Ukarać czy tłumaczyć?

Czy istnieją sprawdzone sposoby wytępienia takiego zachowania? Na pewno wiemy, czego należy unikać.

Nie oddawaj uderzenia w nadziei, że naraz dziecko się zastanowi i zrozumie, że akcja powoduje reakcję.

Nie wysyłaj dziecka za karę do oddzielnego pokoju. Sprawi to tylko, że dziecko poczuje się pewne i mocne przez to, że stworzyło sytuację, w której się wzburzyłaś i musiałaś zareagować tak ostro.

Unikaj dawania długich, nudnych wykładów.

Nie sugeruj, by zamiast uderzyć kogoś innego dziecko wyżyło się na poduszce. Powinnaś raczej nauczyć dziecko rozwiązywania problemów, a nie dawania upustu emocjom.

Nie bierz dziecka 'na przesłuchanie' i nie wymagaj od niego, żeby wyjaśnił swe zachowanie. Zamiast tego skoncentruj się na rozwiązaniu problemu.

Praca wychowawcza jest żmudna, ale po jakimś czasie przynosi nadspodziewane owoce. Musimy szukać sposobów, by w umiejętny sposób przekazać dziecku wiedzę konieczną do bezkonfliktowego życia w społeczeństwie.

Bądź twórcza - bardziej efektywne jest pouczenie młodego człowieka niż karanie go po fakcie.

Bądź przy dziecku - nie dawaj mu okazji do wplątania się w kłopoty. Bądź blisko dziecka i w miarę możliwości interweniuj w sytuacji konfliktowej.

Bądź uważna i współczująca - gdy doszło do rękoczynu zwróć się w pierwszej kolejności do ofiary, przeproś za zachowanie swego dziecka i pomóż skrzywdzonemu.

Bądź spokojna - dziecko nabierze więcej doświadczenia jeśli reprymenda, jaką usłyszy wypowiedziana jest stanowczym, niepodniesionym głosem.

Bądź twarda i niewzruszona - gdy musisz interweniować potrzymaj dziecko na wyciągnięte ramiona i mów patrząc prosto w oczy: 'Nie gryź, to boli'.

Patrz realnie - miej ufność w naturalną dobroć twego dziecka i jego zdolność do pozytywnych zmian, ale też zachowuj świadomość, że przeprowadzenie zmian trwa w czasie.

Doceniaj dziecko za każdym razem, gdy właściwie się zachowuje.