Dzień Dziecka Utraconego

To temat, o którym trudno się mówi, a najczęściej nie mówi się w ogóle. Tak jakby śmierć dziecka nas nie dotyczyła - mówi naszej reporterce Anna Banasiak z organizacji "Dlaczego" zrzeszającej m.in. rodziców, którzy stracili swoje dzieci. Wciąż szukamy sposobu, w jaki można o tym mówić - przyznaje.

Strata dziecka jest traumatycznym przeżyciem dla rodziców i trzeba to traktować jak śmierć człowieka. Trzeba to traktować w takich samych kategoriach - podkreśla. Tu jest potrzebny okres żałoby. Nie mówiąc o szczególnym traktowaniu kobiety, która taką tragedię właśnie przeszła - zaznacza.

Niestety ogromna większość szpitali w Polsce nie potrafi pomóc matkom, które tracą swoje dzieci - mówi Agnieszka Kaluga z organizacji "Dlaczego". Kiedy mamy do czynienia z martwym porodem, to lekarz decyduje za kobietę: czy zobaczy ona swoje dziecko czy nie. Niezwykle rzadko pojawia się także psycholog - wylicza.

Główny grzech polskich szpitali - matki trafiają po porodzie na wieloosobową salę, bez względu na to, czy ich maleństwo przeżyło, leży na OIOM-ie czy jest silne i zdrowe. A to potęguje ból matki, która straciła dziecko; jest skazana na patrzenie na szczęśliwe matki, które mają przy piersi swoje dzieci.

Oburzające jest także, że osoby, od których w naturalny sposób pacjent oczekuje pomocy - tj. lekarze i pielęgniarki - zupełnie nie radzą sobie z takimi doświadczeniami. Potwierdza to Anna Banasiak: Pielęgniarki w ogóle moje łóżko omijały wielkim łukiem, żebym tylko nie próbowała się dowiedzieć, gdzie jest moje dziecko, dlaczego nie mogę go zobaczyć.

Są jednak w Polsce placówki opieki zdrowotnej, w których kobiety mogą liczyć na wsparcie po stracie nowonarodzonego dziecka. W Szpitalu Górniczym w Sosnowcu pacjentkom próbuje pomagać psycholog. Specjalnie dla nich zorganizowano także specjalne sale.

Jak mówią matki i ojcowie, którzy doświadczyli straty dziecka, mówienie o tym jest bardzo potrzebne, ponieważ spełnia również funkcje terapeutyczne.