Gwiazda Hollywood i polski lotnik

Kiedy zwrócił na nią uwagę Charlie Chaplin, była żoną amerykańskiego adwokata. Wkrótce Virginia Cherrill zagrała rolę niewidomej kwiaciarki, którą pokochał biedny tramp w filmie "Światła wielkiego miasta". Pierwszą wspólną scenę powtarzano 342 razy, bo Chaplin uważał, że Virginia nie przykłada się do gry. A jednak została gwiazdą.

Sława sprawiła, że szybko się rozwiodła i w 1934 roku została żoną bożyszcza kobiet, aktora Cary Granta. Niestety pił i zaraz po ślubie zaczął nadużywać siły, więc po kilku tygodniach rozstali się. - Cary był moim ulubionym aktorem. Nie był za to moim ulubionym mężem - wyznała przyjaciółce.

Uciekając od złych wspomnień, wyjechała do Europy, potem do Azji. W Indiach poznała brytyjskiego hrabiego George’a Francisa Child-Villiersa. Małżeństwo z nim otworzyło jej drzwi do arystokratycznych angielskich domów, została lady Jersey. Trzeci mąż stał się bardziej jej przyjacielem niż małżonkiem. Po wybuchu wojny jako oficer marynarki służył na morzu. W domu był rzadkim gościem. Osamotniona kobieta szukała dla siebie zajęcia. Zaczęła opiekować się chorymi dziećmi, a następnie namówiona przez przyjaciółkę Jean Smith- -Bingham, która matkowała polskiemu Dywizjonowi 303, została matką chrzestną Dywizjonu 315. Wzięła pod swoje skrzydła 200 lotników.

Piloci, którzy ocalili Anglię w wielkiej bitwie w 1940 roku uważani byli za superbohaterów. Anglicy ich uwielbiali. Virginia na tyle przejęła się swoją rolą, że wywalczyła dla siebie specjalny pokój w bazie lotniczej Northolt. Potrafiła kłócić się z dowódcą bazy, jeśli jej zdaniem krzywdził jej "dzieci". Polacy polubili ją od razu, udostępniła im pokoje w domu w Richmond, by mogli spokojnie odpoczywać po lotach bojowych. Wdzięczni piloci zabierali ze sobą w bój jej pończochy jako szczęśliwy talizman.

Lady Jersey organizowała dla podopiecznych paczki na Boże Narodzenie, mimo kłopotów z pisownią adresowała je własnoręcznie. Z jednostką zżywała się coraz bardziej. Pewnego dnia zapukał do drzwi jej pałacu chłopak. Wyglądał bardziej na Włocha niż Polaka. Był stremowany, koledzy przedstawili więc przybysza: Florian Martini z dywizjonu 317. Nieśmiały, przystojny mężczyzna od razu się jej spodobał.

Niedługo potem zaprosiła go na bankiet z udziałem króla Jugosławii. Lotnik miał świetne maniery, znał języki obce i dał sobie radę w nowym dla siebie środowisku. - Wiedziałam od pierwszej chwili, że mogę mu zaufać. Był dobry na wskroś i niezawodny - wspominała. Florian Martini, syn inżyniera, urodził się w 1915 roku w Rosji, gdzie jego ojciec wyjechał za pracą. Po wybuchu rewolucji rodzina Martinich uciekła do Polski, a Florek rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej. Jednak dał się uwieść lataniu i przeniósł się do Szkoły Podchorążych Lotnictwa - Grupy Technicznej.

Przed wojną jako oficer techniczny służył w krakowskim dywizjonie myśliwskim. We wrześniu 1939 roku ewakuował się do Francji, potem na Wyspy Brytyjskie. W 1942 roku dołączył do walczących z Niemcami polskich pilotów. Zauroczenie polskim oficerem wkrótce zauważyła teściowa Virginii, lady Cynthia. - Powinnaś zatrzymać biednego Florka w Dinah. Nie widzisz, że jest w tobie szaleńczo zakochany? - poradziła synowej. Zdziwiona Virginia odpowiedziała, że przecież jest żoną jej syna, a Florian jest od niej siedem lat młodszy, ale dało jej to do myślenia.

Podczas jednego ze spacerów nad Tamizą usłyszała od lotnika: Szkoda, że jesteś mężatką. Chciałbym cię zabrać przed oblicze księdza, zanim zorientowałabyś się, o co chodzi. Virginia nie mogła przestać o tym myśleć, decyzja jednak nie była prosta. Przez lata żyła w luksusie, a teraz miałaby się związać z mężczyzną, który był biedny. Miłość jednak wygrała.

Porozmawiała z mężem, gdy wrócił z frontu, i opuściła pałac. W 1948 roku wraz z Florianem opuścili Anglię, wyjechali do Ameryki. Dla lotników Anglia przestała być przyjaznym krajem. Virginia widziała, jak cierpieli piloci, gdy pod presją Stalina na londyńską paradę zwycięstwa w 1946 roku zaproszono tylko delegację PSP. Była sercem za Polakami. - Wszyscy pokochali teraz Sowietów - zżymała się.

W USA wyszła za mąż za Floriana. Początkowo wyprzedawała stare przedmioty, wywiezione z pałacu byłego męża, by mieli z czego żyć. Florian dostał co prawda za walkę z Niemcami Virtuti Militari, ale pracy dostać nie mógł - w papierach miał adnotację, że urodził się w Rosji. Koneksje żony sprawiły, że w końcu znalazł zatrudnienie w lotniczej firmie Lockheed Martin. Virginia przez kilka lat po ślubie próbowała urodzić ukochanemu dziecko. Bez powodzenia.

Zamieszkali w Santa Barbara, gdzie mieli małą farmę. Znaleźli tam schronienie dwaj chłopcy z Polski, którymi Virginia opiekowała się jeszcze w Anglii. W 1952 roku przeszła na katolicyzm. Przez 40 lat byli z Florianem zgodnym małżeństwem. Ostatnie pięć lat życia spędziła w łóżku, martwiąc się codziennie, jak mąż sobie bez niej poradzi. Miał demencję. - Znałam niewiarygodnych ludzi, lubiłam się bawić, ale Florian dał mi coś, nawet o tym nie wiedząc. Sprawił, że chciałam wracać do domu - wyznała wówczas przyjaciółce. Zmarła w 1996 roku, on pięć lat po niej.