Mały cukrzyk
Gdy rodzice słyszą, że ich dziecko ma cukrzycę, są zdruzgotani. Ale można poradzić sobie z tą chorobą!
Do rozpoznania cukrzycy I typu często dochodzi przez przypadek, zwykle gdy dziecko ma 10-12 lat. Nastolatek zaczyna bez powodu chudnąć, ciągle też chce mu się pić, więc zaniepokojeni rodzice zgłaszają się z nim do pediatry. Badania wykazują nadmiar glukozy we krwi i cukromocz. Diagnoza brzmi: chora trzustka i brak insuliny w organizmie. Choć sytuacja jest poważna, odpowiednie leczenie pozwala zapanować nad cukrzycą i bardzo ułatwia dziecku normalne funkcjonowanie. Podstawy terapii cukrzycy to:
• insulinoterapia - dostarczanie insuliny za pomocą wstrzykiwacza wyglądem przypominającego wieczne pióro (tzw. pen) lub specjalnej pompy;
• zdrowe odżywianie - oparte na obliczaniu kaloryczności posiłków i ilości zawartych w nich węglowodanów.
Dzieci chore na cukrzycę mają zaleconą aktywność fizyczną. Wysiłek jest ważnym elementem terapii.
• Podczas ćwiczeń dochodzi do spadku stężenia glukozy we krwi. Ale gimnastyka nie może być zbyt forsowna, by poziom cukru nie obniżył się za bardzo (ryzyko hipoglikemii).
• O rodzaju aktywności decyduje lekarz. Bierze on pod uwagę ogólną sprawność pacjenta, jego styl życia, masę ciała, ewentualne powikłania cukrzycy.
• Lekarz może zalecić dziecku częstą kontrolę poziomu glukozy - przed, w trakcie i po zakończeniu ćwiczeń.
• Na wyposażeniu małego sportowca powinno znaleźć się urządzenie pozwalające zmierzyć poziom cukru oraz słodka przekąska.
• Wszystkie powyższe szczegóły rodzice powinni przekazać nauczycielowi wf.
Przy cukrzycy I typu prawie codziennie występują wahania stężenia glukozy (naprzemienne występowanie cukrów wysokich i niskich).
• Jeśli wahania te są znaczne, mogą niekorzystnie wpływać na samopoczucie dziecka, jego nastrój oraz możliwości koncentracji i uczenia się.
• Dlatego lekarze zalecają częste kontrolowanie stężenia glukozy. Dziecko może robić to samodzielnie za pomocą glukometru lub pompy insulinowej (dużo łatwiejsze).
• Zalecane pory pomiarów: przed każdym posiłkiem i 2 godziny po nim, przed, w czasie i po zakończeniu wysiłku, zawsze, gdy samopoczucie ulega pogorszeniu.
Uwaga! Wyniki powinny być zapisywane w specjalnym dzienniczku a dodatkowo np. w komputerze.
