Mężczyźni uczą się szczerości

Kilka dni wcześniej zadzwonił do mnie jeden ze wspólników domu inwestycyjnego zajmującego wspomniane biuro. Pytał, czy zgodzę się przyjść tam na kilka godzin i porozmawiać z tymi pracownikami firmy, którzy odczuwaliby taką potrzebę, bo właśnie otrzymali przygnębiającą wiadomość: jeden z najbardziej lubianych pracowników, wieloletni członek zarządu, zginął w wypadku samochodowym. Kiedy tam przyszedłem, jeden ze wspólników przedstawił mnie krótko, a następnie zaprowadził do swojego gabinetu. "Proszę się rozgościć - zaproponował. - Powiedziałem ludziom, że pan jest tutaj i że mamy te rzeczy. - Zamaszystym gestem wskazał na ciasteczka i kawę rozstawione na jego wielkim mahoniowym biurku. - Pomyślałem, że może to ich zachęci do przyjścia" - wyjaśnił.

Nie wypowiedziałem się na temat ciasteczek, ale byłem raczej sceptyczny. Możesz tak postępować z dziećmi - pomyślałem - ale z dorosłymi? Okazało się jednak, że ten bankowiec był lepszym psychologiem niż ja, a może po prostu lepiej znał swoich podwładnych. Blisko godzinę przesiedziałem w samotności i zacząłem się już zastanawiać, czy sobie nie pójść, gdy ku mojemu zaskoczeniu do gabinetu zajrzał wysoki mężczyzna w okularach i eleganckim włoskim garniturze i zapytał o... ciasteczka.

Kiedy go zaprosiłem, żeby usiadł na krótką pogawędkę, powiedział: "Nie, dziękuję, wpadłem tylko skosztować ciasteczek, ale może wypiję też filiżankę kawy. Rozmawiać? O czym tu rozmawiać? Każdy musi kiedyś umrzeć, prawda?". Po czym rozsiadł się i spędziliśmy następne piętnaście minut na rozmowie o życiu i o śmierci. Stracił ojca, kiedy miał dwadzieścia trzy lata, a matkę przed dwoma laty.

Drugi mężczyzna, który się zjawił, stracił w młodości brata. Nie przyszedł na ciasteczka, ale i on nie uważał, żeby było coś do omawiania. A jednak został całe pół godziny. Wychodząc, otaksował mnie wzrokiem od stóp do głów i powiedział: "Pierwszy raz w życiu... chcę powiedzieć, że nigdy przedtem nie rozmawiałem z psychologiem". "To musiał być duży wstrząs" - zażartowałem. "Myślę, że nie wygląda pan tak znowu groźnie" - zauważył z uśmiechem, wychodząc.

Trzeci mężczyzna również przyszedł tylko na ciasteczka. Bez osłonek oświadczył, że należy do osób potrafiących uwewnętrzniać problemy i radzić sobie z nimi. Rozmowa zeszła na walkę z bezpłodnością, którą toczyli razem z żoną od pięciu lat. Mówił o tym rzeczowo i mądrze, ale temat naszej rozmowy w dziwny sposób ściśle wiązał z tym, co przywiodło mnie do tego biura, oprócz - rzecz jasna - widoku na port nowojorski i ciasteczek, mianowicie z utratą życia.

Nie znam sondaży, ale paradoksalnie wydaje się, że mężczyźni mają coraz większą potrzebę szczerości - i to jest coś nowego, przy czym niewiele zmienia się ich sposób rozmawiania.

Ci trzej mężczyźni, jedyni z całego biura, którzy wstąpili, żeby pogadać o uczuciach, jakie wzbudziła w nich nagła śmierć współpracownika, w końcu o swoich uczuciach nie mówili. Mówili raczej o stratach, które sami ponieśli, o własnej śmiertelności i o tym, czym jest życie. Wyłącznie przemyślenia, żadnych uczuć, a jednak bardzo mnie to poruszyło.

Wcześniej często miałem do czynienia z problemem śmierci, spodziewałem się więc zalewu emocji, jak w przypadku tradycyjnej, kobiecej formy żałoby. Tymczasem męskie, bardziej intelektualne podejście do sprawy wzbudziło we mnie takie emocje, jakbym sam stracił kogoś bliskiego. Emocje otwarcie wyrażane w podobnych okolicznościach przez kobiety skłaniały mnie do przemyśleń, jak gdyby ich uczucia wymagały uporządkowania.

Fragment książki "Gdyby mężczyźni umieli mówić"