Oto znaki, że twój pies choruje na depresję. Nie lekceważ tego

Według definicji Słownika Języka Polskiego PWN, depresja to "chorobliwe, głębokie i długotrwałe przygnębienie".

Odzwierciedleniem takiego stanu chorobowego u człowieka jest szereg zaburzeń somatycznych, a leczeniem depresji jest droga farmakologiczna połączona z terapią.

Jednak okazuje się, że na depresję chorują nie tylko ludzie, ale także i zwierzęta. Nasz pies także może wykazywać głęboki i długotrwały smutek i przygnębienie.

Psy jednak nie mogą w przeciwieństwie do ludzi wyrazić swojego smutku werbalnie, dlatego tak ważne jest obserwowanie zachowania psa.

To, że pies nie jest zdolny do werbalizowania swoich myśli, nie oznacza, że nie ma emocji, wręcz przeciwnie.

Psy są zdolne do przeżywania rozmaitych emocji, w tym także i smutku, więc występowanie depresji jest u nich tak samo możliwe, jak u ludzi.

Jednak różnica w depresji psiej i ludzkiej leży w powodach. Powodem pojawienia się depresji u psa są niekorzystne czynniki środowiskowe. To one mogą negatywnie wpływać na jego psychikę. Takimi sytuacjami może być porzucenie przez dotychczasowego właściciela, zmiana warunków życia, długotrwałe zaniedbywanie potrzeb psa, przewlekła nuda, agresja i przemoc wobec psa.

Depresja u psa może pojawić się jako wynik innej choroby somatycznej, gdy zwierzę przewlekle cierpi.

Należy pamiętać, że każda zmiana zachowania u pupila, która utrzymuje się przez dłuższy czas i nas zwyczajnie niepokoi, powinna być zgłoszona lekarzowi weterynarii i diagnozowana przez tego specjalistę.

Powodów zmiany zachowania u czworonoga może być wiele, ale jednym z nich może być właśnie depresja.

Jeżeli do tej pory pies miał apetyt, chętnie wychodził na spacery, wyrażał chęć kontaktów z innymi psami, był aktywny podczas zabawy z nami, a teraz uległo to zmianie, należy się tym jak najszybciej zainteresować.

Tak więc pies z podejrzeniem depresji będzie o wiele więcej spał, chociaż nie ma powodów do zmęczenia, nie będzie aktywny na spacerach, w treningu, ani podczas zabawy. Będzie także unikał kontaktów z innymi psa oraz może odmawiać jedzenia.

Pies w depresji jest także lękliwy, czasem może przejawiać z tego powodu zachowania agresywne. Po ogólnym wyglądzie fizycznym psa widać także, że pies nie jest w najlepszej formie: sierść może wypadać, staje się matowa, spojrzenie psa jest smutne, ustawienie uszu także wskazuje na apatię, a ogon nie macha radośnie.

Jeżeli takie objawy wystąpią u naszego psa, należy niezwłocznie udać się do lekarza weterynarii oraz do behawiorysty.

To właśnie behawiorysta odgrywa tu ważną rolę, jeżeli tylko depresja zostanie potwierdzona przez weterynarza. Behawiorysta najlepiej w porozumieniu z lekarzem zalecą dalsze postępowanie z psem.

Z pewnością należy poświęcić psu więcej czasu i uwagi, motywować go do aktywności. Okazuje się, że głównym lekiem na psią depresję jest... miłość i zaangażowanie właściciela, ale czasem nie obejdzie się bez leczenia farmakologicznego, które trwa minimum 6 miesięcy.

Niestety leki dla psów na depresję obciążają wątrobę i dlatego powinny być ostatecznością w leczeniu.

Aby zapobiegać pojawieniu się takich stanów depresyjnych u psa, należy stosować kilka prostych zasad, które najczęściej wystarczą, by zaspokoić psie potrzeby emocjonalne:

• zapewnienie psu wystarczającej ilości ruchu
• aktywne spacery z zabawą z właścicielem lub z innymi psami
• organizowanie w domu zabaw pobudzających myślenie psa (zabawki logiczne dla zwierząt, trening posłuszeństwa oparty na pozytywnych metodach szkolenia)
• nagradzanie psa za pozytywne, oczekiwane przez nas zachowania za pomocą smaczków, zabawy
• regularny tryb życia
• zbilansowana dieta
• poświęcanie uwagi psu i jeżeli pies lubi takie czułości - głaskanie.