Rywalka

Zamiast wstać i - z mniej lub bardziej udawanym zapałem - zająć się sobą, rozpłakałam się jak mała dziewczynka.

Nie chodziło tylko o wiek. Byłam samotna, byłam klasyczną starą panną i nikt nie mógł temu zaprzeczyć. Co gorsza - nikt już nawet nie chciał mnie przekonywać, że życie dopiero przede mną... I tak bym nie uwierzyła.

Szczęśliwy traf - a właściwie nie traf, bo przecież sama to zaplanowałam - chciał, że nie musiałam iść tego dnia do pracy, między ludzi. Miałam urlop, mieszkałam w górach, w domku przyjaciół. Chodziłam na samotne spacery, leżałam na maleńkim tarasie, czytałam, patrzyłam na nieodległe polany i przez pewien czas udawałam, że czuję się świetnie. Do tego poranka.

Wstałam, w końcu wstałam. A potem, jak codziennie, choć tym razem nawet bez cienia ochoty, podreptałam w kierunku pustej jak zwykle drogi, by zrobić sobie kolejny długi spacer. Siedziałam na kamieniu patrząc na rozpościerającą się przede mną przestrzeń, gdy usłyszałam za plecami jakiś szelest. Odwróciłam głowę. Sto metrów dalej stał jakiś mężczyzna. Był dużo starszy ode mnie - dwadzieścia, może nawet trzydzieści lat. Trochę spanikowałam. - Niech się pani nie boi - powiedział. - Wcale się nie dziwię, że jest pani zaskoczona: ja też się nie spodziewałem, że kogokolwiek tu spotkam.

Nie wyglądał na miejscowego. Raczej na turystę. I rzeczywiście. Jak się okazało - uwielbiał samotne przemierzanie górskich szlaków i co roku w taki właśnie sposób spędzał urlop. Pogawędziliśmy chwilę o niczym, a później poszedł w swoją stronę.

Spotkaliśmy się już następnego dnia, przy sklepiku. Uznał, że to nie może być przypadek. Zaprosił na lody, trzy kroki dalej. I tak nie miałam nic innego do roboty. Doskonale się nam rozmawiało. Okazało się, że mieliśmy szansę wpaść na siebie już wcześniej: choć mieszkał w innym mieście, od czasu do czasu załatwiał interesy w mojej firmie. Gawędziliśmy tak trzecią godzinę, było miło, gdy - niestety - nagle zaczął mówić to, co mówi większość chwilowo samotnych mężczyzn prowadzących rozmowę z nowo poznaną kobietą. Opowiadał, że nikt go nie rozumie, żona zdradza i że jego życie to jeden wielki dramat. Udawałam że wierzę. I w głębi duszy żałowałam, że nie potrafił wyjść poza banał...

Myliłam się. Nie kłamał. Już później, gdy wpadał do mojej firmy, zawsze wyciągał mnie na lody. Nie miałam powodów, żeby odmawiać. Po długich rozmowach, jakie prowadziliśmy, nabrałam pewności: łzawa historia, którą mi opowiedział na początku znajomości, była prawdziwa. Zauroczył mnie? Pewnie tak. W końcu - był pierwszym mężczyzną, który rzucił na mnie łaskawszym okiem. Czułam wdzięczność? Wolałam tak nie myśleć.

Nie trwało długo, gdy urodził się mój Wojtek. Mój i jego. Zaczęliśmy rozmawiać o stworzeniu prawdziwej rodziny. A potem stało się coś, co trudno byłoby wymyślić...

Moi rodzice rozwiedli się, kiedy miałam pięć lat. Od tamtego czasu ciągle mieszkałam z matką. I nagle, gdy zaczęłam układać sobie życie, postanowiła odbić mi narzeczonego! Miał zresztą dokładnie tyle lat, co ona. Nigdy nie sądziłam, że może być tak bezwzględna. A on? Udawał, że jej zabiegi wobec niego bardzo mu się podobają. Nie miał wyjścia - gdy tylko okazywał mi przy niej jakieś względy, zaczynało się piekło. I wszystko skończyło się tak, jak pewnie musiało się skończyć. Odszedł. Przy rozstaniu powiedział tylko, że tak będzie lepiej dla nas wszystkich. Nie walczyłam. Z kim - z własną matką?

Matka, która wcześniej nie akceptowała wnuka, nieoczekiwanie zmieniła do niego stosunek. Inaczej - wreszcie normalnie! - zaczęła rozmawiać także ze mną. Mówiąc cynicznie - zniknął obiekt naszego sporu... Inna rzecz, że odejście niespełnionego męża którejś z nas, w jakiś niezwykły, niesłychany sposób nas zbliżyło. Coraz częściej jednak się zastanawiam nad tym, czy warto mi było płacić za to tak wysoką cenę i czy dobrze zrobiłam rezygnując z walki...