Agnieszka Dygant: Jestem doskonała!

Dawno cię nie widzieliśmy. Nie udzielałaś wywiadów, zero bankietów. Dlaczego nie bywałaś?

Agnieszka Dygant: - Bo urodziłam dziecko. Mam prawie czterdzieści lat i musiałam się zdecydować: albo dziecko i rodzina, albo... być może coś mnie w życiu ominie, czego potem mogłabym żałować.

Teraz aktorki wracają do pracy w rekordowym tempie. Ty nie czułaś ciśnienia?

- Ale to jest osobista sprawa. Niektóre kobiety mogą mieć większą potrzebę powrotu do ludzi, do aktywności, do świata. Ja chciałam być trochę dłużej z synkiem. A z drugiej strony, po "Niani" miałam wrażenie, że powinnam trochę dać odpocząć widzom od siebie.

W dzisiejszych czasach ludzie obsesyjnie boją się utraty pracy. Nie obawiałaś się, że telefon zamilknie i wszyscy o tobie zapomną?

- Nie myślałam w ten sposób. Po pierwsze, byłam zbyt zajęta, a po drugie, nie miałam potrzeby za szybko rzucać się na nowy projekt. Potrzebowałam odświeżenia myśli i nowych inspiracji do pracy.

Początki macierzyństwa były trudne?

- Nie! Mój synek jest śpiochem. Odszedł mi więc ważny aspekt nieprzespanych nocy. Ale za to...

...niech zgadnę: twój syn jest żywym srebrem?

- (śmiech) Xawery jest dynamiczny. Jak większość chłopców w jego wieku, jest zdobywcą. Wszędzie chce wejść, na wszystko się wdrapać, wszystkiego spróbować.

Miałaś etap kury domowej? Snułaś się po mieszkaniu w szlafroku?

- Lubię raz na jakiś czas chodzić po domu w szlafroku. Lubię, jak nic nie trzeba, jak nie muszę wyglądać doskonale. Aczkolwiek nie wydaje mi się, żebym była jakoś szczególnie rozmemłaną matką. Jestem takim typem, który musi mieć zorganizowane życie codzienne. Wówczas czuję komfort psychiczny.

Jak zorganizowałaś sobie to życie młodej matki?

- Nie musiałam go specjalnie organizować. Przecież to nie było nic spektakularnego. Spotykałam się z przyjaciółmi, chodziłam na spacery z dzieckiem. To był czas rodzinny. Dla nas!

Odkryłaś siebie nową?

- Przestań! Myślisz, że opowiem ci o tym, że macierzyństwo okazało się dla mnie wielką przygodą? Że nauczyłam się piec pięć nowych ciast, jestem zupełnie nowym człowiekiem i wreszcie czuję się spełniona (śmiech). Przestań...

To jaką jesteś mamą?

- Intuicyjną. Korzystam z rad mojej mamy i przyjaciółek, które mają nieco starsze dzieciaki. Ale głównie patrzę na syna i próbuję wyczuć, czego mu potrzeba.

Nie wkurzają cię porady mamy i innych kobiet?

- Jeśli ktoś daje dobrą radę, potrafię przyjąć pomoc. A po co mam wyważać otwarte drzwi?

Jak Xawery zniósł to, że poszłaś do pracy?

- Był dzielny (śmiech).

Kto z nim zostawał?

- Organizowałam dyżury... Moja mama i niańka.

Przed "Prawem Agaty" dostałaś kilka ciekawych propozycji w serialach. Dlaczego wybrałaś akurat Agatę?

- Bo wydawała mi się najciekawsza. Nigdy nie grałam takiej roli. Poza tym to był kupiony, gotowy format. Scenariusz powstawał na moich oczach. Miałam szanse pogadać ze scenarzystką Kają Krawczyk. Ona mogła mi się przyjrzeć i pisać trochę bardziej pode mnie.

Za co polubiłaś swoją bohaterkę, Agatę?

- Za to, że jest niedoskonała, ma jakieś rysy na charakterze. Nie jest taka gładziutka i milutka. Jest czupurna, impulsywna, czasem nie potrafi poradzić sobie z emocjami.

Momentów tragicznych w serialu nie brakuje. Jak choćby ten, kiedy Agata traci majątek i zaczyna życie od nowa.

- Czasem sobie myślę, że to moje pokolenie dzisiejszych czterdziestolatków z wielkich miast jest potwornie nudne. Jesteśmy zbieraczami i nudziarzami! Kolekcjonerami plazm, kredytów we frankach, mebli z IKEI, lotów czarterem do Hurghady. Nuda, nuda! Agata w pewnym momencie traci to wszystko. Kończy z pracą w korporacji i zjeżdża z dwunastego piętra wieżowca. Zakłada małą firmę i staje się prawniczką, która naprawdę broni ludzi z ulicy. I dobrze!

"Prawo Agaty" reżyseruje m.in. twój partner, Patrick Yoka. Jak wam się razem pracuje?

- Normalnie. Po prostu pewnego dnia pojechaliśmy razem do pracy, ale osobnym transportem. Ja wcześniej, bo muszę się przed zdjęciami wymalować, a on nie.

Krystyna Janda opowiadała kiedyś, że jak jej mąż nie chciał już kręcić zdjęć, bo np. zachodziło słońce, ona krzyczała: "Jak kochasz, to kręć!". Ty też tak robisz?

- Nie mnie należałoby o to spytać (śmiech). Poza tym na planie tak naprawdę większość czasu spędzamy oddzielne. Natomiast faktem jest, że od lat rozmawiamy o filmie, o kinie, o scenariuszach. Mamy w wielu sprawach podobne zdanie, wspólny język, nie musimy długo opowiadać sobie nawzajem, o co chodzi.

O czym teraz marzysz?

(cisza) - Wiesz, to nie są takie rzeczy, o których chciałoby się gadać.

A jakie masz cele?

- Żyję w niedoczasie. Przez ostatnie pół roku byłam na planie po 12 godzin dziennie. Próbuję nadgonić sprawy organizacyjne, odgruzować się trochę.

Jak ci się pracowało na planie z Darią Widawską?

- Z Darią poznałam się na castingu i szybko się dogadałyśmy. Ona jest świetną i koleżeńską aktorką. Nie ma w niej nic z zazdrośnicy. Na planie z Darią można się na wszystko umówić.

A jak z Leszkiem Lichotą?

- Uuuu, gorzej (śmiech). Trochę walczymy, konkurujemy, drzemy koty... jako Agata i Dębski oczywiście. Żartuję, Lechu! Żeby nie było, świetnie mi się z tobą pracuje.

Będziesz drugą Magdą M.?

- Ciągle słyszę to pytanie. I jeszcze czy będę jak Ally McBeal. Na pewno nie mam nic przeciwko temu, żeby nasz serial odniósł taki sukces, jak "Magda M.". Natomiast "Prawo Agaty" to trochę inna historia. Moja bohaterka nie szuka księcia z bajki. Ona w ogóle nie czeka na miłość. No i jest mniej doskonała od Magdy. Ja z moim emploi nadaję się do bardziej charakterystycznych ról. Zobacz, jaka była Niania: piłowała pazury, zamiast opiekować się dziećmi, do tego pazerna i jeszcze kłóciła się z matką.

A ty jesteś niedoskonała?

- Ja? Chyba żartujesz... Ja jestem wspaniała, mądra, piękna. Jestem po prostu chodzącym ideałem. A co? Nie widać? (śmiech).