Woda rozsławiła małą polską wieś. Ludzie wierzą, że ma niezwykłą moc

Krasnobród to niewielka miejscowość turystyczna na Roztoczu w województwie lubelskim. Za sprawą cudownego źródła przyciąga także licznych pielgrzymów, którzy wierzą w uzdrawiającą moc krasnobrodzkiej wody.

Słynąca z uzdrowień i cudów kapliczka na wodzie stoi w miejscu, gdzie 5 sierpnia 1640 roku, jednemu z lokalnych mieszkańców ukazała się Matka Boska. Młody włościanin został uzdrowiony i otrzymał misję postawienia figury na pamiątkę objawienia. Pierwsza kapliczka powstała już w 1646 roku, ufundowana przez Marię Zamoyską, znaną później jako ukochana żona Jana III Sobieskiego, Marysieńka, która również doznała w tym miejscu łaski uzdrowienia.

Obecny wygląd kapliczka zawdzięcza przebudowie z XVIII wieku i modernizacji, którą przeszła w wieku XIX. Dokładny remont wykonano w 2008 roku, przywracając jej pierwotny blask. Drewniany budynek skrywa kopię cudownego obrazu Matki Bożej Krasnobrodzkiej, a nieopodal stoi figura Najświętszej Marii Panny wyrzeźbiona przez miejscowego artystę na pamiątkę objawienia sprzed czterech wieków.

Poniżej kaplicy biją źródła, których woda, według dokumentacji kościelnej z XVII wieku, posiada uzdrawiające właściwości. Również obecnie, archiwum parafialne odnotowuje liczne przypadki uzyskanych łask. Wiele osób twierdzi, że w nocy z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek woda ma specjalne, uzdrawiające właściwości.

Kaplica ze źródełkiem świętej Rozalii we Wrocance niedaleko Krosna to miejsce, które przez wiele lat przyciągało i nadal przyciąga wiernych z różnych zakątków Polski, poszukujących pociechy i uzdrowienia.

Święta Rozalia, za życia mniszka i pustelnica, jest uznawana za patronkę chroniącą przed morowym powietrzem i chorobami zakaźnymi. W XIX wieku, podczas szczytu popularności kultu świętej Rozalii, zbudowano kaplicę ku jej czci. Obecnie nazywana jest kościółkiem świętej Rozalii, zlokalizowanym niedaleko od źródełka, które słynie z cudownych mocy uzdrawiania.

Według lokalnych legend, źródełko wytrysło spod pługa oracza. W miejscowych opowieściach mówi się, że w czasach, gdy panowała zaraza, święta Rozalia ukazała się na dębie, mówiąc do pastuszka, by się modlił do niej, aby zaraza ustała. Na tym miejscu postawiono kapliczkę, a tuż obok wytrysło tajemnicze źródełko.

Dziś, podobnie jak w przeszłości, do źródełka zjeżdżają ludzie z różnych miejsc, szukając ulgi w osobistych problemach, tragediach czy chorobach dotykających ich samych lub ich bliskich. W dniu odpustu, 4 września, rzesze wiernych odwiedzają to miejsce prosząc o wstawiennictwo świętej. Woda ze studzienki ma moc uzdrawiającą, co potwierdzają członkowie lokalnej społeczności, która pielęgnuje to miejsce i przekazuje jego historię z pokolenia na pokolenie.

Kilka kilometrów od Rzeszowa, we wsi Przylasek, znajduje się kapliczka z cudownym źródełkiem zwana Studzianką. Miejsce jest celem pielgrzymek wiernych z całego regionu. Tysiące ludzi gromadzi się tu, aby zaczerpnąć wody ze źródła, które zasłynęło z mocy uzdrawiania.

Historia Studzianki jest równie fascynująca, jak aura, która ją otacza. Przekazy mówią o cudownym wydarzeniu, które miało miejsce w 1624 roku, podczas inwazji Tatarów. Mieszkańcy okolic uciekli i ukryli się w pobliskich jarach, a dzięki wstawiennictwu Matki Bożej Studziańskiej, zostali ocaleni. Ta scena uwieczniona została na obrazie, który umieszczony jest w kaplicy. Malowidło przedstawia wieśniaka, który klęczy przed Matką Bożą i anioła gaszącego pożar.

Od czasu cudownego ocalenia ludności, kult Matki Boskiej Studziańskiej wzrastał, a pierwsze wzmianki o kaplicy w tym miejscu datują się na około 1860 rok. Od początku też tryskającemu tu źródełku przypisywano cudowną moc.

Czas, niestety, nie oszczędzał Studzianki. Kaplica uległa zniszczeniu, ale po wojnie, w 1947 roku, została odnowiona. Konstrukcja, którą wierni odwiedzają dzisiaj, została zbudowana w 1995 roku. Miejscem kultu opiekuje się parafia w Hermanowej. W kaplicy odprawiane są niedzielne msze i nabożeństwa.

W sercu Bieszczad, na brzegu Sanu u stóp leśnej góry Czulni, znajduje się Zwierzyń — miejsce, które od lat przyciąga zarówno turystów, jak i pielgrzymów, którzy odwiedzają znajdujące się tu cudowne źródełko.

Źródełko to związane jest z tajemniczym krzyżem, który do 1922 roku znajdował się w lokalnym kościele. To niezwykłe dzieło sztuki pochodzi z Limoges — miasta w centralnej Francji, znanego w XII i XIII wieku jako jeden z najważniejszych ośrodków rzemiosła artystycznego. Przedmioty wytworzone tam, często zdobione barwną emalią na złocistych blachach miedzianych, odzwierciedlały bogactwo kultury i talentu lokalnych rzemieślników. Krzyż ze Zwierzynia, obecnie przechowywany w Muzeum Archidiecezjalnym w Przemyślu, jest jednym z niewielu tak dobrze zachowanych dzieł sztuki Limoges na ziemiach polskich.

Nie ma pewności, jak krzyż trafił do Zwierzynia, ale według legendy, pewna kobieta odkryła go w studni i przeniosła do miejscowego kościoła.

Od tamtej pory według przekazów woda ze studni pomagała na choroby oczu. Do czasów drugiej wojny miejsce przyciągało wielu wierzących w cudowną moc wody ze zwierzyńskiego źródła, jednak w czasach powojennych zapomniano o dawnych przekazach, choć studnia wciąż była używana.

Staraniem miejscowej społeczności w 1994 roku wytyczono drogę dojazdową, oczyszczono teren i zbudowano nową studzienkę. Na wzgórzu obok źródełka, ustawiony został ośmiometrowy krzyż. Wzniesiono też grotę z kamienia, w której umieszczono figurę Matki Bożej Niepokalanie Poczętej.

Klimkówka, niewielka wieś położona w województwie podkarpackim przyciąga rzesze pielgrzymów z całego kraju. Wszystko za sprawą cudownego źródła, które znajduje się nieopodal miejscowego kościoła.

Kościółek Świętego Krzyża, który zdobi centrum Klimkówki, według kronik kościelnych, stał tutaj już w 1349 roku. Jego ołtarz kryje cenny zabytek — figurę ukrzyżowanego Chrystusa, która od wieków znana była pątnikom pielgrzymującym do świętych miejsc.

Niedaleko kościoła, za rzeką, kryje się uzdrawiające źródełko. Kronika parafialna odnotowała 91 cudownych zdarzeń i uzdrowień związanych z jego wodą. Zanotowano też, że źródło to kilkakrotnie wysychało i znowu napełniało się wodą w zaskakujących momentach. Znana jest historia pewnego chłopa niezadowolonego z faktu, że zmierzający do źródła wierni, depczą jego ziemię. Chłop zasypał źródło, ale zaraz po tym stracił wzrok. Gdy woda powróciła — odzyskał zdrowie. Do dziś wierzy się, że woda ta ma ta ma moc uzdrawiającą i przynosi ulgę cierpiącym.

Źródło zostało niedawno ujęte w studnię i zamknięte na kłódkę, a woda z niego jest kierowana do kamiennej groty z kranikami, znajdującej się u stóp kościoła. W pobliżu kościoła można zobaczyć też kamienną figurę świętego Jana Nepomucena, patrona chroniącego przed powodziami i klęskami żywiołowymi.

Zobacz również:

Skandaliczne zachowanie na Mszy Św. Tego dopuścił się nastolatek w Kielcach

Komunia święta w PRL. Jak to było?

Uczennica czy kochanka? Kim była i jak naprawdę wyglądała Maria Magdalena?

Ojciec Pio i utajniony raport Watykanu. Co ustalił biskup Rossi?

Jezus w sukience? Zdetronizowana święta okazała się zmyśloną legendą