Kiedyś podpatrzył zwierzęta i ptaki w czasie tanecznych godów i sam tańcząc począł się zalecać do prapraprababki...
Muzą tańca jest Terpsychora, co wskazywałoby, że pląsano już w zamierzchłych czasach. Być może nasz prapradziadek zauważył, iż zwyczajne ruchy, jeśli wykonuje się rytmicznie, regularnie i zręcznie, stają się łatwiejsze i przyjemniejsze? Być może przebieranie nogami, tupanie, rzuty tułowia i gesty przy rytmicznym hałasie wszczynanym uderzaniami kamieni, kości, klaskaniem i okrzykami, a wreszcie śpiewie i muzyce instrumentów, wprawiały go w przyjemne podniecenie, radosny nastrój, w stan zachwycenia i uniesienia?
Z pewnością początkowo tańczył sam, potem w grupie. Czuł się wtedy bezpieczniej wobec różnych złych sił, przyrody, dzikich zwierząt, wrogów.
Tańcząc, czuł więź z tymi, którzy bali się tak jak on. Tańczył, gdy stawał do walki, gdy wyrażał żal po zmarłych i kiedy chciał zapomnieć o troskach życia. Kiedyś podpatrzył zwierzęta i ptaki w czasie tanecznych godów i sam tańcząc począł się zalecać do prapraprababki.
Kobieta i mężczyzna - jak twierdzi Elżbieta Chęcińska - zaczęli tańczyć ze sobą w parze dopiero w XII wieku. Niestety, ze sztuką taneczną, potępioną przez Kościół, rozstali się na wiele wieków. Do tańca ruszyli ponownie dopiero w epoce odrodzenia. Szał zabawy przy dźwiękach muzyki ogarnął najpierw Włochy, potem taniec rozprzestrzenił się na cały świat.
Tańczono w wiejskich chałupach, ale i w salonach, pałacach. Ludwik XIV specjalnym dekretem podniósł taniec do rangi sztuki. Zatwierdził pierwsze zrzeszenie nauczycieli tańca, założył Królewską Akademię Tańca.
Początkowo traktowano taniec jako cząstkę oschłej etykiety, ale z czasem mężczyzna tańcząc z kobietą zbliżał się do niej coraz bardziej. Obrońców moralności nie brakowało. Głosy oburzenia pojawiały się za każdym pojawieniem się tanecznych nowości. Określenie przyzwoitości tańca należało do autorytetów etykiety towarzyskiej.
Najwcześniejszy z tańców to walc, którego korzenie sięgają Xll wieku. Rozprzestrzenił się wśród krzepkich niemieckich wieśniaków. Do wyższych sfer trafił dopiero w roku 1786, a i tak był nazywany tańcem diabła. Od Kongresu Wiedeńskiego walc rozpoczął triumfalny pochód przez Europę. W karnawale 1831-1832 odbyły się w Wiedniu 722 bale. Jan Strauss, syn, uznany za genialnego kompozytora tej muzyki, skomponował 160 walców wciąż grywanych na wielkich balach: "Nad pięknym modrym Dunajem", "Odgłosy wiosny", "Opowieści Lasku Wiedeńskiego".
Cum-tan-go, cum-tan-go wykrzykiwali w rytm bębenków niewolnicy afrykańscy, sprowadzeni w połowie XVI wieku na Antyle. Przesiedleni na Kubę i do Argentyny, dodali do rytmu hiszpańskie melodie wygrywane na gitarach gauczów. Tango rozpoczęło karierę od marynarskich tawern, spelunek, domów publicznych. Na pierwszej "Tango Conference" w Londynie ponad 300 nauczycieli opanowało jego standardową wersję, podstawowe figury i rytm.
Fokstrot to jeden z nielicznych wymyślonych tańców. W 1913 r. Amerykanin Harry Fox,jedyny mężczyzna w zespole girls ,"Ziegfild Folies" przebiegał poraz pierwszy kłusującym krokiem w rytm muzyki ragtime. Przez pewien czas tańczono fokstrota bez zadnych reguł, stawiając na przemian 4 kroki wolne i 8 szybkich. W roku 1914 amerykański Związek Nauczycieli Tańca uznał ten sposób tańczenia za obowiązujący.
Rytm rumby wystukiwały niegdyś bębny w afrykańskim buszu. Potem rumba oczarowała Stany Zjednoczone. Amerykańscy turyści w czasach prohibicji przywieźli ją z Kuby. Tam można było pić i tańczyć do woli. Standard rumby jako tańca towarzyskiego pierwsza ustaliła w roku 1936 Imperial Society of Teachers of Dancing.
Kiedy afrykański wojownik uznał, że w rytualnym tańcu laudu pora dać szansę pobratymcowi, wołał głośno "semba ''. Coś z owego rytuału zabawy w kręgu przetrwało do dziś. Samba jest królową karnawału w Rio de Janeiro.
