Nie musisz być od razu zawodowcem – sport w codziennym życiu kobiet

Gdy słyszysz: "piłka nożna", przed oczami prawdopodobnie widzisz wielki stadion, tłumy kibiców i zmęczonych mężczyzn na murawie. Stadion i tłumy się zgadzają. Ale hej! Dlaczego mężczyźni? Najwyższy czas zaktualizować ten obrazek! Bo przecież, jakby się nad tym zastanowić, na boisku liczy się charakter, pasja i umiejętności, a te nie mają płci. O płeć nie pyta zresztą również sport. Ten bowiem zadaje raczej pytania o to, czy masz serce do gry, smykałkę do rywalizacji i cenną umiejętność współpracy z innymi. I panie coraz częściej oraz z rosnącym przekonaniem odpowiadają: mamy wszystkie te cechy! Od czegoś jednak trzeba zacząć, a najlepiej zacząć… od pierwszego kroku.

Aby przygoda ze sportem nie skończyła się w momencie, zanim na dobre się zacznie, aktywność fizyczną należy włączać do swojego życia etapami. Warto więc uświadomić sobie, że budowa nawyków to nie sprint, a maraton. Zaczynamy zatem od czegoś prostego, czyli od założenia sportowego stroju. I... na dziś to wszystko. Po prostu przyzwyczaj się do niego i poczuj komfortowo. To jeszcze nie moment, by zacząć robić pompki ze stoperem w dłoni!

Drugiego dnia ponownie załóż strój, wyjdź z domu i... nie rób nic więcej. Trzeciego dołóż do tego wszystkiego kopnięcie piłki. Czwartego: skrzyknij znajome i rozegraj krótki mecz. Ale bez presji! Nie przesadzaj, nie licz goli, nie zawracaj sobie głowy tym, kto wygrał, a kto przegrał. Tylko tyle i aż tyle. Przyzwyczajenia buduje się w ciszy i bez fajerwerków, ale konsekwentnie. Ważne jest natomiast to, by z każdym kolejnym etapem dokładać jakiś nowy element.

Po tygodniu lub dwóch zauważysz zmianę. Nagle łatwiej będzie ci wyjść z domu, ciało przestanie się buntować, a nawet zacznie... domagać się ruchu. Brzmi jak magia? Nie, to biologia w najczystszej postaci. Gdy się ruszasz, mózg wydziela endorfinę, czyli hormon, dający poczucie satysfakcji i przyjemności. To ten sam mechanizm, sprawiający, że chcesz wracać do rzeczy, które dobrze ci się kojarzą.

Tym bardziej że regularna aktywność to także lepszy sen, mniej napięcia i więcej energii. Organizm o tym wszystkim pamięta i podpowiada: "ej, było super, zróbmy to znowu!". Dlatego nawet prosty spacer po kilku dniach może stać się czymś, czego będziesz potrzebować jak kubka kawy o poranku. Innymi słowy, ruch, z przykrego obowiązku, do którego trzeba się usilnie motywować, właśnie dyskretnie zmienił się w nawyk. Albo nawet w coś o wiele cenniejszego: w twoją nagrodę.

Rozprawmy się teraz z kolejnym stereotypem. Mówiącym mianowicie, iż aby uprawiać sport, trzeba mieć "sportową sylwetkę". Otóż nic bardziej mylnego! Aby "zasługiwać" na boisko, nie musisz być szczupła bądź umięśniona. Co najwyżej przyjdzie to przy okazji jako efekt uboczny. Ale nie taki jest cel! To nie lustro decyduje, czy jesteś sportowcem. Ty decydujesz.

Aby czerpać radość z uprawiania sportu, nie tylko nie musisz efektownie wyglądać. Nie musisz też być dobra! Wystarczy, że pozostajesz w grze. Zwłaszcza że różnego rodzaju spektakularne kiksy zdarzają się również zawodowym sportowcom z najwyższej półki. Gra niekoniecznie musi (choć oczywiście może) toczyć się o to, by zostać mistrzynią świata w danej dyscyplinie. Dopóki piłka w grze - jest dobrze! I brawa dla ciebie!

Żywy dowód na to, że determinacja przekłada się na spektakularne efekty? Oglądanie poczynań profesjonalnych sportowców. Kiedy widzisz, jak zawodniczka w ostatniej minucie zdobywa zwycięską bramkę, a cały stadion eksploduje w uniesieniu, automatycznie zaczynasz wierzyć, że ty również możesz przekroczyć swoje granice. Nawet jeśli to dopiero pierwszy krok. Głowa otrzymuje bowiem jasny komunikat: "skoro one potrafią, to może ja też?".

Oznacza to, że zwyczajna wydawałoby się relacja ze sportowego wydarzenia, zapewnia potężny zastrzyk energii do działania. Ale nie tylko wówczas, gdy zawodniczki odnoszą spektakularne sukcesy, lecz także wtedy, kiedy spotykają je porażki. Bo nawet mistrzynie mają gorsze chwile, ale zawsze wstają, podnoszą głowę i idą dalej. A to motywuje równie mocno, co sięganie po puchary.

Skupmy się jednak na sukcesach, ponieważ właśnie jesteśmy świadkami jednego z nich. Otóż kobieca reprezentacja Polski w piłce nożnej dokonała rzeczy niezwykłej - po raz pierwszy w historii awansowała do finałów Mistrzostw Europy, pokonując ekipę Austrii w meczach barażowych. Bramkę zdobyła Ewa Pajor, a jej gol strzelony tuż przed ostatnim gwizdkiem stał się symbolem narodowej dumy i nadziei. To był prawdziwy zryw emocji: euforia, łzy radości i niezwykła fala wsparcia. Ten wieczór z pewnością już przeszedł do historii! I - w myśl hasła przewodniego, brzmiącego "Czas na naszą historię!" - czekamy na więcej.

Awans do finałów Mistrzostw Europy 2025 to także sygnał dla tysięcy młodych dziewczyn, trenujących piłkę lub marzących o sporcie. Bo pokazuje, że dziś łatwiej niż przed laty sięgnąć po piłkę. Bo widać, że można: że kobiety w Polsce jak najbardziej mogą dojść do wielkiego turnieju. Drogi ku sukcesowi są otwarte i dostępne.

Tym bardziej że sport to coś dobrego nie tylko dla ciała, ale i dla umysłu. To rodzaj terapii. Endorfiny, które uwalniasz w ruchu, działają jak naturalny lek na lęk, smutek i stres. Gdy biegniesz, skaczesz, kopiesz piłkę - "wytrzepujesz" napięcie z każdej komórki. Nagle świat wydaje się mniej przytłaczający. Głowa łapie oddech, myśli wychodzą na prostą, a emocje się układają. I znów: to nie magia. To biochemia.

Podczas ruchu rośnie nie tylko poziom endorfin, ale też serotoniny i dopaminy - dwóch neuroprzekaźników, które mają ogromny wpływ na nasz nastrój, motywację i poczucie sensu. Kiedy ich brakuje, czujemy się ospali, przygnębieni i bez energii. Regularna aktywność fizyczna pomaga utrzymać te substancje na stabilnym poziomie, co działa jak naturalny antydepresant. Dodatkowa zaleta? Bez skutków ubocznych i bez recepty. Niezależnie od wieku, sylwetki czy poziomu sprawności.

Kibicujemy naszym dziewczynom, by jak najlepiej zaprezentowały się na mistrzostwach Europy (pierwszy mecz już 4 lipca!), ale pamiętaj - żeby poczuć smak zwycięstwa, wcale nie trzeba stać na podium. Triumf ma wiele twarzy i nie zawsze oznacza brawa, fanfary czy wiwaty kibiców. Czasem prawdziwe zwycięstwo to po prostu ten pierwszy krok w stronę radości z ruchu. Krok, którego jeśli jeszcze nie zrobiłaś, na pewno niebawem zrobisz.