Życie, poezja i obłąkanie Friedricha Holderlina
3 lipca 1822 roku Waiblinger, skłócony ze światem pisarz i awanturnik, spotkał się z Holderlinem, obłąkanym poetą, od piętnastu lat mieszkającym samotnie w wieży.
Fascynacja pogrzebanym za życia geniuszem stała się inspiracją przenikliwego studium duchowego rozkładu, szczerym portretem jednostki kruchej i nieprzystosowanej do życia, która - w odróżnieniu od autora książki - nie odważyła się podjąć walki z przeciwnościami losu i popadła w szaleństwo.
Wilhelm Waiblinger ur. 1804, zm. 1830; niemiecki poeta i prozaik. Debiutował w roku 1821 w "Zeitung für die elegante Welt" sonetem Calderon. W roku 1822 zostaje przyjęty do Instytutu Tybińskiego (Tübinger Stift), elitarnej uczelni kształcącej przede wszystkim teologów protestanckich. W tym samym roku spotyka się z Friedrichem Hölderlinem, obłąkanym poetą. W wyniku tego doświadczenia pisze wnikliwe studium ludzkiego obłędu (opublikowane pośmiertnie), z kolei w roku 1923 wydaje pierwszą powieść - Phaëton. Głośny skandal wokół rodziny Michaelisów, romans oraz pisarska działalność są powodem relegowania Waiblingera z Instytutu (1826). Poeta udaje się wówczas na emigrację, skąd pisze opowiadania, listy oraz dziennik, publikowane na łamach "Abend-Zeitung". Umiera na suchoty w wieku zaledwie 25 lat.
Wilhelm Waiblinger, Życie, poezja i obłąkanie Friedricha Holderlina, przełożył i opracował Tadeusz Zatorski, wydawnictwo słowo/obraz terytoria
