Najlepsze alternatywy dla tradycyjnego trawnika. Nie wymagają koszenia

Łąka kwietna to barwna mieszanka traw i kwiatów polnych, która tworzy naturalny, różnorodny dywan kwiatowy. Jej największą zaletą jest minimalna potrzeba koszenia (zwykle raz lub dwa razy w roku), wysoka odporność na suszę oraz ogromna wartość dla bioróżnorodności - przyciąga owady zapylające, ptaki i drobne zwierzęta. Łąka kwietna pięknie prezentuje się przez cały sezon, zmieniając swój wygląd w zależności od pory roku i składu gatunkowego. Na dodatek rośliny te są samosiewne, więc w sprzyjających warunkach zakwitną ponownie za rok.

Łąkę kwietną najlepiej zakładać wiosną, od połowy marca do początku maja. Gleba powinna być przekopana, oczyszczona z chwastów i ewentualnie wzbogacona kompostem lub piaskiem, jeżeli jest bardzo ciężka lub kwaśna. Do wysiewu łąki kwietnej stosuje się 2-5 g nasion na 1 m². Nasiona należy delikatnie wymieszać z piaskiem, równomiernie rozsypać i lekko przywałować lub przydeptać. Stanowisko łąki kwietnej powinno być słoneczne lub półcieniste. Po wysiewie trzeba ją regularnie podlewać do momentu wschodów roślin, później wystarczy już sam deszcz. Koszenie łąki kwietnej wykonuje się pod koniec czerwca lub jesienią, pozostawiając nieskoszoną część na zimę jako pokarm dla ptaków.

Mikrokoniczyna to niska, drobnolistna odmiana koniczyny białej Trifolium repens, która tworzy gęsty, soczyście zielony dywan o wysokości ok. 3-10 cm. Jej liście są znacznie mniejsze niż u tradycyjnej koniczyny, co nadaje trawnikowi delikatny, elegancki wygląd. Mikrokoniczyna bardzo szybko się zagęszcza, skutecznie wypierając chwasty. Jest odporna na intensywne użytkowanie, deptanie, a także na szkodliwe substancje zawarte w psim moczu, dzięki czemu nie pojawiają się na niej wypalone plamy. Mikrokoniczyna przez cały rok zachowuje intensywnie zielony kolor, nie gnije pod śniegiem i dobrze znosi okresy suszy. Dodatkowo jest rośliną miododajną - jeżeli nie jest koszona, obsypuje się drobnymi, białymi kwiatami, które wabią owady zapylające.

Mikrokoniczyna ma bardzo niskie wymagania i jest łatwa w pielęgnacji. Najlepiej rośnie na przeciętnych, przepuszczalnych glebach o lekko wilgotnym podłożu, na stanowiskach słonecznych lub w półcieniu. Mikrokoniczyna może być wysiewana samodzielnie lub jako składnik mieszanek trawnikowych - zarówno na nowo zakładanym trawniku, jak i jako wsiewka do istniejącej murawy.

Optymalny termin siewu mikrokoniczyny to wiosna lub wczesna jesień, gdy temperatura gleby wynosi ok. 10-15°C. Przed siewem dobrze jest oczyścić i wyrównać teren, a nasiona wysiać równomiernie, lekko przykrywając ziemią (ok. 0,5 cm). W pierwszych tygodniach po siewie mikrokoniczyny należy utrzymać stałą wilgotność gleby. Później podlewanie ogranicza się jedynie do okresów długotrwałej suszy. Po wschodach pierwsze koszenie wykonuje się, gdy rośliny osiągną 8-10 cm wysokości, skracając je do 4-6 cm. Mikrokoniczyna nie wymaga nawożenia azotowego, ponieważ sama wiąże azot z powietrza. Jednak warto co jakiś czas przeprowadzić aerację gleby, by wspomóc rozwój systemu korzeniowego(1-2 razy do roku, wiosną i/lub jesienią).

Barwinek pospolity to zimozielona bylina okrywowa o błyszczących, ciemnozielonych liściach i fioletowo-niebieskich kwiatach pojawiających się wczesną wiosną. Roślina szybko się rozrasta i nie wymaga koszenia, tworząc gęste kobierce nawet w głębokim cieniu, co czyni ją idealną do zadarniania trudnych miejsc pod drzewami i krzewami. Dodatkowo barwinek jest odporny na choroby i szkodniki oraz tolerancyjny względem warunków uprawy.

Barwinek najlepiej sadzić na glebach próchniczych, darniowych lub torfowych, lekko wilgotnych, na stanowiskach cienistych lub półcienistych. Sadzonki barwinka można wysadzać przez cały sezon, unikając okresów suszy. Zaleca się rozstawę 30 × 30 cm. Po posadzeniu, rośliny należy regularnie podlewać do momentu pełnego ukorzenienia. Barwinek rozmnaża się przez podział kęp lub sadzonki pędowe, które najlepiej ukorzeniać wiosną lub jesienią.