Apokalipsa Abrahama: Kościół jej nie uznaje. Co zawiera ten tekst?

Apokalipsa Abrahama jest jednym z apokryfów Starego Testamentu. Oznacza to, że nie weszła ona do kanonu ksiąg biblijnych. Zarówno myśliciele żydowscy, jak i chrześcijańscy uznali, że nie została ona napisana z natchnienia Boga. Naukowcy określają czas powstania Apokalipsy Abrahama na przełom I i II w. n. e. Jej treść znana jest z powstałego osiem wieków później przekładu na język starocerkiewnosłowiański. Większe zainteresowanie dzieło wzbudziło dopiero w 1897 r., kiedy przetłumaczono tekst ze starosłowiańskiego na język niemiecki. Niewielu badaczy na świecie zna języki starosłowiańskie, dlatego przez wieki apokryf ten pozostawał mało znany.

Pierwotnie Apokalipsa Abrahama była spisana w języku hebrajskim (o czym świadczą używane w niej słowa, charakterystyczne dla  języków semickich), natomiast przekład na starocerkiewnosłowiański dokonano na podstawie tekstu greckiego, uważanego przez wieki za zaginiony. Polski badacz, ksiądz profesor Ryszard Rubinkiewicz z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego odnalazł w bibliotece patriarchatu greko-ortodoksyjnego w Jerozolimie grecki rękopis pierwszej części apokryfu, pochodzący z XVII w.

Zobacz również: Apokryfy: Czym są te księgi?

Tekst Apokalipsy Abrahama można podzielić na dwie zasadnicze części. Pierwsza z nich ma charakter haggadyczny i opowiada o nawróceniu Abrahama na monoteizm. To opis zdarzeń, którego doprowadziły do tego, że uwierzył w Boga tak mocno, iż zdecydował się poświęcić własnego, długo wyczekiwanego syna w ofierze. Hagady stosowane są w tradycji judaistycznej, to bardzo szczegółowe opowiadania zbudowane na podstawie historii biblijnych, które zawierają też komentarze i modlitwy.

Druga część omawianego dzieła to apokalipsa w ścisłym tego słowa znaczeniu. Znalazły się w niej między innymi opisy dziesięciu znaków, które mają się pojawić przed nadejściem końca świata.

Zobacz również: To wydarzy się już niebawem. Spełnienie wizji św. Faustyny o apokalipsie?

Głośno dyskutowana, szczególnie przez zwolenników spiskowej teorii dziejów, jest szczególnie pierwsza część Apokalipsy Abrahama, która mówi o jego nawróceniu. Zwolennicy koncepcji, że cywilizacja ziemska została założona przez kosmitów, dopatrują się w niej opisów współczesnej technologii (a także bardziej rozwiniętych jej form), dokonanego przez ludzi, którzy jej nie znali, a zatem nie mieli odpowiedniego nazewnictwa, nie rozumieli jej, zatem przypisywali jej cechy nadprzyrodzone. Przykładem może być tutaj fragment mówiący:

A zdarzyło się to o zachodzie słońca, powstał dym, niczym dym z pieca. Tak więc zaniósł mnie aż do granic płomieni ognistych. Potem wznieśliśmy się, jakby za sprawą wielu wiatrów, w niebo, które było nad firmamentem.

---

Opis ten wielu do złudzenia przypomina obrazowe przedstawienia startu współczesnej rakiety, omówione przez człowieka, który nie rozumie, w jaki sposób działa taki pojazd. Tego typu opisów i sformułowań jest w Apokalipsie Abrahama o wiele więcej, ale to temat na oddzielny artykuł.

W swojej Apokalipsie (księga pisana jest w pierwsze osobie, podobnie jak Apokalipsa świętego Jana) Abraham opisuje, że został zabrany na siódmy firmament, gdzie zobaczył tron i Boga, z którym rozmawiał i który ujawnił mu losy świata. Między innymi ukazał Abrahamowi obraz: po prawej stronie byli ludzie wierzący — naród wybrany, po lewej poganie. Zza obrazu wyłonił się mężczyzna, który według bożych słów zostanie zesłany przed końcem świata. Podążyła za nim część ludzi z lewej strony — nawróceni poganie, wierni po prawej stronie zachowywali się wobec niego różnie: jedni go czcili i wierzyli mu, inni go wyśmiewali, bili i upokarzali.

Bóg przedstawia Abrahamowi dziesięć znaków, które będą zwiastowały nadejście Apokalipsy.

W tych dniach przyniosę całemu ziemskiemu stworzeniu dziesięć plag poprzez zło i chorobę oraz jęk goryczy w ich duszach.

---

Następnie Bóg zapowiada wiek sprawiedliwości i wieczną radość dla prawych oraz zgnębienie i zniszczenie złych i okrutnych. Jednocześnie daje nadzieję na odkupienie potępionych:

"Ci, których zganiłem, gdy ujrzą, jak się cieszę z mego ludu za tych, którzy się radują, przyjmują i naprawdę do mnie wracają" (ApAbr 7, 48).

Apokalipsa Abrahama wymienia dziesięć plag, które mają być znakami końca świata (ApAbr 8,3 - 12):

1. Smutek z powodu wielkiej potrzeby — co bywa interpretowane jako wyczerpanie się ważnego dla ludzkości surowca. 
2. Ogniste pożary miast.
3. Pomór bydła wywołany zarazą.
4. "Głód świata, ich pokolenia" - to sformułowanie bywa różnie rozumiane, jedni widzą w nim dosłowy głód, inni uważają, że "głód świata" może być symbolem odcięcia od informacji i komunikacji. 
5. Wśród władców zniszczenie przez trzęsienie ziemi i miecz — niekiedy pojawiają się interpretacje, że "władców" należy tu rozumieć nie tyle w kontekście ludzi, ile państw-mocarstw, które będą borykać się z katastrofami naturalnymi i wojnami. 
6. Częste gradobicia i obfite opady śniegu.
7. "Dzikie zwierzęta będą ich grobem".
8. Zniszczenie będą powodować pojawiające się na przemian zaraza i głód.
9. Plaga dziewiąta to ścięcie mieczem i ucieczka w niebezpieczeństwie — czyżby miały to być wojny i uchodźstwo?
10. Grzmoty, głosy i niszczące trzęsienia ziemi. 

"I wtedy zabrzmię w trąbie z powietrza, i poślę mego Wybrańca, mając w sobie jedną miarę całej mojej mocy, i przywoła mój lud upokorzony przez pogan" (ApAbr 8,13).

Zobacz również: Apokalipsa Mojżesza nigdy nie została zaakceptowana. Co w niej jest?