Dlaczego nieleczona cukrzyca jest tak niebezpieczna?

Glukoza jest głównym źródłem energii i jest wykorzystywana przez każdy żywy organizm. Kiedy jesz, twój system trawienny rozkłada pokarm na glukozę, dzięki czemu komórki mogą pozyskać z niej energię. Każda komórka w organizmie, każdego narządu, czy to mięśni, nerek czy mózgu, opiera się na energii pochodzącej z glukozy, dzięki której mogą wykonać swoje funkcje. Z glukozą wiąże się też ważny hormon. Insulina jest wydzielana przez trzustkę i reguluje prawidłowy poziom cukru. Istnieją dwa główne typy cukrzycy.

W cukrzycy typu 1 komórki trzustki odpowiedzialne za produkowanie insuliny albo nie wytwarzają jej wcale, albo wytwarzają jej bardzo niewiele. Powoduje to niebezpieczne zwiększenie poziomu cukru we krwi. Najczęściej cukrzyca typu drugiego jest diagnozowana u osób młodych i dzieci.

Cukrzyca typu 2

Jest najbardziej rozpowszechnionym typem cukrzycy. Dziewięćdziesiąt procent osób dorosłych cierpiących na cukrzycę ma cukrzycę typu 2. Występuje ona, gdy trzustka produkuje insulinę, ale nasze komórki nie są w stanie używać jej prawidłowo. W terminologii medycznej nazywa się to opornością na insulinę.

Początkowo trzustka produkuje większą ilość insuliny. Jednakże ostatecznie nie przynosi to efektów i wzrasta poziom cukru we krwi.

Nadmiar cukru we krwi ze względu na oba typy cukrzycy jest głównym powodem do niepokoju. Nieleczona cukrzyca może powodować uszkodzenie wielu narządów wewnętrznych. Najczęściej niekontrolowana cukrzyca może powodować uszkodzenie serca, oczu, nerek, nerwów, zębów i wielu innych.

Cukrzyca powoduje nawet czterokrotny wzrost ryzyka zawału serca, niewydolności serca, choroby wieńcowej (niedrożności tętnic) i w rezultacie nawet do śmierci. Osoby chore na cukrzycę mogą doświadczyć zawału serca lub niewydolności serca w znacznie młodszym wieku.

Wysoki poziom cukru we krwi utrzymujący się przez dłuższy okres może podrażniać i powodować uszkodzenia wnętrza tętnic doprowadzających krew bogatą w tlen do serca. To powoduje nagromadzenie złogów cholesterolu i tłuszczu w tętnicach, w końcu do ich zwężenia i utrudnienia przepływu krwi. Choroba wieńcowa może rozwijać się z wielu powodów innych niż cukrzyca. Jednakże rozwija się znacznie szybciej u pacjentów z cukrzycą.

Z biegiem czasu, tętnice mogą stać się całkowicie zablokowane, co pozbawia serce życiodajnego tlenu, powodując zawał serca. Podczas gdy sama cukrzyca jest czynnikiem ryzyka chorób układu krążenia, inne objawy związane z cukrzycą mogą także powodować choroby serca

Cukrzycy zwykle towarzyszy przypadek podwyższonego stężenia cholesterolu LDL w organizmie, który osiada w tętnicach i powoduje chorobę wieńcową.

Nerki zawierają maleńkie "filtry: przechwytujące substancje niebezpieczne z krwi i usuwają je z organizmu wraz z moczem.

Krew, która jest filtrowana przez nerki, zawiera również ważne substancje, takie jak białka i czerwone krwinki. Ponieważ “filtry” w nerkach mają tak małe rozmiary, że nie filtrują tych cennych substancji i pozostawiają je we krwi.

Cukrzyca uszkadza filtry

Jednakże cukrzyca uszkadza “filtry”, powodując upośledzenie, a z czasem całkowite zatrzymanie procesu filtracji. To z kolei prowadzi do zatrzymania toksyn we krwi.

Nefropatia cukrzycowa (choroba nerek spowodowana przez cukrzycę) jest najbardziej rozpowszechnioną przyczyną niewydolności nerek, jak wynika z opublikowanych w 2001 roku badań.

Nerwy przesyłają wiadomości z mózgu do różnych narządów w naszym organizmie, co pozwala nam widzieć, słyszeć, oddychać i czuć ból.

Prawie połowa osób z cukrzycą jest narażona na uszkodzenia nerwów. Wysoki poziom cukru we krwi u pacjentów z cukrzycą zakłóca zdolność nerwów do przesyłania sygnałów do różnych narządów.

Utrzymujące się wysokie stężenie cukru we krwi podrażnia również ściany naczyń włosowatych prowadzących krew do różnych narządów. Uszkodzenie nerwów może mieć różne objawy w zależności od obszaru ciała, na które ma wpływ. Może obejmować nogi, ręce, przewód pokarmowy, jak również narządy rozrodcze.

Rodzaje cukrzycowego uszkodzenia nerwów

Istnieją dwa rodzaje cukrzycowego uszkodzenia nerwów. Czuciowe lub obwodowe: Objawy obejmują mrowienie, pieczenie, nadmierną wrażliwość na dotyk, drętwienie kończyn, skurcze, osłabienie mięśni, utratę koordynacji ruchowej i równowagi.

Autonomiczne uszkodzenia nerwów: Objawy obejmują problemy z pęcherzem, problemy żołądkowo-jelitowe (takie jak zaparcia), zaburzenia erekcji, suchość pochwy, szybkie bicie serca, problemy z oczami, zawroty głowy i omdlenia.

Biała materia to obszar mózgu odpowiedzialny za przetwarzanie informacji i pamięć. Utrata istoty białej może poważnie osłabić funkcje poznawcze danej osoby i spowodować spadek samopoczucia.

Cukrzyca typu 2 poważnie wpływa na zdolności umysłowe danej osoby i może utrudnić zdolność do wykonywania funkcji poznawczych. Choroba naczyń krwionośnych w mózgu utrudnia przepływ krwi do mózgu. Gdy wysokie ciśnienie krwi zwęża naczynia, może to również spowodować mini-udar lub poważny udar. Wysokie ciśnienie krwi może spowodować pęknięcie naczynia krwionośne, powodując krwotok w mózgu.

Oczy

Oczy są jednym z najbardziej wrażliwych narządów ciała. Osoby z cukrzycą typu 1 i typu 2 w mają wysokie ryzyko utraty wzroku, według badań opublikowanych w 2015.

Cukrzyca może powodować wiele chorób oczu, które mogą mieć wyniszczające i nieodwracalne skutki. Cukrzyca może powodować uszkodzenia naczyń krwionośnych w siatkówce, tkance, która znajduje się w tylnej części oka. Może to spowodować uszkodzenie wzroku, utratę wzroku i ślepotę.

Cukrzycowy obrzęk plamki żółtej

Zwykle występuje po retinopatii jest najczęstszą przyczyną utraty wzroku. W obrzęku plamki żółtej, płyn wypełnia część siatkówki, która umożliwia prawidłowe widzenie czytanie, pisanie, jazdę samochodem i identyfikację twarzy.

Zaćma:

W tym zaburzeniu naturalna soczewka oka mętnieje. To jest najczęstszą przyczyną ślepoty i zwykle występuje u osób w wieku 40 lat i powyżej. Osoby chore na cukrzycę mają od 2 do 4 razy większe ryzyko zachorowania na zaćmę niż osoby zdrowe.

Jaskra:

Zaburzenie to charakteryzuje się wzrostem ciśnienia w nerwie wzrokowym, który łączy oko z mózgiem, co prowadzi do ostatecznego uszkodzenia go. Może to zniszczyć wzrok na stałe.