Cesarskie cięcie
Obecnie niemal co trzecie dziecko przychodzi na świat w ten sposób wyróżnia się dwa rodzaje tego zabiegu.
• Planowanie - wykonuje się je m.in. wtedy, gdy kobieta ma poważną wadę serca, dużą krótkowzroczność, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę albo zakażenie dróg rodnych oraz w innych sytuacjach.
Decyzję wcześniej podejmuje lekarz. Jeśli będziesz miała planową cesarkę, musisz zgłosić się do szpitala dzień przed operacją.
Na sześć godzin wcześniej nie możesz nic jeść ani pić. Tuż przed cięciem pielęgniarka ogoli ci owłosienie łonowe, założy cewnik do pęcherza moczowego i wenflon do żyły na ręku, do którego zostanie podłączona kroplówka.
Anestezjolog poda ci znieczulenie - zewnątrzoponowe albo podpajęczynówkowe. Dzięki temu tuż po operacji będziesz mogła zobaczyć swoje maleństwo.
Gdy anestezjolog upewni się, że jesteś dobrze znieczulona, ginekolog wykona poprzeczne cięcie (o długości ok. 10-15 cm) tuż nad linią włosów łonowych.
Potem wyjmie dziecko, które zostanie natychmiast zbadane przez obecnego na sali pediatrę. Na końcu wydobędzie łożysko, zszyje macicę i powłoki brzuszne.
Po cesarce przez dobę będziesz leżeć na sali pooperacyjnej.
Maluszek w tym czasie będzie w innym pomieszczeniu. Potem zostaniecie przeniesieni na zwykłą salę.
• Nagłe - taka sytuacja ma miejsce, gdy poród, który zaczął się naturalnie, musi zakończyć się cięciem. Dzieje się tak np. wtedy, gdy skurcze są słabe lub w ogóle ustają. natychmiastowe cięcie jest też konieczne, gdy pojawi się krwotok, zaburzenia tętna płodu lub wypadnięcie pępowiny.
