Endomorfik, mezomorfik czy ektomorfik? Jakie jest twoje dziecko?

W.S. Sheldon - amerykański psycholog - twierdził, że sposób w jaki jest ukształtowane ciało, to pierwsza informacja, kim dany człowiek jest lub kim się stanie. Ta psychiczna charakterystyka człowieka dotyczy jego najbardziej podstawowych zachowań, czyli jedzenia i spania. Pozwala określić temperament dziecka i przewidzieć jego reakcje emocjonalne.

Istnieją trzy podstawowe rodzaje budowy ciała.

Endomorficy to osoby o zaokrąglonych kształtach. Ich układ mięśniowy i kostny jest słaby, a organy wewnętrzne silnie rozwinięte.

Mezomorficy odznaczają się dobrze rozwiniętym układem mięśniowym i wyprostowaną postawą ciała. Mają grubą i porowatą skórę. Nie stronią od wysiłku fizycznego i aktywnie spędzają wolny czas.

Ektomorficy zaliczają się do osób szczupłych o wątłej budowie ciała. Mają delikatny układ kostny i słabo umięśnione kończyny. Każde dziecko łączy w sobie elementy wszystkich wymienionych typów, choć jest zdominowane przez cechy jednego z nich.

Dzieci o cechach endomorficznych uwielbiają spać. Nie mają trudności z zasypianiem. Ich sen jest spokojny i głęboki. Mezomorficy dla odmiany wolą stan aktywności. Takie dzieci potrzebują mało snu. Zasypiają szybko, ale w nocy mogą energicznie rzucać się po łóżku. Budzą się wczesnym rankiem w gotowości do zabawowych szaleństw. Natomiast dzieci o ektomorficznej budowie ciała mają większe zapotrzebowanie na sen niż dwa pozostałe typy. Łatwo się męczą, choć zasypiają dopiero, gdy są wyczerpane. Ich sen jest płytki i nie przynosi pełnego odprężenia. Potrzebują więcej czasu żeby się rozbudzić i zmierzyć z nowym dniem.

Dzieci ektomorficzne jedzą mało i wolno przybierają na wadze. Spożywają posiłki częściej i w małych ilościach. Odczuwają głód rzadko, ale za to bardzo intensywnie. Wolą małe przekąski, zamiast obfitych porcji. Jedzą bardzo szybko, a długi niedzielny obiad to dla nich udręka. Endomorficy natomiast odnajdują w jedzeniu głęboką radość. Od najmłodszych lat przypatrują się potrawom przygotowywanym przez mamę. Uwielbiają rozmyślać i rozmawiać o jedzeniu. Rodzice dziecka mezomorficznego nie mogą narzekać, że ich dziecko jest niejadkiem. Dzieci te uwielbiają jeść i często się przejadają. Jeśli mają na to przyzwolenie, potrafią jednorazowo wchłonąć wielkie ilości pożywienia.

Dzieci o cechach ektomorficznych cechuje sztywność i emocjonalne wycofanie. Jeśli ktoś im dokucza - płaczą w ukryciu. Niechętnie pocałują też mamę na powitanie i z małym entuzjazmem rozpakują otrzymany prezent. Emocje u tych dzieci trzymane są na wodzy. Mówią cichym głosem, przeważnie trzymają się na uboczu. Osoby te są bardzo wrażliwe na otaczające bodźce wizualne i dźwiękowe. Próg uwagi jest u nich bardzo niski i nawet najmniejszy szelest może ich rozproszyć w nauce. Potrzebują wyjątkowych warunków, aby móc się skoncentrować.

Dzieci o cechach endomorficznych to dusze towarzystwa. Są wesołe, otwarte i przyjacielsko nastawione do otoczenia. Nie mają zahamowań w okazywaniu uczuć. Dają całusa każdej nowo poznanej cioci i chętnie opowiadają o swoich przeżyciach. Śmieją się i płaczą z równą intensywnością. Natomiast dzieci o mezomorficznej budowie ciała to wulkany energii. Z natury są hałaśliwe i pełne wigoru. Nie potrafią cicho zamykać drzwi, a kiedy się bawią słychać ich w domu odległych sąsiadów. Potrzebują ciągłych napomnień, aby trochę wyhamować swoje szaleństwa.

Natura nie jest oczywiście wyrocznią na temat tego, kim będzie dziecko. Tendencje do danych zachowań są wrodzone, ale mogą być wzmacniane, bądź modyfikowane przez otoczenie. Rozpoznanie cech, które przeważają u twojego dziecka pomoże ci lepiej zrozumieć jego zachowania. Uchroni także od niepotrzebnego zamartwiania i porównywania z innymi dziećmi.

Mirella Panek