​Dermatillomania czyli patologiczne skubanie skóry. Skąd się bierze?

Dermatillomania, zwana też patologicznym skubaniem skóry (PSP - pathological skin picking), jest odruchowym, kompulsywnym drapaniem, skubaniem, nakłuwaniem, szczypaniem czy zrywaniem zdrowej skóry, a więc dokonywaniem samouszkodzenia. W 2013 roku pojawiło się w rejestrze zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Najprawdopodobniej pojawi się także w ICD-11 - jedenastej wersji Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych, przygotowanej przez WHO. Dokument zacznie obowiązywać z początkiem 2022 roku.

Choroba ta, będąca formą zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego, zazwyczaj pojawia się u nastolatków, a także u młodych dorosłych (ok. trzydziestego roku życia). Dotyczy przede wszystkim kobiet - stwierdzono, że stanowią one aż 80 proc. wszystkich chorujących. Dermatillomania czasem współistnieje z innymi chorobami jak depresja czy zaburzenia odżywiania.

Ludzie, którzy są nią dotknięci, odczuwają ogromny przymus dotykania i skubania swojego naskórka za pomocą palców, paznokci, ale także patyczków do uszu czy pęsety, a nawet ostrych narzędzi jak nożyczki. Najczęściej chorzy zrywają naskórek z twarzy i ust, jednak często dotyczy to także głowy, szyi, ramion, klatki piersiowej czy dłoni, włącza się w to także drapanie czy wyciskanie pryszczy i innych trądzikowych zmian skórnych albo odrywanie pęcherzy.

Dermatillomania jest chorobą o podłożu psychicznym. Najczęściej powoduje ją silny stres i nieumiejętność radzenia sobie z nim, zaburzenia lękowe, a także traumatyczne wydarzenia z przeszłości. Dotykanie i skubanie skóry przynosi redukcję napięcia i chwilową ulgę.

Duża część osób właśnie w ten sposób radzi sobie z napięciem psychicznym, z początku bardzo często na poziomie nieświadomym. Później jednak dermatillomania staje się zachowaniem kompulsywnym, którego nie możemy przerwać, nawet jeśli chcemy. W skrajnej formie może dojść do autoagresji i kaleczenia własnego ciała, by poczuć ulgę.

Patologiczne skubanie skóry powoduje u osób dotkniętych tym schorzeniem intensywne, skrajne emocje. Z jednej strony - kiedy przymus dotknięcia, zadrapania lub skubnięcia skóry jest zrealizowany, czują przez moment ulgę i spokój. Z drugiej strony - szybko pojawiają się też trudniejsze uczucia jak wstyd, zażenowanie, poczucie winy, a nawet epizody depresyjne, często o dużej intensywności.

Cierpiące na dermatillomanię osoby mogą mieć na twarzy i ciele stupy, rany czy blizny, które często są odbierają im pewność siebie i są powodem cierpienia i ogromnego dyskomfortu. Zdarza się, że chorzy unikają więc spotkań i różnych aktywności z innymi ludźmi, a nawet bliskich związków - wszystko z lęku przed "ujawnieniem" innym swoich strupów i ran na skórze.

Nieleczona dermatillomania może doprowadzić do innych powikłań psychicznych takich jak fobia społeczna oraz depresja.

Patologiczne skubanie skóry jest na szczęście całkowicie wyleczalne. Leczy się ją podobnie jak inne zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, a więc najczęściej przy pomocy terapii poznawczo-behawioralnej połączonej z odpowiednim leczeniem farmakologicznym, zaleconym przez lekarza psychiatrę.

Przeczytaj też:

Uważaj na te syropy dla dzieci! Mogą być niebezpieczne

Mizofonia: Kiedy dźwięki doprowadzają do furii

Srebrzyca - choroba niebieskiej skóry. Taka pozostanie do końca życia

* * *

Zobacz więcej: