Liść laurowy wyjmuje się dokładnie o tej minucie. Inaczej zupa do wylania

Wawrzyn szlachetny, z którego pozyskuje się liście laurowe, to roślina o bogatej historii i wielkim znaczeniu kulturowym. Od tysięcy lat uprawiany jest w krajach basenu Morza Śródziemnego, gdzie sprzyja mu łagodny klimat i słoneczne warunki. Już starożytni Grecy i Rzymianie uważali go za roślinę symboliczną. Wieńce laurowe zdobiły głowy poetów, wojowników i zwycięzców igrzysk olimpijskich.

Obecnie liście laurowe uprawiane są głównie w Turcji, Grecji, we Włoszech i Hiszpanii, a także w niektórych krajach Ameryki Południowej. W Polsce dostępne są przede wszystkim w formie suszonej, ale w cieplejszych rejonach Europy wawrzyn uprawia się także jako roślinę ozdobną. Różnice między gatunkami i odmianami mogą być subtelne, lecz wyczuwalne. Tureckie liście laurowe są zazwyczaj delikatniejsze, natomiast greckie i włoskie cechują się bardziej intensywnym, korzennym aromatem. W sklepach zazwyczaj nie spoglądamy na pochodzenie przyprawy, a czasem ma to znaczenie.

Liść laurowy to przyprawa o niepowtarzalnym smaku i zapachu. Po wrzuceniu do garnka oddaje potrawie delikatnie gorzką nutę, którą równoważy charakterystyczny, ziołowy aromat. Dzięki temu wzbogaca smak bulionów, zup, gulaszy czy marynat, nadając im głębi i elegancji.

Oprócz walorów kulinarnych liście laurowe cenione są także za swoje właściwości prozdrowotne. Zawierają olejki eteryczne, flawonoidy i garbniki, które wspierają procesy trawienne, pobudzają wydzielanie soków żołądkowych i ułatwiają metabolizm ciężkostrawnych potraw. Mają również działanie przeciwzapalne i antybakteryjne. Od wieków wykorzystywane były w medycynie ludowej jako środek na dolegliwości żołądkowe czy przeziębienia. Co ciekawe, w aromaterapii olejek laurowy stosowany jest także w celu łagodzenia napięcia nerwowego i poprawy koncentracji. To pokazuje, że ta niepozorna przyprawa ma wszechstronne zastosowanie, daleko wykraczające poza kuchnię.

Tę przyprawę wykorzystujemy w kuchni przede wszystkim do przygotowywania zup, bulionów, sosów i gulaszów. Niektórzy z nas pamiętają, jak babcie starannie odliczały ilość listków wrzucanych do wywaru. Najczęściej stosuje się jeden liść laurowy na każdy litr zupy. Przy mocniejszych, mięsnych zupach można dodać go nieco więcej, ale warto zachować umiar. Nadmiar przyprawy łatwo przytłumi inne składniki.

Najlepiej wrzucić liść laurowy do zupy na 10 minut przed końcem gotowania i po tym czasie go wyjąć. W łagodnych bulionach nie powinien spędzić więcej niż kwadrans, by nie zaczął wydzielać goryczki, która zepsuje smak potrawy. Jednak przy dłuższym gotowaniu cięższych dań (np. bigos czy gulasz) dobrze jest liść usunąć po około 30-40 minutach i ewentualnie dodać świeży pod koniec. Unikniemy dzięki temu zbyt gorzkiego posmaku, który jest częstym problemem w stosowaniu tej przyprawy. Goryczka pojawia się, gdy liść laurowy gotuje się zbyt długo albo wrzucimy ich za dużo. Warto także pamiętać, by zawsze usuwać liście przed podaniem zupy. Nie są jadalne i mogą zepsuć wrażenie smakowe.

Stosowanie liścia laurowego wydaje się proste, jednak łatwo przy tym popełnić błędy. Będą one skutkować zepsutym smakiem potraw. Uważaj, by nie dodać do zupy zbyt dużej ilości przyprawy, ponieważ sprawi to, że stanie się cierpka lub gorzka. Podobnym błędem jest pozostawienie liścia laurowego w garnku aż do końca gotowania lub, co gorsza, podania. Jeśli zostawiasz zupę na kolejny dzień, wyjmij z niej wszystkie listki. Nawet ich mała ilość po jakimś czasie nada potrawie gorzkiego posmaku. Nie łącz też listków ze zbyt dużą ilością innych przypraw, ponieważ ich aromat zginie. Największym błędem jest stosowanie starych, zwietrzałych liści laurowych. Nawet poprawnie przechowywane, z wraz z upływem czasu tracą swój zapach i właściwości.