Jak uniknąć zawału?

Osobami, które szczególnie muszą uważać na chorobę niedokrwienną serca, są ludzie bardzo aktywni, dynamiczni i nadmiernie ambitni.

Choroba nie ominie tych, którzy żyją w ciągłym biegu i stresie oraz ludzi, którzy nie dbają o w miarę regularne i zdrowe posiłki.

Niezaspokojone ambicje, dążenie do często nieosiągalnych celów, palenie papierosów jak i zupełny brak aktywności fizycznej także sprzyjają zachorowaniom na zawał.

Wszędzie wskazany jest umiar i zdrowy rozsądek. Jeśli jesteśmy młodzi i czujemy się w pełni sił, wystarczą wizyty u lekarza rodzinnego lub wykonywanie lekarskich badań okresowych w swoim zakładzie pracy. Każda jednak wątpliwość dotycząca serca powinna być konsultowana z kardiologiem.

Pomiary ciśnienia tętniczego należałoby wykonywać przy każdej okazji, a przynajmniej dwa razy w roku. Jeśli ktoś znajduje się grupie podwyższonego ryzyka, ma obowiązek kontroli minimum raz na 12 miesięcy.

Po 40. r. życia, jeśli nie odczuwamy żadnych dolegliwości, możemy raz w roku wykonać EKG, pomiar poziomu lipidów i glukozy w surowicy krwi. Osoby zagrożone chorobą powinny wpisać te badania na swoją obowiązkową listę.

Przede wszystkim nie toleruje zbędnych kilogramów, które musi zaopatrywać w krew. Nie znosi wyniszczającej je nikotyny, a także stresów utrudniających jego pracę i powodujących często groźne zaburzenia rytmu. Brak ruchu, nieleczone lub źle leczone nadciśnienie tętnicze bądź cukrzyca – także sprzyjają zachorowaniom na zawał serca.

Wprowadzając odpowiednio wcześnie prozdrowotny tryb życia. W ten sposób możemy wyeliminować lub chociaż oddalić zachorowanie na zawał.

Dlatego też warto odżywiać się zdrowo i regularnie. Aktualnie modna jest rozsądna dieta śródziemnomorska oparta na rybach, oliwie, owocach, warzywach, preferująca głównie mięsa białe i raczej gotowane zamiast smażonych.

Bezwzględnie trzeba walczyć z nadwagą i otyłością, a także z uzależnieniem od tytoniu. Doskonałym i uznanym sposobem jest regularne stosowanie umiarkowanych wysiłków fizycznych, takich jak spacer, bieganie, nordic walking, pływanie czy jazda na rowerze – minimum 45 minut każdego dnia.

Ćwiczenia fizyczne są bowiem bezpłatnym lekiem, który odpręża, rozładowuje emocje, obniża ciśnienie tętnicze, poziom cholesterolu i glukozy we krwi. Poprawia także ukrwienie wielu narządów.

Jego typowym, najczęściej spotykanym symptomem jest piekący, rozrywający i dławiący ból za mostkiem, promieniujący do lewej ręki, szyi, żuchwy czy też pomiędzy łopatki.

Ból jest bardzo silny, towarzyszy mu często uczucie zagrożenia życia i nie przemija sam, bez pomocy lekarza. Nie zawsze jednak dolegliwości są tak charakterystyczne. Czasami może to być zwykłe uczucie osłabienia i duszności, ale też nagłe zatrzymanie krążenia.

Należy się położyć i natychmiast wezwać karetkę. Im szybciej dostaniemy się do najbliższego ośrodka kardiologii interwencyjnej, tym większa jest szansa odwrócenia biegu historii.

Otworzenie tętnicy wieńcowej, zamkniętej przez blaszkę miażdżycową lub skrzeplinę w czasie zawału serca podczas pierwszej „złotej godziny”, powoduje, że nie dochodzi jeszcze do nieodwracalnej martwicy mięśnia serca, a następnie powstania niekurczącej się, sztywnej blizny, niewydolności serca i uciążliwego kalectwa.

Parafrazując znane powiedzenie „czas to pieniądz”, w odniesieniu do zawału serca możemy stwierdzić, że „czas to mięsień”.

Poddać mu się powinni m.in. pacjenci z rozpoznaną uprzednio chorobą wieńcową, u których doszło do nasilenia lub nawrotu dolegliwości bólowych w klatce piersiowej.

Badanie przeprowadza się na ergometrze rowerowym lub bieżni ruchomej. Test pozwala na ocenę kondycji serca w trakcie wysiłku fizycznego i zwiększonego zapotrzebowania na tlen.

U ludzi zdrowych będzie on skutkował wzmożonym przepływem krwi przez naczynia wieńcowe. Natomiast osoby chore osiągają pewien poziom wysiłku, po przekroczeniu którego zapotrzebowanie na tlen nie może być uzupełnione, dlatego w zapisie EKG widoczne będą cechy niedokrwienia wieńcowego.

Ponadto tego rodzaju badanie umożliwia zdiagnozowanie choroby serca w początkowym jej etapie i rozpoczęcie leczenia, które zapobiegnie dalszemu rozwojowi niebezpiecznej dla zdrowia i życia dolegliwości.