​Granat i jego lecznicza moc

Granatowiec zwyczajny, zwany też granatem (Punica granatum L.), należący do rodziny granatowcowatych (Punicaceae) porasta znaczne obszary strefy klimatycznej pośredniej pomiędzy subtropikiem a klimatem umiarkowanym.

Granatowiec zalicza się do grupy drzew owocowych udomowionych w Starym Świecie w zamierzchłej przeszłości, najprawdopodobniej przed 5 tysiącami lat na terenie Mezopotamii. Jest on rośliną mało wymagającą i zadowala się ubogimi i suchymi glebami. Znaczenie użytkowe granatu jest szerokie. Przede wszystkim dostarcza on jadalnych owoców, z których uzyskuje się smaczny i gaszący pragnienie sok.

Sok granatu zawiera niewielką ilość witaminy C, cukry (8-20 proc.), kwas cytrynowy (do 9 proc.) i taninę. Ze względu na swe właściwości ściągające stosowany jest w niektórych chorobach żołądka.Prócz tego, pity systematycznie i przez dłuższy czas, wykazuje działanie przeciwastmatyczne. Pomocniczo stosuje się go wraz z innymi lekami w anginie. Poza tym świeży, nie konserwowany - leczy szkorbut. Trzeba również wspomnieć o tym, że pobudza łaknienie i reguluje procesy trawienia.Przeciwwskazaniem do zażywania soku granatu jest nadkwaśność, zapalenie błony śluzowej żołądka i choroba wrzodowa.Najcenniejszą jednak właściwością leczniczą granatu jest silne działanie przeciwrobaczne odwarów z kory. Znajdujące się w niej alkaloidy - peletieryna i izopeletieryna - paraliżują tasiemca.

Oprócz kory podobnie działanie wykazują (tylko o wiele słabsze) również odwary z owoców i napary z kwiatów. Te ostatnie można również z dobrym skutkiem stosować do leczenia biegunek, zaś ze świeżych płatków kwiatowych sporządza się okłady na miejsca stłuczone i spuchnięte. Jedzenie świeżych owoców granatu zalecane jest w przeziębieniach, jako środek przeciwgorączkowy.Niezwykle dekoracyjne są kwiaty tej rośliny. Wyrastają one zazwyczaj na szczytach gałązek - ich piękna, jaskrawoczerwona barwa wspaniale wygląda na tle żywo zielonych liści.