Jakie są objawy choroby niedokrwiennej serca?
Krew dociera do serca tętnicami wieńcowymi. Jeśli są one zarośnięte blaszką miażdżycową, wpływa do niego za mało krwi, a więc i dostarczanych przez nią niezbędnych składników. Staje się ono coraz mniej wydolne. Takie zaburzenie nazywamy chorobą niedokrwienną serca. Jakie są jej objawy? Kto znajduje się w grupie zwiększonego ryzyka?
Powody rozwoju schorzenia specjaliści dzielą na czynniki pierwszego i drugiego rzędu. Występowanie dwóch czynników ryzyka pierwszego rzędu czterokrotnie zwiększa zagrożenie zawałem. Występowanie trzech czynników pierwszego rzędu zwiększa to ryzyko aż o 10 razy!
Czynniki pierwszego rzędu
Wśród czynników pierwszego rzędu wymienia się dwie grupy przyczyn – te, na które nie mamy wpływu oraz te, które możemy zmieniać.
W pierwszej grupie jest występowanie choroby wieńcowej w rodzinie oraz wiek i płeć. Najczęściej na chorobą niedokrwienną serca zapadają mężczyźni po 45. i kobiety po 55. roku życia. Po 65. roku życia kobiety chorują równie często jak mężczyźni.
W drugiej grupie są zaburzenia gospodarki tłuszczowej, wysoki poziom cholesterolu całkowitego i jego frakcji LDL (to tzw. zły cholesterol), niski poziom frakcji HDL (dobrego cholesterolu) oraz podwyższone stężenie trójglicerydów, a także nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, otyłość typu brzusznego oraz palenie tytoniu.
Czynniki drugiego rzędu
Do czynników drugiego rzędu zalicza się między innymi małą aktywność fizyczną, nieumiejętność relaksowania się po stresie, agresywność i nadużywanie alkoholu.
Choroba niedokrwienna serca może się różnie objawiać i mieć różny przebieg. Jest przewlekła choroba niedokrwienna (dławica piersiowa lub postać bezobjawowa), ostre niedokrwienie mięśnia sercowego (stan przedzawałowy), zawał serca lub tzw. nagły zgon sercowy, kardiomiopatia niedokrwienna z niewydolnością, arytmia.
Objawy to najczęściej ból, uczucie dławienia i ucisku za mostkiem. Ból może się pojawić o każdej porze dnia i nocy, ale najczęściej po wysiłku fizycznym lub stresie. Promieniuje do lewego ramienia, ręki, żuchwy, gardła, szyi. Może być wywołany przez silne emocje lub gwałtowną zmianę temperatury (np. wyjście na mróz). Uczucie ucisku mija po zaprzestaniu wysiłku.
Bez współpracy pacjenta z lekarzem trudno oczekiwać poprawy stanu zdrowia. Chory musi zmienić styl życia - prawidłowo się odżywiać, pozbyć się otyłości lub znacznej nadwagi i – koniecznie! – rzucić palenie.
Niezbędne jest też leczenie innych chorób (np. cukrzycy, nadciśnienia) i stopniowe wprowadzanie ćwiczeń fizycznych, które poprawią wydolność organizmu.
W zależności od zaawansowania i postaci choroby chorzy przyjmują różne leki, w tym m.in. kwas acetylosalicylowy, w sytuacjach awaryjnych nitroglicerynę, przeciwbólowe nitraty, beta-blokery, statyny obniżające poziom cholesterolu i stabilizujące blaszkę miażdżycową. Konieczne jest leczenie innych schorzeń.
Inne metody leczenia choroby niedokrwiennej serca to angioplastyka (tzw. balonikowanie tętnic), zakładanie by-passów, laseroterapia, przeszczep serca.
