Moda to przyjemność, której nie można się pozbawiać!

Skąd pomysł, żeby zostać projektantką mody? Jesteś krawieckim samoukiem?
- Kiedy byłam dzieckiem, ze wszystkich znanych mi zawodów, najbardziej fascynowało mnie zajęcie mojego wujka, który był projektantem i technologiem odzieży. To on był moim pierwszym nauczycielem. Swobodnie mogę powiedzieć, że dzięki niemu poznałam tajniki powstawania ubrania od podszewki. Później, mimo skończonych studiów malarskich, projektowanie wydawało mi się jakoś dziwnie oczywiste.

Kiedy uszyłaś pierwszą w swoim życiu rzecz?
- Pierwsze próby podjęłam w wieku siedmiu lat. Było to nielegalne użycie maszyny do szycia. Nie sądzę, żeby to coś miało wartości użytkowe, ale i tak udało mi się wprawić rodzinę w osłupienie. (śmiech)

No właśnie, jak najbliżsi zareagowali na Twoje "modowe dziwactwa"? Byli dumni, wspierali cię w karierze, czy może twoja decyzja o projektowaniu była dla nich wielkim szokiem i zaskoczeniem?
- Traktowali to raczej jako przejściową fanaberię. Mój ojciec jest nauczycielem muzyki, a mama, odkąd pamiętam była dyrektorką przedszkola. Chyba liczyła na nowe ciało pedagogiczne w mojej osobie. Istniał potencjał, bo dzieci nie uciekały przede mną z krzykiem, ale ja (niestety), nie miałam poczucia misji. Myślę, że dla mojej rodziny, prawdziwa praca to nauczanie i działalność charytatywna. Zajmowanie się ubraniem to raczej zabawa, ale i tak mamy sporo wspólnych przekonań.

Zaprzyjaźniasz się z osobami, dla których szyjesz?
- Może nie z każdym się zaprzyjaźniam, ale zawsze chcę go polubić. Nawet jeśli na początku nie ma euforii, to kolejne spotkania pozwalają na dostrzeżenie ciekawych cech. Żeby zaprojektować dobre ubranie dla kogoś, lepiej jest mieć do niego pozytywny stosunek.

Kto nosi twoje kreacje? Do kogo kierujesz swoje kolekcje?
- Do tych, którym odpowiada moje estetyka i przekaz z nią związany. Moimi klientkami są najczęściej kobiety związane z zawodami artystycznymi. Osoby chętnie kreujące swój wizerunek, odważne i otwarte na oryginalne rozwiązania estetyczne. Nie znaczy to jednak, że nie ubieram prawniczek czy farmaceutek. Choć niektóre profesje sprzyjają odzwierciedlaniu w ubiorze elementów osobowości, to na pewno nie jest to kwestią zawodu, ale mentalności.

Podobno jeśli Coco Chanel nie podobała się nowo uszyta suknia, potrafiła ją ze złości pociąć. A ty co robi w takiej sytuacji?
- Mimo dużego napięcia, kory towarzyszy procesowi tworzenia, staram się powstrzymać od zniszczeń. Niekiedy wpadka stylistyczna daje impuls do nowych rozwiązań. Faktem jest, że czasem odczuwa się fizyczny dyskomfort z powodu artystycznego niespełnienia... Może wtedy świetnie byłoby coś rozszarpać?! (śmiech).

Czy prywatnie, idąc np. ulicą i patrząc na kobiety, oceniasz ich sposób ubierania się?
- To nieuniknione, ale nie jestem bardzo krytyczna.

Kto według ciebie jest narodem najlepiej ubranym? A które miasto w Polsce?
- Z dotychczasowych podróży największe wrażenie zrobili na mnie Bhutańczycy w tradycyjnych strojach. Zafascynowała mnie nie tylko odmienność kulturowa, ale jakaś magiczna godność, objawiająca się również w sposobie noszenia ubrania. Jeśli chodzi o Polskę, to wolałabym nie robić podziału na miasta, bo dobre ubranie dotyczy raczej pewnych środowisk.

Londyn, Paryż, NY, Mediolan... Światowe stolice mody. Wiążesz z tymi miastami jakieś nadzieje?
- Niewiele robię w tej sprawie, więc trudno mówić o efektach. Dwa lata temu, dzięki konkursowi organizowanemu przez włoskie Targi Mody PittiImagine, miałam możliwość zaprezentowania swojej kolekcji, a w związku z tym otworzyły się pewne możliwości. Można wysnuć wniosek, że jeśli jest jakaś akcja, to należy się spodziewać reakcji...

Przewidujesz trendy?
- Idę własnym rytmem. Wolę sama się zaskoczyć, niż żeby trendy zaskoczyły mnie. (śmiech)

Jak pracujesz? Skąd czerpiesz inspiracje?
- Wszystko, co mnie otacza staje się inspiracją. Jeśli okoliczności nie są dość ekscytujące, nie przesądza to o jakości projektu.

Jaka jesteś prywatnie, w domu, gdy nie projektujesz?
- Prywatnie jestem taka sama, jak podczas projektowania, bo moje codzienne życie miesza się z zawodowym. Lubię gotować i przyjmować gości. Chyba nie ma w tym nic szczególnego?!

Twoje życiowe hobby, pasje?
- To może być mylone z lenistwem - rozważania nad duchowym aspektem egzystencji.

Zgadzasz się z opinią Patrici Field, słynnej stylistki pracującej m.in. przy "Seksie w wielkim mieście", która w jednym z wywiadów powiedziała, że pieniądze nie mają nic wspólnego z dobrym smakiem i nie trzeba mieć dużo kasy, żeby świetnie wyglądać?
- Dobry gust to podstawa, w celu uzyskania dobrego efektu estetycznego. Przydaje się znacznie bardziej niż pieniądze.

Złota rada dla naszych czytelniczek?
- Moda jest przyjemnością, której nie warto się pozbawiać!

Rozmawiała: Ilona Adamska, I.D.Media