Tarczyca – jak ją leczyć?

Tarczyca jest jednym z największych gruczołów wydzielania wewnętrznego zlokalizowana na przedniej części szyi. Zbudowana jest z dwóch symetrycznie położonych płatów - prawego i lewego - połączonych poprzecznie cieśnią, anatomicznie zwaną węziną.

Struktura gruczołu tarczowego ma charakter miąższowy, bardzo bogato unaczyniony. U kobiet tarczyca jest większa niż u mężczyzn i jej średnia waga wynosi 30-40 g.

Znikoma informacja na temat chorób tego ważnego narządu, trudny dostęp do lekarzy specjalistów endokrynologów i brak badań przesiewowych powoduje, że wiele osób nigdy nie poddało się badaniom mającym na celu wykrycie choroby tarczycy.

W publikacjach naukowych podaje się, że 22% populacji polskiej było lub jest dotknięte tym problemem, a oficjalne dane Głównego Urzędu Statystycznego podają, że w naszym kraju osób z chorą tarczycą jest ponad milion.

Głównymi schorzeniami tarczycy są zaburzenia w produkcji hormonów zwane niedoczynnością lub nadczynnością oraz nowotwory tarczycy. Niedoczynność jest najczęściej występującym schorzeniem gruczołu tarczowego. Jej patogeneza nie jest do końca poznana, nie mniej jednak wiadomo, że przyczyną może być zapalenie typu Hashimoto. Wbrew utartym opiniom niedobór jodu jest rzadko przyczyną niedoczynności tarczycy w naszej strefie geograficznej.

Niedoczynność tarczycy najbardziej niebezpieczna jest dla kobiet w ciąży i płodu. Do charakterystycznych objawów choroby zaliczamy między innymi:  nadmierne zmęczenie,  spowolnienie, suchość skóry, łamliwość paznokci, wypadanie włosów i  brwi, wzrost masy ciała, który jest spowodowany słabszą przemianą materii. Leczenie polega na podawaniu preparatów mających na celu unormowanie stężenia tyreotropiny.

Kolejnym schorzeniem jest nadczynność tarczycy pod postacią chorób Graves-Basedowa i Pulmmera. Głównymi objawami nadmiaru hormonów jest przyspieszona akcja serca, chudnięcie, osłabienie siły mięśniowej, nadpobudliwość oraz bardzo charakterystyczny wytrzeszcz gałek ocznych. Nadczynność tarczycy może być przyczyną migotania przedsionków, te zaś udarów niedokrwiennych mózgu.

Leczenie polega na podawaniu preparatów antytarczycowych (tyreostatyków), mających na celu hamowanie wydzielania tyroksyny. Innym sposobem jest leczenie radiojodem. Jeżeli leczenie farmakologiczne nie przynosi oczekiwanych efektów, może zostać podjęta decyzja o leczeniu chirurgicznym.

Pielęgnacja rany pooperacyjnej w pierwszym etapie polega na codziennej zmianie opatrunku oraz przemywaniu rany np. Rivanolem. W przypadku występowania obrzęku wskazane są okłady z Altacetu. Po zdjęciu szwów zalecana jest pielęgnacja blizny. Skutecznym preparatem do leczenia blizn jest Contractubex.

W chwili obecnej do dyspozycji pacjentów są dwie formy preparatu w postaci żelu oraz innowacyjnych plastrów do stosowania na noc. Dzięki oryginalnemu i unikalnemu składowi preparatu uzyskuje się zmniejszenie zaczerwienienia tkanki blizny, zmniejszenie świądu i uczucia napięcia, a także zwiększenie elastyczności i sprężystości nowopowstałej tkanki.

Za formą w postaci plastrów przemawia fakt, że zawarte w nim substancje czynne precyzyjnie oddziałują na bliznę, nie dochodzi do przypadkowego wtarcia preparatu w pościel czy odzież. Substancje wolno uwalniając się z plastra mogą oddziaływać przez kilka, a nawet kilkanaście godzin na miejsce objęte leczeniem. Ta forma preparatu wykorzystuje dodatkowo efekt okluzji, zapewniający odpowiednią wilgotność i temperaturę, która jest bardzo istotna dla lepszego wchłaniania się substancji czynnych leku.

Pora nocna i częstotliwość stosowania plastrów jest wskazywana przez pacjentów czynnych zawodowo jako duży atut. Systematyczne stosowanie daje największe szanse na uzyskanie blizny nie wybujałej i mało różniącej się od otaczającej ją tkanki. Plastry można docinać w zależności od potrzeb do wielkości i kształtu blizny, co czyni terapię blizny przy ich użyciu bardzo ekonomiczną.