Stanisławów jednak żyje

Oto i on. W książce Stanisławów jednak żyje Tadeusz Olszański rozwinął niektóre wątki, przypomniał dzieje miasta i jego okolic, historię lokalnych organizacji i rodzinnych firm. Przedstawił losy wybitnych stanisławowiaków, takich jak prezydent Wacław Chowaniec, druh Romuald Rzędzian, doktorzy Jan Gutt i Stefan Hoszowski, piłkarz Kazimierz Trampisz, ale też opowiedział historie zwykłych ludzi, mieszkańców przedwojennego, wielokulturowego, etnicznie zróżnicowanego Stanisławowa. Opowieść wzbogacają unikatowe fotografie, w większości pochodzące z archiwów rodzinnych.

Tadeusz Olszański, pseud. i kryptonimy Simenfalvy, T.O., tad. (1929), dziennikarz, publicysta, tłumacz. Syn Tadeusza Olszańskiego i Katarzyny Simenfalvy, z pochodzenia Węgierki. W czasie II wojny światowej przebywał jako uchodźca na terenie Węgier. Ukończył studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Od tego czasu pracuje jako dziennikarz, specjalizujący się głównie w tematyce Węgier oraz sporcie. W latach sześćdziesiątych kierował działem sportowym w redakcji "Sztandaru Młodych". Później pracował w redakcji "Sportowca", Telewizji Polskiej oraz w Krajowej Agencji Wydawniczej. W latach 1990-1994 pracował jako korespondent Polskiego Radia i Telewizji na Węgrzech oraz w Jugosławii. Publicysta tygodnika "Polityka". Jako dziennikarz sportowy wielokrotnie relacjonował Igrzyska Olimpijskie. Jest również autorem wielu książek o tematyce sportowej. Dokonał także około 40 przekładów literatury węgierskiej, w tym Chłopców z placu broni Ferenca Molnára i Byłem asystentem doktora Mengele Miklosa Nyiszli. Zdobył wiele krajowych i zagranicznych nagród oraz wyróżnień. W latach 1986-1990 był dyrektorem Ośrodka Kultury Polskiej w Budapeszcie. Swoją fascynację narodem, kulturą i kuchnią węgierską opisał w przewodniku kulinarnym Nobel dla papryki. Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Republiki Węgierskiej.
Tadeusz Olszański
Stanisławów jednak żyje