W PRL-u było w każdym bloku. Lastryko wróciło do łask

Lastryko (lastriko, lastrico, terazzo) to rodzaj sztucznego kamienia, wykonanego z twardego kamienia i cementu. Wygląd tego materiału zależy od proporcji użytych składników. W procesie produkcji miesza się z białym lub szarym cementem takie materiały jak np.:

• bazalt,
• granit,
• marmur,
• inne grysy skalne.

Lastryko barwi się następnie poprzez dodanie pigmentów, tworzących finalnie trwałe wzory. Klasyczne lastryko, najbardziej powszechne, to połączenie grysu marmurowego i białego cementu.

Lastryko stosowane jest najczęściej do wykonania podłóg, blatów, ścian, ale także pięknych dzieł sztuki, rzeźb i przedmiotów użytkowych. Trwałe i wytrzymałe ma mnóstwo zalet, a jego popularność rośnie dosłownie z roku na rok.

Choć lastryko kojarzy się nam najmocniej z epoką PRL-u, to znane jest na całym świecie od wieków - jako materiał kompozytowy stosowane było już w starożytności, ale prawdziwy rozkwit tej techniki nastąpił w XV-wiecznej Wenecji, gdzie odpady marmurowe łączono z zaprawą wapienną.

Dziś lastryko kładzie się zarówno na ściany jak i blaty, ale wciąż najpopularniejszym zastosowaniem tego materiału jest lastrykowa płytka podłogowa, która powstaje przez mieszanie kamiennego kruszywa (np. marmuru, granitu, bazaltu) lub szkła, cementu, wody oraz, opcjonalnie, barwnika. Podłoga w kolorze różu, zieleni lub błękitu? Lastryko zadowoli nawet najbardziej wymagającego projektanta wnętrz.

Podłogi lastryko zachwycają nie tylko wzorem i kolorem - są bardzo trwałe, wytrzymałe i łatwe w pielęgnacji. Nie są podatne na przebarwienia ani blaknięcie i mogą posłużyć nam przez wiele lat.

Lastrykowa podłoga może być całkowicie gładka lub szorstka i nieidealna - wiele zależy od zastosowanego szlifu. Gotową powierzchnię zabezpiecza się następnie preparatem gruntującym i nabłyszcza. Lastryko jest odporne na promieniowanie UV, ścieranie i warunki atmosferyczne, nie wchłania płynów, więc nie jest narażone na korozję ani gnicie. Co ważne, można stosować je także na zewnątrz, np. do wykonania schodów, parapetów czy tarasów. Z tego powodu wykorzystuje się je również do produkcji nagrobków.

Zobacz również: Dlatego łazienka zamienia się w niewygodną klitkę. Unikaj szerokim łukiem

Lastryko to niezwykle trwały produkt - to właśnie wytrzymałość, ale również dostępność i niska cena sprawiły, że było w PRL-u zdecydowanie najpopularniejszym, choć niezbyt cenionym materiałem. Miało niewiele wspólnego z estetyką, tym bardziej, że wykorzystywano je głównie do posadzek i parapetów w budynkach prywatnych i użyteczności publicznej oraz do wspomnianych nagrobków. Dziś lastryko wraca jednak do łask, stając się wręcz dizajnerskim hitem - w głównej mierze przez wzgląd na odświeżoną technikę tworzenia i bardzo bogatą paletę kolorystyczną.

Na fali mody na perełki i wnętrza z PRL-u wciąż przybywa osób, które pragną zamieszkać w PRL-owskim mieszkaniu "po babci" lub szczęśliwców, którym udało się takie mieszkanie odziedziczyć. Z premedytacją pozostawiają oni we wnętrzach lastrykowe podłogi czy parapety, które po odświeżeniu stają się mocnym i bardzo stylowym akcentem. 

Tym bardziej, że nowe lastryko to spory wydatek. O ile płytki imitujące lastryko kupimy już za kilkadziesiąt złotych za metr kwadratowy, o tyle tradycyjne, wylewane terrazzo to już koszt ponad tysiąca złotych za metr kwadratowy.

Aby wyczyścić starą, lastrykową podłogę, wystarczy w większości przypadków dokładnie zmieść ją miękką szczotką. Następnie należy zmoczyć ją roztworem ciepłej wody oraz łagodnego detergentu i dokładnie spłukać.

Lastryko przeżywa swoją drugą młodość. Zakochali się w nim na nowo nie tylko projektanci i miłośnicy dobrego dizajnu, ale także instagramerzy. Popularny serwis to dziś prawdziwa kopalnia pomysłów i sposobów na "przemycenie" tego materiału do każdego wnętrza.

Prym na Instagramie wiodą głównie łazienki i kuchnie, ale nie brakuje także lastrykowych mebli i dodatków, które nadają wnętrzom charakteru. Warto się zainspirować i zachować lastryko od zapomnienia!

Zobacz również: Lata 70. wracają na salony. Kolory, światło i psychodela