Zdradzam męża z młodszym i wreszcie jestem szczęśliwa. Za nasze schadzki płacę kartą małżonka [LIST]

Ja i Krzysiek jesteśmy małżeństwem już od ponad dwudziestu lat. Poznaliśmy się podczas studiów - ja zaczynałam pielęgniarstwo, on kończył zarządzanie na jednej z najlepszych uczeni w Polsce. Byłam w nim niezwykle zakochana, widywaliśmy się jednak tylko w weekendy, bo Krzysiek bardzo poświęcał się studiom. Już na drugim roku studiów zaręczyliśmy się, a pod koniec zaszłam w ciążę, więc wzięliśmy pośpieszny ślub. Krzysztof wtedy już zaczął pracę w zawodzie w międzynarodowej firmie - szybko wspinał się po szczeblach kariery. Wychowywanie najpierw jednego, a później kolejnych dwóch kolejnych dzieci nie pozwoliło mi na rozpoczęcie pracy, mimo że chciałam,  nie musiałam pracować. Krzysiek już od początku swojej kariery przynosił do domu dużo pieniędzy, a z czasem szło mu tylko lepiej.

Nie jesteśmy i nigdy nie byliśmy złym małżeństwem. Kłócimy się, ale każdy to robi. Dla Krzyśka jednak nigdy nie byłam najważniejsza w życiu, miałam konkurentkę, z którą zawsze przegrywałam. Jego kochanką była praca. Ciągle spędzał w niej czas i nigdy nie było go w domu. Myślał, że jeśli będzie przynosił mi górę pieniędzy, to zaspokoi wszystkie moje potrzeby. Koleżanki zazdrościły mi luksusów. Co z tego, że jeździłam na drogie wakacje, kupowałam wszystko, na co tylko miałam ochotę, jeśli nie byłam szczęśliwa? Krzysiek przychodził tylko do domu, by się wyspać, a najchętniej i to robiłby w biurze. Próbowałam szukać problemu w sobie - może mu się nie podobam, może powinnam schudnąć? Zmieniałam swój wygląd, odmładzałam się, ale nic nie pomagało.

Zobacz również: "Dzieci gnębią mnie i syna, bo sprzątam w ich szkole. Boję się września"

Postanowiłam więc, że zapytam go, w czym leży problem. Wyznałam, że nie czuje się kochana, że traktuje mnie, jakbym była nianią i pomocą domową, a nie żoną. Wtedy się zdenerwował i powiedział, że powinnam docenić, że zapewnia mi życie na takim poziomie, bo nie jedna kobieta wymieniłaby się ze mną. Później już o tym z nim nie rozmawiałam.

Adriana poznałam podczas spotkania z koleżankami. Dosiadł się do mojego stolika, kiedy na nie czekałam. Zaczęliśmy rozmawiać i okazało się, że mieszkamy na tym samym osiedlu. Kiedy pojawiły się znajome, zwyczajnie powiedziałam, że musimy zakończyć naszą rozmowę. Myślałam, że będzie to koniec znajomości, jednak jakiś miesiąc później spotkałam go w osiedlowym sklepie. Wymieniliśmy się numerami telefonów, po czym umówiliśmy się na zwykłą, koleżeńską kawę. Po kilku spotkaniach zauważyłam, że Adrian zaczyna mi się podobać - ja jemu również. Mimo że jestem od niego starsza o 15 lat, kiedy rozmawiamy, czuje się, jakbym rozmawiała ze swoim rówieśnikiem. Po jakimś czasie nasza relacja przerodziła się z przyjaźni w romans. Adrian wie, że mam męża - rozumie jednak moją sytuację. Mnie jest wstyd, ale mąż kompletnie nic nie zauważa, bo się mną nie interesuje.

Miewam wyrzuty sumienia, ale kiedy Krzysiek mnie ignoruje, wiem, że mogę liczyć na Adriana, który daje mi szczęście. Spotykamy się kilka razy w miesiącu. Najczęściej wyjeżdżamy gdzieś za miasto i spędzamy razem czas - za wszystko płacę kartą mojego męża, bo to przecież on zarabia. Nie chcę kończyć naszej relacji, jednak mam coraz większe wyrzuty sumienia. Czasami nie mogę spać w nocy, bo męczą mnie koszmary, że Krzysiek dowiaduje się o Adrianie. Z drugiej strony nie wiem, jak poradziłabym sobie po rozwodzie, a przecież Krzysiek nic nie wie, więc nei cierpi. Jestem w kropce - muszę podjąć jakąś decyzję, bo dłużej tak nie wytrzymam...

Nawet z pozoru najlepiej skrywane w tajemnicy kłamstwo prędzej czy później wychodzi na jaw. Często również samo krycie oszustwa wyrządza ogrom szkód najbliżym, szczególnie, jeśli w małżeństwie są dzieci. Trudno więc nie stwierdzić, że szczera rozmowa z partnerem oszczędzi wiele bólu bliskim.

Zobacz również:

Babcia na każde skinienie? "Ja już zwyczajnie nie mam sił" - Kobieta w INTERIA.PL

Sąsiedzi zatruwają jej życie. "Mam się udusić?" - Kobieta w INTERIA.PL