Przyczyny i objawy zakrzepicy

Zakrzepicę diagnozuje się z reguły u osób po 40. roku życia, częściej u kobiet niż u mężczyzn. Może ona jednak dotknąć każdego, niezależnie od płci i wieku. Wiele zależy od ogólnego stanu zdrowia, stylu życia, diety i przyjmowanych leków.

Oto niektóre z przyczyn powstawania zakrzepów utrudniających swobodny przepływ krwi:

• Terapia hormonalna zawierająca estrogen

• Problemy z sercem (zaburzenie rytmu serca, migotanie przedsionków)

• Antykoncepcja hormonalna

• Ciąża i okres po porodzie – do sześciu tygodni

• Siedzący tryb życia, szczególnie przebywanie w pozycji z nogą założoną na nogę

• Unieruchomienie po zabiegach ortopedycznych, konieczność unieruchomienia w gipsie lub szynie

• Otyłość

• Nadmierna krzepliwość krwi

• Występowanie zmutowanego czynnika V układu krążenia (czynnika V Leiden)

Uwaga! Pod wpływem tych czynników zmianie ulega ściana naczynia, występują zaburzenia w warstwowym przepływie krwi lub zmiany w składzie krwi; wskutek czego powstaje zakrzep.

Pierwszym objawem żylnej choroby zakrzepowej jest najczęściej gwałtowny ból w łydce, który nierzadko tłumaczy się skurczem mięśni. Jednak w odróżnieniu od skurczu ból nie ustępuje i nasila się przy zginaniu stopy i naciskaniu na podeszwę. Bólowi towarzyszy obrzęk, który pojawia się wokół kostki, na podudziu lub udzie. Zawsze poniżej zakrzepu. Kolor skóry wokół dotkniętego obszaru jest niemal zawsze zmieniony - skóra jest zaczerwieniona lub sina. Czasami pojawia się gorączka i przyspieszona czynność serca. Objawy te często są bagatelizowane, dlatego o chorobie pacjenci często dowiadują się, kiedy ta znajduje się w zaawansowanym stadium lub kiedy dochodzi do najgorszego, czyli do zatoru w płucach.

Objawy zatoru płucnego

Objawy wskazujące na pojawienie się zatoru płucnego to silny, kłujący ból w klatce piersiowej, suchy kaszel, czasami plucie krwią, duszność, której towarzyszy sinica ciała, pocenie się. Zator płucny jest bardzo niebezpieczny i bezpośrednio zagraża życiu, dlatego po zaobserwowaniu pierwszych objawów należy jak najszybciej wezwać pomoc.

Po zaobserwowaniu pierwszych objawów należy umówić się na wizytę lekarską w celu wykonania odpowiednich badań. W pierwszej kolejności lekarz ocenia prawdopodobieństwo kliniczne zatorowości płucnej, stosując na przykład skalę Wellsa. Informacjom z wywiadu i badania lekarskiego zostają nadane punkty, których suma określa stopień prawdopodobieństwa wystąpienia zakrzepicy. Kiedy prawdopodobieństwo wystąpienia choroby jest małe, aby ją całkowicie wykluczyć, wykonuje się badanie stężenia D-dimerów w osoczu. Jeśli istnieje duże ryzyko zakrzepicy, wykonuje się badanie obrazowe USG żył głębokich z przystawką Dopplera.

Po zdiagnozowaniu choroby lekarz najczęściej zaleca przyjmowanie leków przeciwzakrzepowych, które hamują powiększanie się zakrzepów i zapobiegają powstawaniu nowych. Zmniejszają też ryzyko zatoru płucnego. Ważne jest noszenie podkolanówek lub rajstop uciskowych, których zadaniem jest wspomaganie odpływu krwi żylnej z najniższych odcinków kończyn.

Profilaktyka

Świadomość czynników, które są główną przyczyną zakrzepicy i ich unikanie to najlepsza profilaktyka. Należy więc rzucić palenie, dbać o utrzymywanie odpowiedniej masy ciała i prowadzić aktywny tryb życia. Jeśli przyjmujemy leki hormonalne, konieczne jest regularne wykonywanie badań, by ewentualne zakrzepy szybko zdiagnozować i od razu rozpocząć leczenie. Zakrzepica może mieć podłoże genetyczne, dlatego należy zwracać uwagę na niepokojące objawy – ból w łydkach i obrzęk. Jeśli z powodu choroby lub odbytej operacji jesteśmy unieruchomieni, lekarz powinien poinformować nas o profilaktyce zapobiegania powstawaniu zakrzepów.

Dieta dla chorych na zakrzepicę

Dieta powinna być bogata w produkty w naturalny sposób rozrzedzające krew: winogrona, imbir, czosnek, ananasy. Należy również pić duże ilości wody.

Uwaga! Jeśli zażywamy leki w celu rozrzedzenia krwi, nie należy dodatkowo stosować środków naturalnych.