Otyłość brzuszna a cukrzyca - czy są ze sobą związane?

Jednym z ważniejszych mechanizmów w naszym organizmie jest wydzielanie przez komórki trzustki insuliny. U zdrowej osoby po posiłku podnosi się poziom glukozy we krwi. To dla trzustki sygnał, by zaczęła wydzielać insulinę. Jeśli organizm funkcjonuje prawidłowo, to określony poziom cukru we krwi wywołuje wydzielanie właściwej ilości tego hormonu. Przy otyłości brzusznej ten mechanizm nie działa sprawnie.

Choć organizm wydziela insuliny tyle co trzeba, to komórki tłuszczowe i mięśniowe są na nią oporne (to tzw. insulinooporność). Nie otwierają się „kluczem insulinowym”, by wchłonąć glukozę, więc ta pozostaje we krwi. By obniżyć jej stężenie, trzustka wydziela coraz więcej insuliny. Insulinooporność skutkuje więc nadmiernym wydzielaniem insuliny, co pogarsza funkcjonowanie organizmu. Gdy będzie jej za dużo w krwiobiegu, ucierpi na tym każdy narząd. Trzeba też pamiętać, że insulina ma również działanie tuczące

Gdy osoba z insulinoopornością, która jest m.in. efektem otyłości brzusznej, je posiłki o wysokim indeksie glikemicznym (np. gotowane ziemniaki, białe pieczywo, gotowaną marchewkę), czyli łatwo się wchłaniające i szybko podnoszące cukier, trzustka produkuje insulinę w nadmiarze. Skutkiem jest pogłębianie się otyłości i osłabienie trzustki, która w końcu wytwarza coraz mniej insuliny. Przez to poziom cukru we krwi utrzymuje się na wysokim poziomie. W efekcie rozwija się cukrzyca typu 2.

Wniosek: żeby uniknąć cukrzycy koniecznie musimy zadbać o prawidłową wagę.

To określenie oznacza otyłość brzuszną, zwaną też trzewną. Jest ona skutkiem odkładania się tkanki tłuszczowej w jamie brzusznej. To problem nie tylko estetyczny – ten typ otyłości zwiększa ryzyko poważnych chorób.