Przyspiesza metabolizm, wzmacnia serce. Dla przodków była jak amulet

Jemioła jest rośliną pasożytniczą. Nie rośnie odrębnie, żeruje na drzewie, które jest jej żywicielem. Z założenia go nie niszczy, ale jeśli mocno się rozrośnie, osłabia drzewo, w skrajnych przypadkach może doprowadzić do jego uschnięcia. Przymocowana do żywiciela specjalnymi ssawkami, pobiera z niego wodę i sole mineralne. Szacuje się, że na świecie jest około 150 gatunków jemioły, największe zróżnicowanie występuje w Azji i Afryce. W Europie są dwa. Na terenie Polski występuje tylko jemioła pospolita. 

Zobacz również: Najzdrowsza ryba. Obniża ciśnienie i cholesterol

Jemiołę pospolitą uznawano w medycynie plemiennej za symbol płodności. Używana jako lek na niemal każdą bolączkę, jemioła miała szczególne znaczenie w kulturze Celtów i Wikingów. Pełniła ważną rolę w obrzędach świąt zimowych, później przejęła ją tradycja chrześcijańska i tak jemioła stała się nieodłącznym elementem Bożego Narodzenia. Roślina budzi przyjemne skojarzenia. Zgodnie z zapoczątkowaną w Anglii tradycją, wieszana pod sufitem, jemioła wyznacza miejsce, w którym nie można odmówić pocałunku, bo to przyniesie pecha. Przez wieki przypisywano jej działanie magiczne. Wierzono, że jemioła ochroni dom i jego mieszkańców od wszelkiego zła.

Zobacz również: Zajadasz się makowcem? Sprawdź, jak wpływa na twój organizm

Surowcem zielarskim rośliny są jej liście i młode pędy o niezdrewniałej łodydze. Najcenniejsze są zebrane z jemioły, która rośnie na dębach. Dla celów leczniczych jemiołę zrywa się w okresie jej owocowania, czyli od grudnia do marca. Te jednak należy starannie oddzielić od liści i pędów. Owoce jemioły (charakterystyczne, białe kulki) nie są surowcem zielarskim. Liście i pędy suszy się w temperaturze pokojowej, wtedy zachowują optymalne właściwości i wartości odżywcze. Susz, który powinien mieć kolor zielony lub żółtozielony, można przechowywać w papierowym lub szklanym opakowaniu.

Zobacz również: Ile kalorii zjadasz w wigilię? Wynik może cię zaskoczyć

Przez przodków traktowana była niemal jak amulet, który przywraca zdrowie. Dziś wiemy, że jemioła zawiera szereg składników, którym zawdzięcza lecznicze właściwości. Są wśród nich:

•        potas, wapń i cynk,
•        kwasy organiczne,
•        związki śluzowe,
•        aminokwasy,
•        fitosterole (sterole roślinne, które ograniczają wchłanianie cholesterolu w jelicie),
•        flawonoidy - związki o silnych właściwościach przeciwutleniających,
•        cholina, acetylocholina,
•        histamina,
•        polisacharydy,
•        lektyny,
•        alkohole cukrowe,
•        wiskotoksyny (0,5-1proc.).

Zawartość poszczególnych składników zależy nie tylko od gatunku drzewa, na jakim pasożytuje jemioła, ale też warunkami pogodowymi. Jednak ten bogaty pakiet składników biologicznie aktywnych daje jemiole szereg właściwości leczniczych.

Jemioła może mieć korzystny wpływ na pracę serca i całego układu sercowo-naczyniowego. Działa moczopędnie i uspokajająco. Wyciągi z jemioły rozszerzają naczynia krwionośne, dzięki czemu mają korzystny wpływ na obieg krwi. Są rekomendowane przy nadciśnieniu, przyspieszonej akcji serca, kołataninach serca (stabilizują rytm pracy serca), szumach usznych, zawrotach głowy, a także przy miażdżycy (jemioła wchodzi w skład wielu preparatów o działaniu przeciwmiażdżycowym). Profilaktycznie można je stosować dla ochrony przed chorobą wieńcową, zawałem serca i udarem mózgu.

Jemioła ma korzystny wpływ na procesy metaboliczne. Przyspiesza przemianę materii i pobudza do pracy organy wewnętrzne, szczególnie trzustkę. Stabilizując produkcję insuliny, ekstrakt z jemioły sprzyja utrzymaniu właściwego stężenia cukru we krwi.

Jemioła ma też właściwości przeciwzapalne. Ograniczając ogniska zapalne i sprzyjając dobrej kondycji mikrobioty jelitowej, jemioła poprawia odporność organizmu. Nie bez znaczenia jest też zawarty w niej cynk - pierwiastek, który stymuluje pracę systemu immunologicznego. 

Preparaty na bazie jemioły są polecane pomocniczo także przy:

•        zaburzeniach miesiączkowania (działanie przeciwskurczowe i przeciwkrwotoczne),
•        bezsenności,
•        depresji,
•        przewlekłych stanach zapalnych stawów,
•        bólach głowy,
•        menopauzie,
•        niewydolności żylnej,
•        zaburzeniach pamięci i koncentracji.

Uwaga! Preparatów na bazie jemioły nie warto stosować na własną rękę

W sprzedaży są dostępne różne preparaty na bazie wyciągów z jemioły, jednak w przypadku tego ziela nie opłaca się zabawa w domorosłego zielarza. Jemioła może być toksyczna dla zdrowia, zwłaszcza jeśli zastosujemy dużą dawkę. Wśród możliwych działań niepożądanych są nie tylko problemy ze strony układu pokarmowego (nudności, wymioty, biegunki), ale też majaczenia czy drgawki.

Konsultacja ze specjalistą jest konieczna szczególnie wtedy, gdy leczymy choroby przewlekłe. Odradza się stosowania preparatów z jemiołą u osób małoletnich, kobiet ciężarnych i karmiących piersią.

Z uwagi na zawartość wiskotoksyny, jemioła jest silnie toksyczna dla zwierząt. Spożycie przez psa czy kota może prowadzić do silnego zatrucia, a nawet śmierci.