla tych, którzy muszą z tym żyć - jak ty.(...)

Niezadowolenie z siebie

Jedną z podstawowych oznak męskiej depresji, którą dość łatwo można dostrzec u cierpiącego partnera, jest to, że czuje się on bardzo nieszczęśliwy sam ze sobą.(...)

Ostra samokrytyka

Podczas gdy niewielka dawka samokrytyki bywa przydatna w wypadku większości ludzi, zbyt duże jej natężenie może wypaczyć opinię, jaką mamy na swój temat.(...)

Wstyd z powodu bycia w depresji

Wielu mężczyzn, mimo pogłębiającego się wewnętrznego cierpienia, czuje wstyd spowodowany nie tylko tym, że uważają się za nieudaczników, ale również tym, że są w depresji.(...)

Wrogość i obwinianie innych

Ukryta, nienazwana i niewyrażona depresja, której doświadczają mężczyźni, doprowadza do tego, że nie chcąc przyznać się do choroby, obwiniają za swój stan innych. Bycie w depresji jest wyjątkowo niemęskie, a podjęcie leczenia wymaga tak ogromnego wysiłku! Osoby bliskie stoją naprawdę przed poważnym problemem.(...)

Rosnąca wrogość: Najlepszą obroną jest atak

Mężczyzna zmagający się z depresją, a zwłaszcza z jej męskim, ukrytym typem, żyje w strachu, że może być jeszcze gorzej. Na pewnym poziomie, przeważnie nieświadomym, ma poczucie, że jego zdolność przezwyciężania zmiennych nastrojów jest ograniczona. Jego przetrwanie emocjonalne zależy od umiejętności odpierania wszelkich negatywnych doświadczeń, które mogłyby sprawić, że poczuje się jeszcze gorzej i będzie widział przyszłość w jeszcze ciemniejszych barwach. W takich chwilach najlepszą formą obrony wydaje się atak.(...)

Podejrzliwość i brak zaufania

Jeszcze inną formą wrogości i obwiniania jest podejrzliwość i brak zaufania. Zamknięty we wzorcach utajonej i nienazwanej depresji, twój partner niezwykle łatwo może czuć się zagrożony lub niepewny siebie. Zamiast jednak o tym porozmawiać, próbując jakoś to wyjaśnić, atakuje, obwinia, a nawet się mści. Jak szekspirowski Otello, niepewny siebie i podatny na wpływy mężczyzna żyje w strachu, że jego żona go zdradzi. Podżegany przez przyjaciela-intryganta Otello zaczyna postrzegać Desdemonę jako osobę niegodną zaufania. Od tej pory wszystko, co robi kobieta (w tajemniczych okolicznościach ginie jej chusteczka do nosa, podsłuchana rozmowa, która może świadczyć o zdradzie), tylko potwierdza w jego mniemaniu to, o co ją podejrzewa. Nie ma już miejsca na wątpliwości.(...)

Zachowania przesadzone

Ukryta depresja u mężczyzn, nawet jeśli tylko w niewielkim stopniu przedostaje się do ich świadomości, stanowi olbrzymie i niemożliwe do zaakceptowania zagrożenie dla ich tradycyjnie pojmowanej męskości.

W reakcji na to wielu mężczyzn podświadomie ucieka się do przesadnych, supermęskich zachowań. To tak, jakby wciąż musieli sobie i wszystkim wokół udowadniać, że naprawdę wcale nie są w depresji, nie są słabi ani wrażliwi - czyli niemęscy. Rozpaczliwie eksponując swoją męskość, szydzą z najmniejszego przejawu depresji - chcą w ten sposób powiedzieć wszystkim: "Patrz na mnie. Czy ja wyglądam na faceta w depresji?"

Życie wielu osób obu płci bywa ciekawe i ekscytujące dzięki temu, że szukają one ryzykownych wyzwań i stymulujących przeżyć. Jednak mężczyzna pogrążony w ukrytej depresji nierzadko zwraca się w stronę takiego stylu życia, aby nieustanne intensywne doznania odwróciły jego uwagę od choroby. Nie znosi uczucia nudy. Nie znosi uczucia nijakości i pustki, poczucia, jakby był wewnątrz martwy. Nieświadomie aplikuje sobie zatem "elektrowstrząsy" poprzez uczestniczenie w silnie stymulujących doświadczeniach.

Fragment książki Davida B. Wexlera On ma depresję. Dlaczego mężczyzna, którego kochasz staje się nie do zniesienia, wydanej przez wydawnictwo AnWero