Wyglądają jak z tropików, żyją w Polsce. Ptaki, które zachwycają kolorami

Dudek to uroczy i bardzo charakterystycznie wyglądający ptak średniej wielkości. Jego znakiem rozpoznawczym jest specyficzny, duży, bocznie spłaszczony czubek oraz płowopomarańczowe upierzenie. Dudek ma też piękne skrzydła w czarno-białe pasy, które zachwycają szczególnie wtedy, gdy ptak jest w locie.

Ogon dudka jest czarny, z białym, poprzecznym pasem, a dziób bardzo cienki, długi i zakrzywiony do dołu. Młode ptaszki są niemal identyczne jak rodzice i różnią się tylko mniejszym czubkiem, słabszy jest też kolor ich upierzenia. U dudka nie występuje dymorfizm płciowy, choć wygląd samic jest mniej spektakularny.

Dudek lata nisko nad ziemią, przemieszcza się szybko, ze specyficznymi zrywami. Do Polski przylatuje w kwietniu i opuszcza nasz kraj wczesną jesienią. Zimuje w Afryce.

Gdzie można zobaczyć Dudka?

Najłatwiej natknąć się na dudka w lesie, na polach i łąkach oraz w dolinach rzecznych. Często osiada przy polnych drogach, unika mocnej zabudowy. Gniazdo zakłada w dziuplach, norach lub pod kamieniami.

Zimorodek to imponująco szybki, maleńki ptaszek o pięknym upierzeniu. Charakteryzuje go rudawo-pomarańczowy brzuszek i szmaragdowo-lazurowe skrzydła i główka. Co ciekawe, swoje unikalne kolory zawdzięcza on nie barwnikowi, ale złudzeniu optycznemu.

Samice zimorodka poznać można po czerwono-pomarańczowym zabarwieniu nasady żuchwy, dzioby samców są czarne. Młode zimorodki mają zdecydowanie bledsze upierzenie i ciemne nogi.

Zimorodek to samotnik, który poza sezonem lęgowym jest zaskakująco nietowarzyski. W czasie godów zmienia się jednak diametralnie - samiec pręży się i przynosi samicy ryby, jego wybranka nie musi się starać i cierpliwie czeka na kolejne podarki. Zimorodek częściowo zimuje w Polsce, ale spora grupa tych ptaków odlatuje na zimę na południe Europy.

Gdzie można zobaczyć Zimorodka?

Zimorodek występuje w całej Polsce, głównie w pobliżu zbiorników wodnych.

Kraska to średniej wielkości ptak o pięknym, na pierwszy rzut oka wręcz egzotycznym upierzeniu. Dominującym kolorem jest niebieski, ale spore wrażenie robi też rudawo-brązowa peleryna i piękne skrzydła z granatowo-szafirową górą i ciemnymi lotkami. Kraska ma niebieski ogon z jaśniejszą przepaską z czarnymi plamami.

U kraski, podobnie jak u dudka, nie występuje dymorfizm płciowy. Małe ptaszki są mniej jaskrawe i jaśniejsze.

Kraska zazwyczaj przemieszcza się lotem prostym, ale podczas godów potrafi wykonywać skomplikowane akrobacje. Do naszego kraju przybywa późną wiosną, na przełomie kwietnia i maja. Opuszcza nas na początku września, by przezimować w Afryce.

Gdzie można zobaczyć kraskę?

Najłatwiej natknąć się na kraskę w lasach, na polach i łąkach. Preferuje suchy i ciepły klimat, lubi dojrzałe lasy bogate w zagajniki. Pojedyncze pary krasek osiedlają się na Podkarpaciu, Podlasiu, Mazowszu i na Mazurach.

Żołna to mało znany, przepiękny ptak wielkości kosa, z długim ogonem i mocno zaostrzonymi skrzydłami. Największe wrażenie robi jej upierzenie - wierzch głowy oraz grzbiet ma czerwono-brązowy kolor, kuper jest żółto-rudy, a brzuch i skrzydła - niebiesko-zielone. Żołna ma też piękne, żółte gardło, odcięte od piersi czarną obróżką i niesamowite ciemnoczerwone oczy. Nie występuje u niej dymorfizm płciowy.

Żołna to gatunek wędrowny - do Polski przylatuje w maju, a odlatuje w sierpniu, by przezimować w Afryce.

Gdzie można zobaczyć żołnę?

Najłatwiej natknąć się na żołnę na polach i łąkach. Ptak ten lubi otwarte lub półotwarte tereny z urozmaiconą rzeźbą, z pastwiskami i ugorami. Chętnie osiedla się w pobliżu zbiorników wodnych, ale potrafi wykopywać gniazda nawet na skarpach i urwiskach. W Polsce stałe lęgowiska żołny znajdują się na Ziemi Przemyskiej, Lubelszczyźnie i Kielecczyźnie, ale można obserwować ją także na Pomorzu, Podlasiu i Suwalszczyźnie.

Gil to krępy, mały ptaszek, tylko trochę większy od wróbla. Charakteryzuje go silny, twardy dziób oraz piękne upierzenie. Gil ma uroczą, czarną czapeczkę i gardło, szaro-popielaty grzbiet i czarne skrzydła, przedzielone białym pasem. Samiec gila jest zdecydowanie ładniejszy od samicy - wyróżniają go czerwone policzki, malinowa pierś i brzuszek. Młode gile są szarobeżowe.

W Polsce gil jest ptakiem osiadłym i, co ciekawe, zdecydowanie łatwiej spotkać go zimą - prócz osobników spędzających u nas cały rok, przylatują wtedy również gile z północy.

Gdzie można zobaczyć gila?

Najłatwiej natknąć się na gila w lasach i parkach. Preferuje on lasy świerkowe, ale świetnie czuje się również w starych ogrodach. Zimą chętnie przylatuje do przydomowych karmników.

Gil występuje w całej Polsce, ale najłatwiej spotkać go na północnym wschodzie oraz w górskich lasach.

Czajka to średni ptak wielkości gołębia, którego wyróżniają długie, czerwone nogi. Wierzch ciała czajki jest czarny, z zielonym połyskiem, a pierś, brzuch oraz boki głowy - białe. Cechą charakterystyczną czajki są długie pióra na głowie, które tworzą specyficzny czubek. Czajka ma też biały, zaokrąglony ogon z czarną plamą na końcu.

Samce, szczególnie w czasie godów, są bardziej urodziwe od samiczek - przód głowy i szyja są wtedy mocno czarne i silnie odcinają się od ziemi. U czajki nie występuje jednak dymorfizm płciowy. Młode ptaki są płowobrązowe.

Czajka zachwyca swoim upierzeniem głównie zimą - pojawiają się wtedy u niej rude pióra z tyłu głowy oraz wokół dzioba. Charakterystyczna jest też dla niej sylwetka w locie - zaokrąglone na końcach skrzydła przyjmują wtedy kształt litery M.

Czajka przylatuje do Polski bardzo wcześnie, więc uznawana jest za zwiastun wiosny. Na zimę odlatuje na północ Afryki, nad Morze Śródziemne oraz na Daleki i Bliski Wschód.

Gdzie można zobaczyć czajkę?

Najłatwiej natknąć się na czajkę nad wodą, na polach, łąkach i na terenach bagnistych. Uwielbia tereny otwarte, pozbawione krzewów i zadrzewień i chętnie przemieszcza się z miejsca na miejsce aż znajdzie warunki idealne.

Sowa śnieżna to imponująca wielkością, okazała sowa, dorównującą nawet puchaczowi. Jest drapieżnikiem o intensywnych, żółtych oczach i długich piórach wokół dzioba. Sowa śnieżna ma mocno opierzone nogi i stopy, dzięki którym porusza się po śniegu prawie niezauważona. Wyróżnia ją dymorfizm płciowy, a nawet wiekowy - występują różnice w wyglądzie między młodym, a starym osobnikiem danego gatunku.

Samice sowy są białe, z ciemnymi plamkami, a samce śnieżnobiałe, zazwyczaj bez cętek. Młode sowy śnieżne są brudnobiałe i bardzo gęsto cętkowane.

Gdzie można zobaczyć sowę śnieżną? 

Najłatwiej natknąć się na sowę śnieżną w lasach, na polach i łąkach. Lubi tereny obfitujące w skały i niewielkie wzniesienia. Podróżuje w małych grupach i często zmienia miejsca bytowania, w zależności od dostępności jedzenia. W Polsce obserwuje się ją jednak bardzo rzadko, zazwyczaj na północy naszego kraju.

Zobacz również: Jak zachęcić grubodzioba do wizyty w naszym ogrodzie?