Dziewięć na dziesięć osób zapytanych o ulubioną zupę z dzieciństwa najpewniej wskaże pomidorową. Taką, jaką robiła babcia czy mama, albo taką… jaką podawano w szkolnej stołówce.
Największy kulinarny grzech popełniany przy okazji przyrządzania "pomidorówki" to wykorzystywanie gotowych kostek i sklepowych bulionów - nie mają w sobie prawie nic naturalnego, ich skład niekiedy przeraża, do tego sprawiają, że zupa staje się nadmiernie słona i dużo traci na smaku. Wiadomo, że "prawdziwa" pomidorowa nie ma nic wspólnego z zupą z torebki czy z kostki rosołowej i powstaje ze świeżych pomidorów, a nie z tych z puszki czy z koncentratu. Nawiasem mówiąc, ta przygotowana z koncentratu czy z przecieru ma nietypową zaletę - może być obiadowym planem B, ratunkiem dla rosołu, który okazał się klapą.
Błędem jest też przyprawianie na samym początku gotowania (w ten sposób łatwo zupę przesolić lub/i uczynić ją gorzką) oraz wrzucanie do garnka wszystkich składników jednocześnie (w efekcie pod koniec niektóre ze składników mogą być już rozgotowane, a inne jeszcze nieco twarde). Żadnej zupie nie służy też nadmierny pośpiech - gotowana na zbyt dużym ogniu będzie zdecydowanie mniej smaczna (bulion służący jako baza gotowany w pośpiechu stanie się nieapetyczny i mało klarowny). Niespecjalnie smakuje też rozwodniona pomidorowa zagęszczana naprędce mąką.
Niełatwo odtworzyć smak sprzed lat, ale warto spróbować eksperymentując z przepisami. Być może dzięki temu czerwonej zupie uda się choć trochę zbliżyć się do ideału? Poniżej przedstawiamy pomidorową w czterech odsłonach - każda jest inna, każda smakuje znakomicie.
Tradycyjna pomidorowa
Tej zupie najbliżej do klasycznej potrawy z babcinej kuchni, choć obok świeżych pomidorów i ogrodowego kopru w jej recepturze pojawia się też włoska passata. Rezultat? Zaskakujący i ciekawy.
1. Rozbratel oczyszczamy, wkładamy go garnka razem z liściem laurowym i ziarenkami ziela angielskiego, zalewamy 1,5 l wody, gotujemy.
2. Włoszczyznę myjemy, obieramy, kroimy w małą kosteczkę, dodajemy do garnka, w którym gotuje się mięso.
3. Pomidory nacinamy, sparzamy wrzątkiem, obieramy i blendujemy na jednolitą masę.
4. W osobnym garnku gotujemy makaron, odcedzamy.
5. Na patelni rozgrzewamy oliwę, dorzucamy pokrojoną w kostkę cebulę, rumienimy, pilnując, by się nie przypaliła. Dodajemy szklankę passaty, koper i zmiksowane pomidory, podgrzewamy wszystko razem.
6. Gdy mięso będzie już miękkie, wyjmujemy je z wywaru i kroimy drobno. Wywar przecedzamy (warzywa wykorzystamy np. do klasycznej sałatki).
7. Dodajemy do wywaru podsmażoną zawartość patelni oraz mięsne kawałki, przyprawiamy zupę i gotujemy wszystko razem ok. 15-20 min.
8. Wykładamy makaron na talerze, zalewamy zupą, obficie posypujemy zieleniną.
Wykwintna z fetą
Wymaga pewnego nakładu pracy, ale opłaca się poświęcić chwilę na jej przygotowanie. Smakuje rewelacyjnie, a dodatkowo będzie prawdziwą ozdobą stołu – prezentuje się przepięknie. Testowaliśmy różne warianty makaronowe i naszym zdaniem najlepiej pasuje do niej makaron ryżowy typu nitki.
1. Pierś z kurczaka myjemy i umieszczamy w garnku, dodajemy ziarenka ziela angielskiego i liście laurowe, zalewamy dwoma litrami wody i gotujemy.
2. Obieramy pietruszki i seler, dodajemy do zupy.
3. Marchewki obieramy i ścieramy na tarce, dodajemy do zupy.
4. Cebulę i czosnek kroimy drobno i dodajemy do gotującej się zupy.
5. Pomidory nacinamy, sparzamy wrzątkiem, studzimy. Obieramy, kroimy w ćwiartki (twarde części usuwamy) i umieszczamy w wysokim naczyniu, blendujemy. Powstałą masę wlewamy do zupy, mieszamy.
6. Osobno gotujemy makaron, odcedzamy.
7. Gdy mięso będzie już ugotowane, wyjmujemy je z zupy i rozdrabniamy. Mięsne kawałki umieszczamy z powrotem w garnku. Zupę doprawiamy, gotową zdejmujemy z ognia.
8. Połowę opakowania sera feta umieszczamy w wysokim naczyniu, zalewamy 300 ml mleka i blendujemy razem. Odstawiamy masę. Drugą połowę sera feta kroimy w kostkę.
9. Makaron nakładamy na talerze, nakładamy zupę. Dodajemy do każdej porcji mleczno-serową masę i kostki fety. Posypujemy bazylią i oregano.
