Granat i jego lecznicza moc
Sprawdź, dlaczego nie powinnaś żałować swojemu dziecku tego owocu.
Granatowiec zwyczajny, zwany też granatem (Punica granatum L.), należący do rodziny granatowcowatych (Punicaceae) porasta znaczne obszary strefy klimatycznej pośredniej pomiędzy subtropikiem a klimatem umiarkowanym.
Granatowiec zalicza się do grupy drzew owocowych udomowionych w Starym Świecie w zamierzchłej przeszłości, najprawdopodobniej przed 5 tysiącami lat na terenie Mezopotamii. Jest on rośliną mało wymagającą i zadowala się ubogimi i suchymi glebami. Znaczenie użytkowe granatu jest szerokie. Przede wszystkim dostarcza on jadalnych owoców, z których uzyskuje się smaczny i gaszący pragnienie sok.
Sok granatu zawiera niewielką ilość witaminy C, cukry (8-20 proc.), kwas cytrynowy (do 9 proc.) i taninę. Ze względu na swe właściwości ściągające stosowany jest w niektórych chorobach żołądka.
Prócz tego, pity systematycznie i przez dłuższy czas, wykazuje działanie przeciwastmatyczne. Pomocniczo stosuje się go wraz z innymi lekami w anginie. Poza tym świeży, nie konserwowany - leczy szkorbut. Trzeba również wspomnieć o tym, że pobudza łaknienie i reguluje procesy trawienia.
Przeciwwskazaniem do zażywania soku granatu jest nadkwaśność, zapalenie błony śluzowej żołądka i choroba wrzodowa.
Najcenniejszą jednak właściwością leczniczą granatu jest silne działanie przeciwrobaczne odwarów z kory. Znajdujące się w niej alkaloidy - peletieryna i izopeletieryna - paraliżują tasiemca.
Oprócz kory podobnie działanie wykazują (tylko o wiele słabsze) również odwary z owoców i napary z kwiatów. Te ostatnie można również z dobrym skutkiem stosować do leczenia biegunek, zaś ze świeżych płatków kwiatowych sporządza się okłady na miejsca stłuczone i spuchnięte. Jedzenie świeżych owoców granatu zalecane jest w przeziębieniach, jako środek przeciwgorączkowy.
Niezwykle dekoracyjne są kwiaty tej rośliny. Wyrastają one zazwyczaj na szczytach gałązek - ich piękna, jaskrawoczerwona barwa wspaniale wygląda na tle żywo zielonych liści.
