Moc zaręczynowych pierścieni

Przyrzeczeniu małżeństwa zawsze towarzyszyła zamiana pierścionków. Dla większej powagi ceremonii poświęcał je zaproszony na zaręczyny duchowny. Później wznoszono toast za narzeczonych, a ojciec czy starszy wiekiem krewny kawalera wygłaszał uroczyste podziękowanie za przyjęcie syna do rodziny. Ojciec Panny Młodej dziękował przyszłym powinowatym w podobny sposób.

Z zaręczynowymi pierścieniami wiązało się wiele przechodzących z pokolenia na pokolenie obyczajów i wierzeń. W rodzinach o starym rodowodzie młodzi otrzymywali od rodziców (czasem dziadków) pierścionki, którymi niegdyś zaręczyli się oni sami. Matka dawała najstarszemu z synów swój zaręczynowy pierścionek, a ojciec swój - pierwszej córce. Młodsi potomkowie też dostawali odpowiednie klejnoty z rodzinnej szkatuły. Zwykle były to pierścionki, które matka otrzymała od ojca po szczęśliwych narodzinach córki lub syna. Wierzono, że takie właśnie kosztowności przynoszą szczęście i są talizmanami wiecznej małżeńskiej miłości.

Czasem jednakże kupowano z tej okazji nową biżuterię. Były to złote pierścionki z kamieniami uchodzącymi za te, które dają szczęście w miłości. Należały do nich szafiry, granaty, turkusy, szmaragdy.

Szafir - błękitny kamień - uchodził za klejnot prawdziwej, wiernej miłości. Wierzono, że małżonkowie, w których pierścieniach błyszczały szafiry, nigdy nie ulegną pokusom. Turkus, półszlachetny kamień o barwie pogodnego nieba, cieszył się sławą klejnotu dobrych uczuć - Para, która wymieniła pierścionki z turkusami, miała żyć szczęśliwie, darząc się nie tylko miłością, ale i akceptując wszystkie wady i zalety wybranki/wybrańca...

MAGAZYN WESELE / Tekst: Bogna Wernichowska