Amigdalina: Co to jest i dlaczego może okazać się niebezpieczna?
Amigdalina jest organiczną substancją, która naturalnie występuje w wielu popularnych owocach i nasionach. Odpowiada za charakterystyczny, gorzki posmak produktów. Jej właściwości wzbudzają wiele kontrowersji. Większość twierdzi, że jest bardzo toksyczna, niektórzy jednak uznają ją za skuteczną i stosują w terapii chorób, w tym także nowotworów. Czym jest amigdalina? Czy to kolejne placebo wykorzystywane przez osoby, które tracą nadzieję na wyleczenie? Dlaczego nie można jej łączyć z witaminą C? Jakie działania niepożądane wywołuje i komu zagraża najbardziej? Przekonajmy się.
Amigdalina jest pochodną glikozydów cyjanogennych. Naturalnie występuje w pestkach owoców; takich jak morele, wiśnie, brzoskwinie i śliwki, a także w wielu nasionach, m.in. migdałowcu zwyczajnym (migdałach), pigwie pospolitej oraz czeremsze. Substancja ta odpowiada za gorzki posmak oraz charakterystyczny aromat owoców i nasion. Spożycie amigdaliny może powodować zatrucie organizmu, które objawia się nudnościami, wymiotami, bólem brzucha oraz osłabieniem. Przyjęta w większej dawce może nawet doprowadzić do śmierci. Dzieje się tak, ponieważ podczas jej metabolizowania w żołądku powstaje toksyczny i silnie trujący cyjanowodór.
Amigdalina: Właściwości zdrowotne
W chińskiej medycynie ludowej amigdalinę wykorzystuje się jako suplement wzmacniający odporność. Traktuje się ją jako środek przeciwbólowy oraz przeciwkaszlowy oraz wskazuje się, że wpływa kojąco na układ pokarmowy, łagodząc stany zapalne błony śluzowej żołądka i jelit. Przeprowadzane badania rzekomo udowodniły skuteczność tych właściwości na gryzoniach; jednak specjaliści nie uznają ich za wiarygodne i odradzają stosowanie preparatów zawierających amigdalinę. W sklepach dostępne są m.in. olej tłoczony z pestek, bądź proszki i kapsułki lecznicze.
Amigdaliną i jej właściwościami zainteresowano się na początku XX wieku. Przeprowadzano wtedy intensywne badania, które miały pokazać wpływ tej substancji na leczenie chorób nowotworowych. Początkowo tezy okazały się trudne do udowodnienia. Dopiero kontynuacja procesów badawczych pozwoliła uzyskać syntetyczną pochodną substancji. Połączenie jej z naturalną amigdaliną dało początek witaminie B17.
Witamina B17: Czy jest skuteczna?
Stosowanie witaminy B17 w terapii nowotworów nie przyniosło pożądanych rezultatów. Badania wykazały, że zarówno zdrowe jak i chore komórki wykazują taką samą aktywność, przy czym nie łagodzą objawów nowotworów, nie wydłużają czasu przeżycia, ani nie zmniejszają powstających w organizmie pacjenta guzów. Dlatego też z końcem lat 80. zakończono eksperymenty z wykorzystaniem amigdaliny i zaprzestano kuracji z jej udziałem.
Niestety, z doniesień medialnych wynika, że amigdalina oraz jej pochodna nadal są wykorzystywane w leczeniu nowotworów. Stosuje się ją między innymi w Meksyku. Decydują się na nią przede wszystkim osoby, u których choroba jest na tyle zaawansowana, że konwencjonalne leczenie nie przynosi już rezultatów. Przy tej okazji warto wspomnieć, że w żadnym wypadku nie wolno zaprzestawać terapii zalecanej przez specjalistów. Takie działanie zmniejsza prawdopodobieństwo powrotu do zdrowia i zagraża życiu.
Działania niepożądane
Przyjmowanie amigdaliny w większych dawkach może skutkować ciężkim zatruciem organizmu. Objawia się ono bólem brzucha, wymiotami, nudnościami, trwałymi uszkodzeniami wątroby, chorobami neurologicznymi, śpiączką, a nawet śmiercią. Udokumentowano liczne przypadki działań niepożądanych, które najczęściej występują u osób, które cierpią z powodu niedoboru witamin. Dodatkowo trzeba wiedzieć, że amigdalina jest szczególnie niebezpieczna wtedy, gdy podawana jest równocześnie z witaminą C. Zachodzące reakcje mogą powodować trwały uszczerbek na zdrowiu.
