Perowskia, czyli "rosyjska szałwia" – klucz do udanej uprawy

Zdecydowanie słoneczne! Ma ona podobne wymagania siedliskowe, co lawenda i tak jak ona jest odporna na suszę oraz zanieczyszczenia powietrza. Nie toleruje natomiast stanowisk mokrych i zacienionych – posadzone w takim miejscu perowskie szybko wypadną. Roślina musi też być osłonięta od zimnych wiatrów, dlatego sadzimy ją w miejscach raczej zacisznych. Jeśli zapewnimy jej optymalne warunki wzrostu, nie będziemy musieli troszczyć się o nią praktycznie przez cały sezon.

Roślina wymaga przepuszczalnego podłoża o odczynie lekko zasadowym. Sadząc więc perowskię musimy zadbać o dobry drenaż, a dołek, w którym chcemy ją umieścić wypełniamy kompostem wymieszanym z gruboziarnistym piaskiem (piasku powinno być przynajmniej 50%) i oczywiście z dodatkiem kredy lub dolomitu. Jeśli posadzimy perowskię w zbyt żyzną ziemię, to zareaguje ona tracąc częściowo swą srebrzystą barwę liści - robią się one zielonkawe.

Nadziemne części rośliny zazwyczaj przemarzają, ale nie do samej ziemi. Dobrze jest okryć je agrowłókniną albo gałęziami z drzew iglastych a przy szyjce korzeniowej usypać niewielki (10-15 cm) kopczyk z kompostu, który ochroni korzenie i dolne partie rośliny przed mrozem, będzie jednocześnie doskonałym nawozem, gdy rozgarniemy go wokół rośliny wiosną.

Chociaż perowskia późno zaczyna wegetację, jest wrażliwa na późne przymrozki, szczególnie te w maju. Jeśli nasza roślina już wypuściła młode listki i pędy, a są prognozowane nocne przymrozki – musimy koniecznie ją okryć.

Perowskia jest rośliną odporną na susze i preferuje raczej suche stanowiska, toteż podlewania wymaga wyłącznie w okresach długotrwałego braku opadów. Jedynie świeżo posadzone w piaszczystej ziemi młode rośliny, wymagają od nas przez pewien czas podlewania (dopóki nie rozwiną odpowiednio systemu korzeniowego).

Perowskia w zasadzie nie wymaga nawożenia. Jedynym nawozem odpowiednim dla niej jest kompost, który również stosujemy ostrożnie (na przenawożenie roślina reaguje zielenieniem pędów). Dodatkowo w ramach zapewnienia odpowiedniego odczynu gleby, na wiosnę możemy rozsypać wokół niej solidną łyżkę dolomitu i wymieszać go z ziemią.

Po zimie obcinamy stare gałązki na wysokości 10 cm od ziemi, dzięki czemu roślina będzie mieć ładny pokrój i wypuści wiele silnych pędów, na których już w lipcu pojawią się kwiaty.

Perowskia idealnie pasuje na letnie, sielskie rabaty kwiatowe. Z daleka może przypominać bardzo okazałą lawendę i podobnie jak lawenda idealnie komponuje się z innymi roślinami, takimi jak jeżówki, rudbekie, pysznogłówki.

Perowskia jest również rośliną miododajną, więc idealnie nadaje się do obsadzania nią terenów wokół pasieki.

Nie wszyscy posiadacze tej pięknej rośliny wiedzą o tym, że jej kwiaty są jadalne i mogą stanowić doskonały dodatek do naleśników, deserów czy fantazyjnych sałatek.

Jest nazywana „rosyjską szałwią”, a to dlatego że jej liście i pędy wydają po roztarciu aromat podobny do zapachu szałwii.

Perowskia występuje dziko na obszarach Środkowej Azji, między Afganistanem a Tybetem.