10 zwiastunów nieudanego małżeństwa

Uczucie sprawia, że zaczynamy patrzeć na życie przez różowe okulary. Oto nareszcie jest przy nas wymarzony, wyśniony partner. Trwamy w stanie euforycznego szczęścia i rzadko bywamy skłonni do racjonalnej oceny związku.

Jeśli przyjaciele zwracają nam uwagę na niepokojące zachowania obiektu naszych westchnień, częstokroć oburzamy się. Bywa jednak, że później przyznajemy im rację. Niektóre symptomy wskazujące na to, że w związku pojawią się problemy, można bowiem łatwo wychwycić już na samym początku znajomości, bez pomocy jasnowidza!

Psychologowie: Anna Pasiut, Magdalena Długołęcka i Mariusz Tobisz wyszczególnili zachowania, jakie powinny zwrócić naszą uwagę. Oto 10 zwiastunów nieudanego małżeństwa.

Dla ciebie jest aniołem. Nie szczędzi ci słów uwielbienia, spełnia każdą twoją zachciankę, czujesz się przy nim księżniczką. Kiedy jest obok ciebie, czujesz się księciem z bajki. A jaka jest, kiedy znikasz z jej pola widzenia? Jak on odnosi się do rodziców, rodzeństwa, krewnych? Czy również dba o nich, odnosi się z uprzejmością, życzliwie traktuje ich prośby?

Jest oczywiste, że partnerzy traktują siebie nawzajem wyjątkowo. Jednak duży niepokój powinna wzbudzić w sytuacja, gdy twój partner/partnerka pozwala sobie wobec innych ludzi na zachowania rażąco odmienne od tych, jakich ty od niej/niego doświadczasz.

W pierwszej kolejności powinno zwrócić twoją uwagę nieuprzejme traktowanie innych ludzi - lekceważenie, niesłowność, niegrzeczne odburkiwanie na cudzą prośbę czy wręcz: zachowania złośliwe, agresywne, prymitywne.

Bądź pewna, że mężczyzna, który przy tobie zachowuje się szarmancko i elegancko, tylko odgrywa taką rolę, jeśli - w czasie, którego z tobą nie spędza - gustuje np. w sprośnych dowcipach przy piwie w podrzędnym barze. Wkrótce po ślubie będziesz miała takie libacje i prymitywne docinki we własnym domu.

Jeśli zaś twoja anielsko cierpliwa narzeczona irytuje się, wścieka, zrzędzi i marudzi, kiedy prosi ją o coś matka/siostra/przyjaciółka, to niedługo po ślubie spotka cię ten sam los.

Dlaczego tak często dajemy się złapać w ową pułapkę? Odpowiedź jest bardzo prosta: nie spędzamy wystarczająco dużo czasu z bliskimi naszej drugiej połówki. A w tych właśnie relacjach kryje się prawda o jej/jego prawdziwym charakterze!

Uważasz, że jego najlepsi kumple to skończone głąby i bezmózgi? Irytujesz się, że jej przyjaciółki to infantylne trzpiotki, zainteresowane tylko zakupami i serialami? Uważaj! Przyjaciele są lustrem każdego z nas!

Jeśli on uwielbia spędzać czas z owymi "bezmózgami", to znaczy, że ich towarzystwo i poziom intelektualny w zupełności mu odpowiadają (częstokroć od wielu, wielu lat). Jeżeli ona przepada za towarzystwem swoich głupawych przyjaciółek, to nawet jeśli teraz przechadza się z tomami poezji w ręce i wyraża zainteresowanie teorią względności, to jak już cię usidli na dobre, wróci z pewnością do obgadywania sąsiadek i gwiazd z telewizji.

Co powinno niepokoić? Tak jak mówiliśmy w punkcie poprzednim - rażące różnice. Prawdziwy intelektualista nie będzie miał pośród przyjaciół dyskotekowych kokietek, osoba nienagannie uczciwa - osobników spod ciemnej gwiazdy, człowiek, który deklaruje, że nie lubi podróżować - hordy podróżników.

Przyjaciele są przeważnie niezwykle podobni do nas samych, zarówno pod względem zainteresowań, sposobów spędzania wolnego czasu, jak i zachowania. Jeśli twój ukochany/ukochana nie udaje przed tobą kogoś, kim naprawdę nie jest, to jego/jej przyjaciele z dużym prawdopodobieństwem także i tobie przypadną do gustu. Jeśli zaś jest przeciwnie - uważaj!

Jeżeli jedna ze stron wciąż deklaruje swoje potrzeby jako istotniejsze od potrzeb strony drugiej, wówczas niebezpieczeństwo nieudanego związku jest naprawdę duże.

Kiedy to on jest zawsze najbardziej zmęczony, jego problemy poważniejsze, praca bardziej istotna - to tak już będzie zawsze. Jeśli to na jej zachcianki i życzenia przeznaczane są dostępne wam środki finansowe, to strzeż się mężczyzno, ona się już nie zmieni!

Udany związek, to taki, w którym sprawy każdego z partnerów traktowane są z równą uwagą. Jeśli ona siedzi w domu z dziećmi, a on pracuje - jej należy się tyle samo uwagi i zainteresowania, co jemu. A jakże często bywa zupełnie inaczej!

Na dysproporcje w traktowaniu waszych wzajemnych spraw należy zwracać uwagę już w okresie narzeczeństwa. Po ślubie będzie tylko gorzej!

Jeżeli mama/tato dla twojego partnera/partnerki są wciąż numerem jeden i nie ma dnia, by nie ingerowali w wasze sprawy - uciekaj natychmiast! Kochasz człowieka, który nie jest osobą dojrzałą emocjonalnie. Konsekwencje tego poniosą nie tylko obie strony w związku, ale też - a może przede wszystkim - dzieci, dla których prowadzony za rękę przez babcię tato, czy wciąż sterowana przez babcię mama nigdy nie staną się podporą i autorytetem.

To może podobać się tylko osobom o silnie dominującej osobowości, które nie poszukują równego sobie partnera, ale podopiecznego. Osoba, która nigdy nie wie, czego chce, nie umie określić swoich oczekiwań, planów, niczego nie potrafi zorganizować ani o nic samodzielnie zadbać, ma ogromne szanse przyczynić się do rozpadu związku.

Dopóki trwa zauroczenie, a hormony buzują - to nie przeszkadza. Wówczas rozumiemy te cechy jako łagodność, zgodność, uprzejmość. Dopiero z czasem rozpoznajemy ich prawdziwą naturę. Przeważnie nie wynikają ze złej woli osoby, która jest nimi obdarzona, lecz musimy być świadomi, jakie zagrożenia one ze sobą niosą.

Osoba taka przede wszystkim nie daje drugiej stronie poczucia bezpieczeństwa, przeświadczenia, że można na nią liczyć. W każdej sytuacji oczekuje pomocy i wsparcia, zaś sama nigdy go nie daje.

On szaleje na punkcie militariów i uwielbia off road z przerwami na paintball, ona zaś nie wyjdzie z domu bez wyprostowanych na gładko włosów i starannie umalowanych paznokci. Ona uwielbia dyskoteki i koncerty, on nie wyściubia nosa z książek. On kocha podróżowanie, ją przeraża wizja wyjazdu do oddalonego o 50 km miasta...

Nie łudźcie się, że takie różnice da się pogodzić. Największa miłość na dłuższą metę nie da im rady.

To zwiastuje wieczne kłótnie w sprawach o wiele poważniejszych niż "jak spędzimy najbliższy weekend". I nie chodzi bynajmniej o to, że matka nad dzieckiem przeważnie się roztkliwia, a ojciec jest bardziej surowy.

Rzecz w tym, jakie wartości chcemy dziecku przekazać, jaki mamy stosunek do jego edukacji, rozwoju jego zainteresowań, talentów. Jeżeli przekonania i plany matki są zupełnie odmienne od tego, co chciałby w wychowanie dziecka wnieść ojciec, to będzie katastrofa.

O tych sprawach trzeba szczerze i otwarcie rozmawiać wtedy, kiedy zapadnie decyzja, że chcemy być razem na stałe i w przyszłości zostać rodzicami. A nie wtedy, kiedy dziecko pojawi się na świecie. Jeżeli istotne różnice poglądów pomiędzy rodzicami ujawnią się dopiero wówczas, staną się przyczyną poważnych tarć, praktycznie na całe dalsze wspólne życie.

Mezalians intelektualny to sprawa o wiele gorsza niż znany naszym pradziadom mezalians klasowy i majątkowy.

Nierzadko bywa tak, że zauroczą się sobą osoby o zupełnie odmiennych możliwościach intelektualnych. Zadziała chemia, przyciągnie atrakcyjny wygląd. Nieszczęście zaczyna się wtedy, kiedy seks przestanie być siłą napędową związku i dojdziemy do etapu, gdy potrzebna będzie rozmowa, wsparcie, troska...

Niedopasowanie intelektualne staje się wówczas tak dotkliwe, że prowadzi do wielu rozstań, jak również do osławionego pytania: "jak ja w ogóle mogłam/mogłem zadawać się z kimś takim!".

Cóż, to magiczna właściwość różowych okularów.

Jeżeli oboje nie przejawiacie potrzeby rozwijania swojej osobowości, to w porządku. Dla drugiej strony nigdy nie stanie się kłopotem pozostawanie w tyle, poczucie bycia gorszym.

Jeżeli zaś jedna z osób w związku stale prze do przodu, ma niesłabnącą skłonność do nabywania nowych umiejętności, wiedzy, szlifowania talentów, wówczas druga - takich cech i nawyków pozbawiona - po pewnym czasie, kiedy wszystkie jej walory zostaną już odkryte i poznane, stanie się dla tej pierwszej partnerem o wiele mniej atrakcyjnym niż początkowo.

Gorące uczucie pozwala takie dysproporcje niwelować, ale na krótko. Po kilku latach, z dużym prawdopodobieństwem, osoba nieskłonna do rozwoju stanie się uciążliwa i męcząco nudna dla tej, która wciąż się rozwija.

O tym słyszał chyba każdy. Skrajnie odmienne temperamenty rzadko dają się pogodzić, zdarza się to przeważnie w początkowych latach związku, gdy obie strony bardzo się starają dopasować do potrzeb ukochanej/ukochanego, ale z czasem dysproporcje w tej materii oddalają partnerów od siebie.

Nie ma innej rady na ten kłopot jak szczerość - jeżeli na początku związku uda nam się realnie ocenić, na ile jesteśmy do siebie dopasowani, to prawie tak, jakbyśmy wygrali szczęśliwy los na loterii.

Specjalistów wysłuchała: Magdalena Marciniak