Ta zemsta miała gorzki smak
Kryśkę znam się jeszcze ze szkoły. Potem nasz kontakt się urwał, ale spotkałyśmy się po latach, bo ona zamieszkała na moim osiedlu. Znajomość się odnowiła. Bywałyśmy u siebie i zaprzyjaźniłyśmy się. Ona mi się wypłakiwała, ja ją pocieszałam, bo była świeżo po rozwodzie i w dodatku bez pracy. W dodatku sama wychowywała dziecko, więc jej pomagaliśmy z mężem.
Załatwiłam jej nawet pracę w mojej firmie, w sąsiednim dziale. Za nieduże pieniądze, ale zawsze coś. Szybko jednak tego pożałowałam, bo w końcu wyszło szydło z worka, jaka ona jest naprawdę.
Któregoś dnia wcześniej przyszłam do pracy i oniemiałam. Ujrzałam Kryśkę z moją koleżanką z pokoju sam na sam. Usłyszałam, jak Kryśka mnie krytykuje. Zagotowało się we mnie ze złości i wygarnęłam jej, co o tym myślę. A więc to tak? Ta bezczelna dziewucha podstępem wkradła się w moje łaski. A tak naprawdę chodziło jej o to, aby mnie wykorzystać i kopać pode mną dołki. Ale miała tupet! Żadnych zasad! Nie liczyła się z nikim. Okazała się nieszczera i fałszywa. Miarka się przebrała. Ja jej tak pomagałam, a ona mi szkodziła. Chciała zdobyć łaski mojej koleżanki za wszelką cenę. Przyjaźń ze mną się nie liczyła. Potem się tłumaczyła, że wpadła tylko na chwilę i to nie o mnie mówiła. Akurat! Urządziłam jej awanturę i wyrzuciłam z pokoju.
Zaraz potem kierowniczka zapytała mnie o opinię o Krystynie, bo chciała dać jej lepsze stanowisko. Byłam na Kryśkę tak zła, że wystawiłam jej jak najgorsze świadectwo. Oczywiście z nowej posady wyszły nici. Miałam satysfakcję. Wreszcie się zemściłam! Niech ma za swoje.
Ale teraz mam wyrzuty sumienia. Zrobiło mi się jej szkoda. Pozbawiłam ją przecież szansy na lepszą pracę i większe zarobki. Przydałyby się jej pieniądze. Przecież jest sama i nie może liczyć na nikogo... Co robić? Naprawić to czy dać spokój? Może poczekać, aż sprawa przyschnie i wszystko się wyjaśni?
Liliana, 35 l.
Co Liliana ma zrobić:
- Wycofać złą opinię o koleżance
- Mieć satysfakcję z zemsty