Szafran - niezbędny w kuchni arabskiej, azjatyckiej i śródzemnomorskiej

Nazwa tej przyprawy pochodzi od arabskiego słowa zafaran, które oznacza żółty. Bo też niebiesko-fioletowe kwiaty szafranu uprawnego (krokusa) zawierają barwiące na pomarańczowo pręciki. Szafran uprawia się w Indiach, Turcji, Chinach i Iranie, ale ten najlepszy pochodzi z Walencji.

Przyprawa ta chroni organizm przed chorobami wywołanymi stresem, a także przed nowotworami i infekcjami. Występuje w lekach antyseptycznych, przeciwdepresyjnych, przeciwutleniających, wspomagających układ trawienny i przeciwdrgawkowych.

Przyprawia się nim głównie sosy, ciasta, desery, naleśniki, jajecznicę, dania z ryżu, z makaronem oraz mięsa: jagnięcinę, cielęcinę, drób i wieprzowinę. Szafran dobrze komponuje się z bazylią i oregano. W Polsce sławne były baby szafranowe, czyli drożdżowe ciasta z szafranem. W Anglii przyprawa ta jest składnikiem kornwalijskich bułeczek.

Dwa ziarna kardamonu rozkrusz w moździerzu i umieść w rondlu wraz ze szczyptą szafranu. Zalej zimną wodą. Gotuj na średnim ogniu,doprowadzając powoli do wrzenia. Zdejmij z ognia, dodaj torebkę herbaty i odstaw na 5 minut. Przecedź przez sitko, dołóż cukier lub miód i przelej do filiżanek.

Aby wydobyć pełnię smaku i aromatu, nitki szafranu moczy się 15-30 minut (w wywarze, bulionie, mleku lub w innym płynie). Można je też pokruszyć i wymieszać z mąką. Dodany w początkowej fazie przygotowania dania rozpuści się, barwiąc je na intensywny żółty kolor.

Gdy nitki wrzucimy w końcowej fazie, pozostaną widoczne – będą zdobić np. ciasto. Sproszkowaną przyprawę dodaje się bezpośrednio do przyrządzanej potrawy.

Uwaga! Nadmiar szafranu spowoduje, że danie będzie miało gorzki smak.