"Bodyguard" ma już trzydzieści lat. Asystentka Whitney zdradza kulisy filmu!

Przez kilka lat Kevin Costner wydzwaniał do Whitney z nadzieją, że przekona ją, by wystąpiła u jego boku w jednej z głównych ról w filmie "Bodyguard". Podchody rozpoczął już wtedy, gdy mieszkałyśmy razem w naszym pierwszym mieszkaniu. Zazwyczaj to ja odbierałam telefon. Rozpoznawał mój głos, zachowywał się uprzejmie, pytał, jak się miewam, a ja wdawałam się z nim w krótkie pogawędki. Ale za każdym razem, kiedy próbowałam przekazać Nippy, kto dzwonił, ona jedynie machała ręką:

- Wiem, kto to był.

Nippy tłumaczyła mi spokojnie i klarownie:

- Nie chcę być aktorką. Myślałam co najwyżej o jakiejś małej rólce, a on proponuje mi zagranie jednej z głównych postaci. Nie chcę tego robić. Skąd w ogóle przyszło im do głowy, że będę w tym dobra? To byłaby ciężka harówka, na co naprawdę nie mam ochoty.

Doskonale rozumiałam jej powściągliwość. Granie w filmie byłoby naprawdę ciężką harówką, a Nip nie miałaby nad swoją pracą żadnej kontroli. I już wtedy była przemęczona.

To wcale nie znaczy, że nie zapraszano jej do udziału w innych projektach filmowych. Proponowano jej zagranie w "Straconych nadziejach", "Karierze Dorothy Dandridge" czy nawet w "Narodzinach gwiazdy". Jeździłyśmy do Los Angeles na spotkania ze scenarzystami i reżyserami, którzy przedstawiali nam swoje rozmaite pomysły. Czytałam scenariusze przesyłane mi do przejrzenia i miałam własną asystentkę, Marię Padulę, która pomagała mi układać plan naszych spotkań. Spotkałyśmy się między innymi z producentami, którzy chcieli, by Whitney wystąpiła w głównej roli w remake’u "Kopciuszka". Czytałam z Whitney dialogi przed przesłuchaniem do roli współlokatorki Jodie Foster w "Milczeniu owiec", ale kiedy spotkałyśmy się z Jonathanem Demmem, nawet nie poprosił jej o wygłoszenie tych kwestii.

- Jesteś zbyt miła - orzekł.

Któregoś dnia odpoczywałyśmy w domu w miękkich skórzanych fotelach, z nogami wygodnie ułożonymi na podnóżkach, i obserwowałyśmy rzekę Hudson, kiedy zadzwonił telefon. To był Kevin. Whitney poprosiła, aby mu przekazać, że oddzwoni, co słyszałam już nie raz. Kevin rozumiał, że jeśli miał kiedykolwiek przekonać Nip do tego projektu, musiał dać jej przestrzeń, jakiej potrzebowała do podjęcia decyzji. Ale było jasne, że nie zamierzał pozwolić, żeby o nim zapomniała. Wykazywał się również uważnością i wiedział, w jaki sposób należy ją wytrwale namawiać, nie wywierając nadmiernej presji.

Tamtego dnia Whitney rzeczywiście do niego oddzwoniła. Siedziałam obok niej, gdy rozmawiała z Kevinem przez głośnik w telefonie, i słyszałam, jak ją zapewnia, że ona jest w stanie to zrobić i że wypadnie bardzo dobrze. Ponadto dał jej słowo, że cały czas będzie przy niej i przeprowadzi ją za rękę przez cały proces produkcji. W końcu Whitney się zgodziła.

[...]

Zobacz również: 

Maryla Rodowicz pilnie ucisza plotki. Afera z Sylwestrem w TVP

Kiedy rozpoczęłyśmy pracę przy filmie "Bodyguard", okazało się, że na żywo Kevin Costner jest równie ujmującym człowiekiem co przez telefon: rzeczowy i bezproblemowy, a ponadto z uwodzicielskim błyskiem w oku. Do naszej pierwszej interakcji doszło, kiedy zajechał na parking wytwórni filmowej Warner Bros swoim zielonym chevroletem novą, a ja stałam pod salą, w której miało odbyć się czytanie scenariusza. Jego samochód był klasykiem bodajże z 1971 roku. Gapiłam się na auto, czekając, aż jego właściciel z niego wysiądzie. Gdy tylko postawił na ziemi swoje biało-brązowe kowbojki, odezwałam się do niego:

- Kevin, co muszę zrobić, żeby zdobyć kluczyki do twojego wozu?

Jego twarz się rozpromieniła:

- Jest piękna, prawda? Kazałem ją przywrócić do życia.

Nie przestawałam zachwycać się jego odrestaurowaną novą, a on dodał:

- Naprawdę znasz się na samochodach.

Tego samego dnia kręcili scenę miłosną. Zanim zaczęli pracę, Kevin przyszedł do przyczepy Whitney, by z nią porozmawiać. Czekałam do chwili, aż z niej wyszedł.

- Wszystko w porządku - obwieściła mi Nippy. - Powiedziałam mu: "Cokolwiek zamierzasz zrobić, nie wkładaj mi języka do ust".

Kevin zachował się tak, jak jej obiecał w dniu, w którym Whitney zgodziła się wziąć udział w filmie. Był nie tylko gwiazdą odgrywającą jedną z dwóch głównych ról, ale też człowiekiem honoru. Wziął ją za rękę i dał jej kilka dobrych rad - na przykład jak pracować oczami w scenie pocałunku. I rzeczywiście nie włożył jej języka do ust.

Któregoś dnia kierownik muzyczna Maureen Crowe, którą nazywałyśmy z Whit "naszą siostrą z Long Island", przyszła do przyczepy i podsunęła nam utwór "I Will Always Love You", puszczając Whitney i mnie wersję nagraną przez Lindę Ronstadt. Kevina akurat nie było. Po kilku dniach zjawił się w przyczepie z oryginalnym wykonaniem Dolly Parton z 1974 roku i zapewnił, że to jest odpowiednia piosenka.

Czterdziestodwusekundowe otwarcie a cappella było pomysłem Costnera. Ten biały chłopak, wychowany w wierze baptystycznej, ma w sobie naprawdę wielką duszę. Przy lunchu opowiedział nam, że kiedyś zajmował się zamiataniem podłogi w pewnym studiu w Hollywood. To po części tłumaczyło, dlaczego on i Whitney tak dobrze się zgrali - oboje byli dzieciakami dorastającymi w religijnej atmosferze, mającymi wielkie marzenia i zawdzięczali ich spełnienie własnej pracy.

Tymczasem Whitney odczuwała presję wywieraną na nią z wielu stron. Clive był przeciwny jej udziałowi w filmie, ale kiedy mimo to postanowiła w nim zagrać, bez ustanku wydzwaniał do mnie na plan, usiłując porozmawiać z Whit na temat muzyki w tej produkcji - choć było to coś, czego producenci nie znoszą.

- Clive, muszę pracować z tymi ludźmi - tłumaczyła.

Czuła się wyczerpana i wykorzystywana w sposób przekraczający granice rozsądku. Niekiedy zastanawiała się, czy w ogóle będzie w stanie przez to wszystko przejść, ale udało się jej tego dokonać. A kiedy producenci stwierdzili, że mają już wszystkie materiały gotowe, nikt nie poczuł większej ulgi niż Nip. To było siedem, może osiem miesięcy lotów pomiędzy Kalifornią, Maine, Florydą a Nowym Jorkiem, zrywanie się o świcie i wracanie z pracy zazwyczaj po zmroku. Aż wreszcie koniec! Rzecz w tym, że za cokolwiek Whitney postanowiła się zabrać, zawsze starała się dać z siebie wszystko. Z pewnością nie miała zapisanego w swoim DNA występowania w filmach. Czuła się nieswojo w roli aktorki, a tym samym odczuwała dyskomfort i nie miała pewności co do ostatecznego efektu. Kiedy tylko wróciłyśmy do domu, zadzwonili do mnie John Houston i Sheldon Platt, twierdząc, że kierownictwo Aristy nie może firmować niczego, czego nie słyszało. Dlatego 6 lipca poszłam biura Clive’a i osobiście dostarczyłam nośnik DAT i płytę CD z sześcioma piosenkami, jakie Whitney nagrała na ścieżkę dźwiękową. Wraz z filmem "Bodyguard" jej kariera wystrzeliła w kosmos.

Fragment pochodzi z książki "Moje życie z Whitney Houston" autorstwa Robyn Crawford. Więcej o książce przeczytasz TUTAJ. Premiera książki 7 grudnia 2022 roku.

Zobacz również:

Były Gardias komplementuje Dodę: "Pięknie wyglądasz kochanie"