Bałaganiarz w domu

Twoje utyskiwania nie pomagają, ciągłe zwracanie uwagi nie przynosi skutku. Co robić, by nie stać się służącą swego partnera?

Oczywiście czujesz frustrację, spróbuj jednak spojrzeć na partnera z nieco szerszej perspektywy. Czy jest bałaganiarzem w ogóle? Życiowym bałaganiarzem? Czy tylko pewne rejony życia i aktywności wymagają poprawy?

Kobiety napotykają wewnętrzny opór i trudność w ustaleniu zasad porządkowania otoczenia, a to z tego względu, iż uważają, że dbanie o czystość i schludność jest ich odpowiedzialnością i życiowym obowiązkiem. W rzeczywistości jednak sprawiedliwe dzielenie domowych obowiązków jest jak najbardziej sensowne. Raz, że nie czujesz się wtedy ofiarą jego bałaganiarstwa. Dwa - czujesz szacunek do siebie za podjęcie trudu dogadania się w tak drażliwych kwestiach, jak sprzątanie po sobie.

Masz sporo szczęścia, gdy wystarczy powiedzieć partnerowi: "Skoro ja odpowiadam za pranie, muszę wiedzieć, co jest brudne. Pomógłbyś mi w tym umieszczając brudy w jednym miejscu. Dzięki temu masz pewność, że to, co chcesz na siebie włożyć będzie zawsze w należytym porządku."

Czasem jednak niestety nie wiemy, co tak naprawdę jest powodem naszego poirytowania - czy brudne ciuchy walające się po mieszkaniu czy konieczność zbierania tychże po beztroskim partnerze... Gdy okazuje się, że aby zapewnić w mieszkaniu porządek musimy po mężczyźnie sprzątać, oczywiście lepiej to robić dokonując świadomie takiego wyboru niż czuć do tego przymus.

Możesz też się na to zgodzić pod pewnymi warunkami ustalonymi twardo i niezmiennie w rezultacie wspólnej rozmowy. "Ja sprzątam po tobie, ty robisz to i to".

Ale jeśli widok niepoukładanych rzeczy nie martwi cię tak bardzo, możesz zacząć ich nie zauważać i liczyć na to, iż w końcu swym zachowaniem skłonisz mężczyznę do większej dbałości o wygląd otoczenia.

Są też inne bardziej drastyczne metody - jak w przypadku nieposłusznych dzieci zakaz oglądania ulubionego programu w telewizji, bądź też całkiem radykalna decyzja o rozstaniu. Ale czy warto...