Kobieta egoistka, mężczyzna altruista? Psychologiczne spojrzenie na kontrowersyjną tezę o miłości

Czy ta teza to jedynie chwytliwy slogan, czy może kryje się za nią głębsza prawda o naturze związków? Aby to zrozumieć, warto zanurzyć się w meandry psychologii miłości, która od lat próbuje rozwikłać tajemnicę tego potężnego uczucia.

Współczesna psychologia coraz głośniej podkreśla, że zdrowa i dojrzała miłość do drugiej osoby jest niemożliwa bez uprzedniej akceptacji i miłości do samego siebie. Osoby o niskim poczuciu własnej wartości często wchodzą w relacje z potrzeby zapełnienia wewnętrznej pustki, co prowadzi do tworzenia niezdrowych zależności i toksycznych układów. Kiedy nie kochamy siebie, stajemy się podatni na uzależnienie od partnera, a nasza samoocena staje się lustrem jego uczuć.

W tym kontekście stwierdzenie, że kobieta powinna kochać siebie bardziej niż mężczyznę, nabiera nowego znaczenia. Nie chodzi tu o promowanie egoizmu czy narcyzmu, a raczej o podkreślenie konieczności zbudowania solidnego fundamentu w postaci miłości własnej. Kobieta, która zna swoją wartość, akceptuje swoje wady i zalety, jest w stanie wejść w związek jako pełnowartościowa partnerka, a nie osoba poszukująca ratunku. Taka postawa pozwala na wyznaczanie zdrowych granic, asertywną komunikację potrzeb i budowanie relacji opartej na partnerstwie, a nie zależności.

Z drugiej strony mamy tezę dotyczącą mężczyzny, który powinien kochać kobietę bardziej niż siebie. Na pierwszy rzut oka może to brzmieć jak postulat poświęcenia i rezygnacji z własnych potrzeb. Jednakże, zagłębiając się w psychologię ewolucyjną i dynamikę relacji, można odnaleźć pewne uzasadnienie dla takiego postawienia sprawy.

Z perspektywy ewolucyjnej, mężczyźni przez wieki byli uwarunkowani do roli opiekunów i obrońców. Zapewnienie bezpieczeństwa partnerce i potomstwu było kluczowe dla przetrwania gatunku. To historyczne uwarunkowanie mogło pozostawić ślad w męskiej psychice, manifestujący się jako potrzeba dbania o kobietę i troszczenia się o jej dobrostan.

Co więcej, w wielu kulturach to właśnie zaangażowanie i oddanie mężczyzny jest postrzegane jako dowód jego miłości i gotowości do stworzenia trwałego związku. Kobiety, z kolei, często odczytują te sygnały jako gwarancję stabilności i bezpieczeństwa, co jest dla nich niezwykle istotne w kontekście budowania wspólnej przyszłości.

Należy jednak pamiętać, że omawiana teza, wyrwana z szerszego kontekstu, może być mylnie interpretowana. Nie chodzi o to, by jedna ze stron całkowicie rezygnowała z siebie na rzecz drugiej. Kluczem do zdrowej relacji jest znalezienie równowagi między dawaniem a braniem, między miłością do siebie a miłością do partnera.

Słynna trójczynnikowa teoria miłości Roberta Sternberga mówi o trzech składnikach udanego związku: namiętności, intymności i zaangażowaniu. Utrzymanie tych trzech elementów na odpowiednim poziomie wymaga świadomej pracy obu partnerów. Miłość własna kobiety może być siłą napędową do budowania intymności, opartej na szczerości i otwartości. Z kolei zaangażowanie mężczyzny, wyrażane poprzez troskę i oddanie, może wzmacniać poczucie bezpieczeństwa i stabilności w związku.

Ostatecznie, omawianą myśl można potraktować jako metaforę, która ma na celu zwrócenie uwagi na różne potrzeby i role, jakie kobiety i mężczyźni mogą wnosić do związku. Kobieta, która kocha siebie, jest w stanie inspirować i dawać przestrzeń do rozwoju swojemu partnerowi. Mężczyzna, który potrafi postawić dobro partnerki na pierwszym miejscu, buduje fundament pod trwałą i szczęśliwą relację. To nie jest gra o sumie zerowej, gdzie miłość do siebie wyklucza miłość do drugiej osoby. Wręcz przeciwnie, to właśnie zdrowa miłość własna jest glebą, na której może zakwitnąć najpiękniejsze uczucie.