Taras Prochaśko, Z tego można zrobić kilka opowieści

W rytmie wieczornej opowieści wędrujemy przez okopy i obozy pierwszej wojny światowej, dowiadujemy się, kto ścielił łóżko metropolicie Szeptyckiemu, oglądamy walki dywizji SS "Galizien" i klęski ostatnich dowódców UPA. Są jeszcze i przymusowe praktyki studenckie w lasach niedaleko rumuńskiej granicy (Prochaśko jest z wykształcenia botanikiem), i komunistyczne wojsko, Czarnobyl, i domorosłe dzieci-kwiaty. Wnikliwy czytelnik literatury ukraińskiej znajdzie też odniesienia do twórczości Jurija Andruchowycza i innych pisarzy kręgu "stanisławowskiego", którego zresztą Prochaśko jest wybitnym przedstawicielem.

Wszystko to napisane w formie monologu wewnętrznego porwanego na niewielkie akapity (zgodnie z zapowiedzią, każdy stanowi kanwę dla osobnej powieści), z dużym humorem, zmieszanym z odrobiną melancholii. Prochaśko ma niezwykły słuch literacki i wyczucie języka. Sprawiają one, że postaci ożywają, poszczególne zdania wbijają się w pamięć, a książkę można czytać wielokrotnie, zdumiewając się nad niezwykłością codziennego życia. chyba o to chodzi, bo - jak zaznacza autor - pierwszą motywacją do pisania jest chęć opowiedzenia o szczegółach świata komuś, z kim nie miało się okazji ich oglądać. Na szczęście tym razem słuchaczem miał szansę stać się polski czytelnik.

Małgorzata Olszewska

Taras Prochaśko, Z tego można zrobić kilka opowieści
przeł. Renata Rusnak
Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2007

INTERIA.PL jest patronem medialnym książki