Lambik

Piwo typu Lambik uważa się za chlubę Brabancji. Początek ponad 400 letniej historii tego piwa ma miejsce we wsi Lembeek położonej w regionie Payottenland, którego powietrze jako jedyne na świecie zawiera specjalne bakterie o nazwie Brettnomyces potrzebne do jego produkcji. Ta wyjątkowa flora występuje tylko w rejonie rzeki Senne i wszelkie próby sporządzenia tego piwa poza granicami kraju spełzły na niczym. Piwo otrzymuje się za pomocą fermentacji spontanicznej, odmiany tradycyjnej fermentacji górnej, której powodzenie uzależnione jest właśnie od bakterii Brettnomyces.

"Lambic" produkuje się z 60 proc. słodu, 40 proc. świeżej pszenicy oraz dużej ilości starego i wysuszonego chmielu, który zachowując swoje antybakteryjne właściwości, jednocześnie posiada obniżony poziom goryczy. Piwo warzy się tylko w zimie, a jego fermentacja jest zdecydowanie dłuższa niż w przypadku innych piw: trwa dwa, trzy, a nawet więcej lat. Podczas fermentacji piwo umieszczone jest w miedzianych kotłach wystawionych na świeże powietrze - właśnie wtedy dochodzi do kontaktu piwa z dzikimi bakteriami Brettnomyces, które nadają piwu charakterystyczną kwaskowatość, łagodzoną potem przez dodanie cukru.

Następnie piwo przechowuje się przez okres maksymalnie 3 lat w drewnianych beczkach (podobnie jak w przypadku wina lub whisky), które są kolejnym czynnikiem wpływającym na specyficzny smak tego piwa. Są to dębowe beczki po sherry bądź kasztanowe po porto. W czasie dojrzewania na powierzchni beczki tworzy się - identycznie jak w przypadku sherry - charakterystyczny kożuch z drożdży, zwany flor, który zapobiega utlenianiu.

Piwa typu "Lambic" bardzo rzadko występują jako piwa niemieszane. Najczęściej miesza się ze sobą stare i młode roczniki (Gueuze), dodaje karmelu (Faro), bądź owoców, syropów lub owocowych ekstraktów (owocowe).

Lambik - czysty Lambik ma pełny, kwaskowaty smak, indywidualny charakter i styl, który zawdzięcza bogatej tradycji i wyjątkowemu procesowi produkcji. Niektórzy określiliby go jako wytrawny albo podobny w smaku do cydru, ale w żadnym stopniu nie oddaje to wyjątkowego charakteru tego piwa. Jest niestety bardzo trudno dostępny.

Gueuze - powodem, dla którego czysty Lambik jest tak trudno dostępny, jest fakt, że prawie w całości przeznacza się go do wyrobu piwa typu Gueze. Początki Gueze sięgają XIX wieku, kiedy to obmyślono metodę mieszania ze sobą starych i młodych Lambików, które po butelkowaniu przechodzą drugą fermentację. Powoduje to wytworzenie się w butelce naturalnego dwutlenku węgla i wspaniałego smaku. Piwa typu Gueuze są złote, mają cydrowo-winne nuty aromatyczne i są z reguły słodsze od czystych lambików. Tradycyjnie rozlewa się je do wysokich szklanic o grubych ściankach.

Faro - to typ niskoalkoholowego piwa robionego na bazie lambika, do którego dodaje się karmelu, przez co uzyskuje słodko-kwaśny bukiet aromatyczny.

Owocowe - belgijskie piwa owocowe to najczęściej piwa typu Lambik, do których - w trakcie kiełkowania słodu, bądź leżakowania w dębowych beczkach - dodawane są owoce w postaci wiśni, malin, brzoskwini lub czarnych porzeczek (może to być również syrop albo ekstrakt z tychże owoców). Do najbardziej popularnych, a według niektórych najsmaczniejszych piw w ogóle, należy "Framboise" i "Kriek".

Framboise - to połączenie kwasowości lambika ze słodyczą malin. Piwo Framboise wspaniale pachnie, ma piękny, często rubinowy kolor, jest naturalnie musujące, i świetnie orzeźwia w gorące popołudnia. Doskonale pasuje do owoców morza.

Kriek - jest belgijskim piwem, do którego dodaje się uprawianych w okolicy wiśni. Podobnie jak Framboise, jest orzeźwiające i ma barwę od różowawej po ciemnoczerwoną. Charakteryzuje się łagodnym i słodkim smakiem wiśni równoważonym przez kwasowość gueuze'a.