Podwójna cukrzyca: Przyczyny, objawy i leczenie
Na cukrzycę choruje już ponad 3 miliony osób w Polsce, a liczba ta stale rośnie. Coraz więcej ludzi nie jest też świadomych, że zmaga się z tym groźnym schorzeniem. Lekarze alarmują też, że rosną statystyki zachorowań na podwójną cukrzycę (cukrzyca typu 1.5). Łączy ona w sobie cechy cukrzycy typu 1. i 2. Z tego względu może być bardziej niebezpieczna i trudna do kontrolowania. Pierwsze przypadki wykryto dopiero na początku lat 90. XX wieku. W terapii kluczowa jest zmiana stylu życia i większa dbałość o przestrzeganie odpowiedniej diety. Sprawdź, czym jest podwójna cukrzyca, jak się objawia i na czym polega leczenie.
O podwójnej cukrzycy mówimy, gdy u pacjenta występują cechy charakterystyczne dla cukrzycy typu 1. i typu 2. (to dlatego schorzenie nazywane jest czasem cukrzycą mieszaną lub hybrydową). Jednocześnie występuje więc autoagresja przeciwko komórkom trzustki (spowodowana nieprawidłowym działaniem układu immunologicznego) oraz insulinooporność i otyłość.
Objawy podwójnej cukrzycy
Symptomy podwójnej cukrzycy obejmują objawy charakterystyczne dla cukrzycy typu 1. (przede wszystkim przewlekłe zmęczenie, nadmierne pragnienie, częstsze oddawanie moczu, spadek odporności i problemy dermatologiczne, wysuszenie skóry) i jednocześnie cukrzycy typu 2. (insulinooporność i zespół metaboliczny: otyłość, nadciśnienie tętnicze, podwyższony poziom złego cholesterolu i trójglicerydów). Charakterystyczną cechą podwójnej cukrzycy są też objawy cukrzycy typu 2. przy jednoczesnej obecności autoprzeciwciał komórek trzustki.
Podwójną cukrzycę szczególnie często diagnozuje się u dzieci i młodzieży. Zazwyczaj na skutek predyspozycji genetycznych lub nieprawidłowej reakcji układu immunologicznego rozwija się u nich cukrzyca typu 1. Jednak na skutek niezdrowego stylu życia (diety bogatej w cukry i tłuszcze oraz braku ruchu) pojawia się u nich otyłość, która z kolei sprzyja insulinooporności i cukrzycy typu 2.
Mechanizm powstawania cukrzycy podwójnej może być też jednak inny. Pierwotną chorobą jest wtedy cukrzyca typu 2. i ściśle związana z nią insulinooporność. Obciążają one trzustkę i stymulują do coraz większej produkcji insuliny. Komórki gruczołu z czasem nie wytrzymują wysiłku i ulegają zniszczeniu, jednocześnie uwalniając antygeny odpowiedzialne za powstawanie przeciwciał charakterystycznych dla cukrzycy typu 1. W obu przypadkach największym czynnikiem ryzyka jest więc otyłość, która ma destrukcyjny wpływ na komórki trzustki.
Diagnostyka i leczenie podwójnej cukrzycy jest szczególnie trudne. Sposób terapii uzależniony jest od stopnia rozwoju choroby (lekarz decyduje o sposobie przyjmowania insuliny lub leków obniżających poziom glukozy we krwi). Kluczowe jest jednak połączenie środków farmakologicznych ze zmianą stylu życia. Niezbędne jest przestrzeganie zbilansowanej diety opartej na produktach o niskim indeksie glikemicznym. W pierwszej kolejności należy dążyć do zredukowania masy ciała i uzyskania prawidłowego wskaźnika BMI. Pracę trzustki poprawia również regularna aktywność fizyczna (nie może być jednak zbyt wyczerpująca). Osoby z podwójną cukrzycą powinny stale przebywać pod opieką diabetologa, kardiologa i dietetyka.
