Krótka historia spódnicy

Od sukienki do mini
Jeszcze w XVII wieku zarówno panie, jak i panowie nosili suknie, czyli ubiory z sukna. Damska suknia zawsze była długa i miała stanowić szlaban dla wszelkiej aktywności kobiet, szczególnie zawodowej. Suknie były do paradowania po salonach. Do chodzenia na piechotę niezrównaną okazała się spódnica. Zatem, gdy w 1900 roku zaprzysiężona zostaje we Francji pierwsza kobieta adwokat, w kabaretach śpiewają piosenkę o nowej następczyni sukni - " Jej królewska mość spódnica".

"Dopiero w wieku pary spódnica zaczęła wieść swój niezależny żywot, a jej głównym problemem stała się jej kłopotliwa długość. Pani Moda potrafiła się dostosować do obowiązujących właśnie pląsów. Walc domagał się dekoltu i talii, kankan odkrył kobietom nogi, tango odsłoniło plecy, ale i wylansowało pierwszego mistrza tańca - Rudolfa Valentino. Przebój szalonych lat 20.- charleston - wymusił skrócenie spódnic i sukienek. (?) Z kolei figury twista wymagały radykalnej mini"- wylicza Turbasa.

Nasza broń kobieca

Dla Chanel zawsze najważniejsza była funkcjonalność. Stawiała na mini i pierwszą top modelkę świata - Twiggy, lansująca nową długość spódnicy. Mini zawdzięczamy Anglii, a konkretnie Angielce z londyńskiej King's Road, Mary Quandt, która miała odwagę wprowadzić ją na ulicę. Do zasług jej francuskiego kolegi, Courregesa należy wprowadzenie mini na zdemilitaryzowane dotąd salony i ukazanie najpotężniejszej broni w arsenale środków uwodzenia - nogi. Z czasem mini stało się niebezpieczne dla porządku publicznego. Wywoływało w pracy roztargnienie, a na ulicy radykalne zmniejszenie szybkości samochodów, korki, gwałtowne hamowanie, kraksy. Sprawa otarła się nawet o parlament holenderski, który wypowiedział się przeciwko nowemu szaleństwu. Na Madagaskarze za noszenie mini karano aresztem od 5 do 10 dni.

Jaka spódnica dla ciebie?

"Ponieważ jedyną stała cechą mody jest jej zmienność, wkrótce po mini nastąpiło midi, by wrócić do początku historii spódnicy - mody maxi"- pisze w książce "Ubierając kobietę sukcesu" Turbasa. Kobiety zaczęły na nowo nosić długie spódnice, najczęściej za kolana, do łydek. Mini na jakiś czas odeszła w zapomnienie. Wtedy też manipulacjom podlegała nie tylko długość, ale i odmiany spódnic. Powstawać zaczęły: plisowane, portfelowe, czyli kpertówki, z godetami, klasycznie wąskie, "bombki". Najważniejszy okazał się styl i perfekcyjny krój. Spódnica stała się niezwykle istotnym elementem garderoby.

Turbasa podaje kilka zasad dotyczących noszenia spódnic. Oto najważniejsze z nich:

• Długość nad kolanem - gdy nogi są idealnie zbudowane, a kolano kształtne.

• Długość poniżej kolana, w najwęższym miejscu pomiędzy kolanem a łydką - gdy łydki nie są nadmiernie rozbudowane.

• Długość mniej więcej w połowie łydki, w punkcie, od którego noga ulega zwężeniu, co optycznie wysmukla i zwężą nogę - długość korzystna w zasadzie dla wszystkich.

• Długość pomiędzy łydką a kostką - długość dla wszystkich. Stosowana głównie w kreacjach wieczorowych.

• Spódnica powinna być ciemniejsza od góry. Jasna bowiem przyciąga uwagę i poszerza biodra.

• Elegancka spódnica winna trzymać się na biodrach.

• Rozcięcie z tylu spódnicy (szlic) powinno zachodzić tak, by nie odsłaniać ud.

• Gdy biodra i uda są rozbudowane należy unikać zwężania linii dołem i wszelkich zaokrągleń. Opracowała: Ilona Adamska, Anna Szczudlik, I.D.Media