Houellebecq: "Mapa i terytorium"

Trzej mężczyźni. Jeśli tę historię miałby opowiedzieć malarz Jed Martin, pewnie zacząłby od zepsutego grzejnika i nieudanego obrazu. Jego ojciec, doświadczony architekt, może powiedziałby o wigilijnej kolacji - jedynym dniu w roku, kiedy odwiedza go syn. A Michel Houellebecq? On pewnie najpierw by się czegoś napił. Zresztą... To nieistotne. I tak niedługo zginie.

Jed odniósł sukces dzięki fotografiom przedstawiającym mapy Michelina. Porzuca jednak robienie zdjęć na rzecz malarstwa. I znów odnosi sukces. Zbliża się jego wystawa indywidualna. Wstęp do katalogu ma przygotować sam Michel Houellebecq - pisarz, którego nie trzeba nikomu przedstawiać. Stroni od ludzi, dużo pije, bywa humorzasty. Mimo to Martin postanawia namalować jego portret. Między artystami zawiązuje się nić porozumienia. Dla Jeda, który nigdy nie potrafił budować relacji z innymi ludźmi - ani z ojcem, ani z kobietami - to zaskakująca sytuacja. Jednak niedługo potem Houellebecq zostaje brutalnie zamordowany...

Oczekiwaliśmy ładunku wybuchowego, zamiast tego otrzymaliśmy pokaz fajerwerków - mieszankę humoru, sarkazmu i melancholii - "Le Nouvel Observateur"

U Houellebecqa geografia staje się geografią duszy, a psychologia - psychologią naszej pamięci zbiorowej - Martine Aubry

Urzekły nas bogactwo formalne, inwencja artystyczna i niepodrabialna ironia, z jakimi Houellebecq traktuje swoich literackich poprzedników, a także siebie. [...] Wielowarstwowość akcji, ale i niezaprzeczalne piękno powieściowych obrazów są jednymi z największych atutów tej wyśmienitej prozy - z uzasadnienia werdyktu jury nagrody "Lista Goncourtów: polski wybór"

To ważne dzieło, przynoszące zaszczyt literaturze francuskiej - Bernard Pivot, "Journal du Dimanche"

Kiążka niewyczerpywalna w lekturze, na miarę dzieł Mallarmégo - "Le Point"

Houellebecq rozdaje razy, ale czyni to z wyraźnym przymrużeniem oka - czyżby w końcu odnalazł wewnętrzny spokój? Powracają, co prawda, niewesołe konkluzje dotyczące stosunków międzyludzkich, przemyślenia na temat samotności, starości, chronicznego braku miłości oraz nieuniknionej śmierci cywilizacji, ale wszystko to tym razem ubrane jest w formę burleski i błyskotliwej satyry - "Polityka"

Jego wielbiciele widzą w nim wielkiego moralistę, wrogowie - makiawelicznego manipulatora - te dwa odbicia przenikają się w prowadzonej przez niego literackiej grze luster. Houellebecq, twórca i człowiek, to postać pełna sprzeczności i może dlatego tak fascynująca - nic dziwnego, że każde jego dzieło jest wydarzeniem wydawniczym - Justyna Orzechowska, "Polityka"

Houellebecq ma doskonałą rękę do złośliwych i zarazem smutnych scenek, wyszydzających słodkie oszustwa zachodniej kultury i dlatego przez długi czas był obiektem nienawiści postępowych myślicieli - Magdalena Miecznicka, "Tygodnik Powszechny"

Michel Houellebecq (ur. 1958) jest autorem esejów, czterech tomów wierszy, a przede wszystkim powieści, będących radykalną krytyką współczesnej cywilizacji. Pierwsza z nich, "Poszerzenie pola walki" (1994; W.A.B. 2005), przyniosła autorowi rozgłos i doczekała się ekranizacji. Druga, "Cząstki elementarne" (1998; W.A.B. 2003), podzieliła krytyków francuskich na dwa skrajne obozy. Uznano ją we Francji za najlepszą książkę roku, a w 2002 roku zdobyła prestiżową IMPAC Dublin Literary Award. Na podstawie "Cząstek elementarnych" powstał film w reżyserii Oskara Roehlera, z Moritzem Bleibtreu i Franką Potente w rolach głównych. Kontrowersje wzbudziła również "Platforma" (2001; W.A.B. 2004). Nakładem W.A.B. ukazały się ponadto esej H.P. Lovecraft. "Przeciw światu, przeciw życiu" (1991; W.A.B. 2007) oraz powieść "Możliwość wyspy" (2005; W.A.B. 2006) - na jej podstawie powstał film w reżyserii samego Michela Houellebecqa.

Za najnowszą powieść "Mapa i terytorium" (2010) otrzymał Nagrodę Goncourtów.

Przekład z francuskiego: Beata Geppert, premiera 19 października 2011 r. seria Don Kichot i Sancho Pansa.