Polacy ruszyli do lasów. Sierpniowe grzybobranie czas zacząć

Aura początków sierpnia okazała się wyjątkowo sprzyjająca dla rozwoju leśnych grzybów. Z wielu rejonów Polski płyną doniesienia o pojawiających się w nich skarbach runa leśnego. W tym miesiącu idąc na spacer do lasu nie powinniśmy być zaskoczeni jeśli spotkamy:

Borowik szlachetny nazywany też prawdziwkiem, borowikiem jadalnym, grzybem sprawiedliwym przez wielu uważany jest za króla lasu — najsmaczniejszy spośród grzybów. Przy sprzyjającej aurze borowiki zaczynają pojawiać się już w lipcu, a ostatnie sztuki wychylają swoje brązowe kapelusze spośród leśnego runa w listopadzie, a nawet w grudniu. Grzyb uwielbia towarzystwo dębów, buków, sosen i świerków, toteż pod tymi drzewami należy go szukać. Najchętniej porasta skraje lasów. Borowiki mogą występować pojedynczo, grupami lub tworzyć kręgi.

Młode borowiki mają białe kapelusze, które z czasem przybierają barwę piaskową, by następnie stać się jeszcze ciemniejsze — brązowe. Owocniki u młodych grzybów są suche i matowe, u starszych mogą być lepkie. Trzonki prawdziwków są białe, białoszare bądź kremowe, mają baryłkowaty (młode) i maczugowaty (starsze) kształt, są mocno osadzone w ziemi.

Poznaj przepis na carpaccio z borowików >>

Maślak zwyczajny nazywany jest też maślarzem, żółtakiem czy borowikiem maślanym. Podobnie jak prawdziwek, ma brązowy kapelusz i biały, delikatny miąższ o wspaniałym smaku. Owocniki maślaka przybierają różne odcienie brązu z nutami żółci i czerwieni. Trzonek i spodnia część kapelusza w przypadku borowików maślanych mają kremowy kolor. Maślaki cenione są za swój leśny aromat i wspaniały smak. Ten gatunek grzyba wyjątkowo upodobał sobie lasy iglaste, należy szukać go pod sosnami, rzadziej pod modrzewiami. Pierwsze maślaki swoje główki z runa nieśmiało wychylają już w maju, a sezon na nie kończy się w listopadzie.

Czubajka kania, sowa, gularka, pasaolnik — w zależności od regionu Polski ten grzyb nosi różne nazwy. Zwyczajowa nazwa pasasolnik doskonale oddaje kształt owocników na poszczególnych etapach jego rozwoju. Początkowo kapelusze kani mają brązowy kolor i ściśle przylegają do trzonka, w czym przypominają złożone parasole. W miarę rozwoju pękają, a kapelusz coraz bardziej się rozpościera. Dorosłe osobniki mają białe, postrzępione na końcach owocniki z charakterystycznym, ciemniejszym czubkiem i łuskami na powierzchni. Trzonki grzybów są białe z ciemniejszymi zygzakami, a otaczają je ruchomy pierścień. Kanie mogą mieć imponujące rozmiary dochodzące nawet do pół metra!

Kanie można spotkać na łąkach, polanach, ale też w jaśniejszych obszarach lasów liściastych i iglastych. Pierwsze osobniki pojawiają się już w maju, a spotkać można je aż do października.

Koźlarz babka znany w szerokich kręgach jako kozak, bądź brzeziak pała szczególną sympatią do brzóz. Do tego stopnia, że nawet jego trzonek przypomina pień brzozy: jest biały i pokryty brązowymi łuskami. Nóżka koźlarza ma cylindryczny lub maczugowaty kształt, jest szersza u podnóża, a węższa przy kapeluszu. Trzonki grzybów nie nadają się do spożycia. W przypadku koźlarza babki jadalną i smaczną częścią jest jego kapelusz. Kozaki to nieduże grzyby, ich kapelusze osiągają rozmiary do dwudziestu centymetrów, mogą mieć przeróżne kolory od orzechowego, przez szary po brunatny. W dotyku skórka owocnika kozaka jest aksamitna. Na spodzie kapelusza można zauważyć białe lub szare rurki, które z łatwością oddzielają się od miąższu. Na kozaki warto wybrać się już w lipcu, a sezon trwa do listopada.

Lepiej się nie pomyl! Odróżnisz trującego od jadalnego? Quiz o grzybach >>

Pieprzniki jadalne — liszka, lisiczka, kurza noga, czy po prostu kurka, to jeden z najpopularniejszych polskich grzybów. Przede wszystkim dlatego, że nie jest on wybredny jeśli chodzi o towarzystwo. Co prawda najlepiej żyje mu się obok sosen i świerków, ale występuje też pod grabami, bukami i dębami. Kurki, podobnie jak borowiki tworzą czarcie kręgi, dlatego jeśli znajdziemy jedną, warto rozejrzeć się za innymi. Na liszki najlepiej wybierać się od czerwca do października, a nawet listopada. Pieprzynik jadalny bywa też nazywany “grzybem żydowskim", ponieważ rzadko bywa robaczywy, co czyni go koszernym.

Kurki mają żółty kolor, który u dorosłych osobników może być rudożółty. Kapelusz i trzonek są tej samej barwy. Nóżki pieprzników jadalnych zwężają się ku dołowi, zaś ich kapelusze są wypukle. Im starszy grzyb, tym kapelusz staje się bardziej lejkowaty i pofalowany. Korzenny smak grzyba sprawia, że ma on wielu koneserów.

Siedzuń sosnowy to bardzo nietypowy grzyb, które jeszcze do niedawna był pod ochroną. Jego ciekawy wygląd sprawia, że doczekał się licznych nazw od leśnego kalafiora, przez płaskorza, szmaciaka gałęzistego, strzępiaka kędzierzawego po kozią brodę. Grzyb utrzymuje mocno osadzona w ziemi podstawa trzonu o ciemnym, niemal czarnym kolorze. Wyrastają z niej gałązki, które przypominają pofałdowane, postrzępione płatki. Siedzuń sosnowy ma biały, kremowy bądź żółtobrązowy kolor. Sezon na kozią brodę zaczyna się już w czerwcu, a kończy w październiku. W cieplejszych rejonach Polski nawet we wrześniu. Siedziunie są rzadkimi grzybami, ale warto się za nimi rozglądać, bo znajdują się na liście superfood, ze względu na prozdrowotne działanie na organizm ludzki.

Dowiedz się więcej na temat właściwości siedzunia sosnowego >>