Smaki Litwy
Bogactwo kuchni litewskiej sprawia, że trudno się jej oprzeć.
![Wiele potraw przygotowuje się w oparciu o lokalne produkty](https://i.iplsc.com/00030WK12M1AE24E-C322-F4.webp)
Zdrowa, bo oparta na prostych produktach kuchnia, bywa jednocześnie kaloryczna. Jednak zwolennicy diety też znajdą coś dla siebie (np. bezkofeinowa kawa żołędziowa, potrawy z ryb, chłodnik). W posiłkach często wykorzystuje się lokalne produkty.
Kuchnia litewska jest zróżnicowana w zależności od regionu i pory roku - np. latem wykorzystuje się produkty sezonowe - owoce, świeże zioła i grzyby. Nad morzem jada się świeże ryby morskie, a jeziora i rzeki obfitują w ryby słodkowodne.
Nietrudno jest też o smaczne ryby wędzone. Lasy dostarczają dziczyzny, grzybów i owoców, a pola ziół. Dziczyznę można zamówić w wielu litewskich restauracjach. Do XIX wieku kuchnia litewska była oparta na produktach zbożowych, wypartych następnie przez łatwe w uprawie i wydajne ziemniaki. Produkty mleczne są podstawą wielu litewskich potraw, w tym również smacznych białych serów.
Na Litwie organizowane są tradycyjne "święta" różnych produktów jak np. Festiwal wiśni w Żagare (płn. Litwa) i Święto grzybów w Oranach.
Niektóre z potraw są dobrze znane w Polsce, np. chłodnik litewski, który jest chętnie jedzony podczas upałów.
![Chłodnik litewski](https://i.iplsc.com/00030WIQF5GV1HDF-C322-F4.webp)
Do typowo litewskich potraw zaliczają się cepeliny, zwane na suwalszczyźnie kartaczami. Głównym składnikiem cepelinów są gotowane i surowe ziemniaki, mięso głównie wieprzowe, niezbyt chude, smażony boczek z cebulą jako omasta oraz zioła, głównie majeranek, do smaku. W oryginalnym litewskim przepisie do ciasta na cepeliny nie dodaje się mąki, ani jajek.
![Cepeliny](https://i.iplsc.com/00030WIVRCBM73TY-C322-F4.webp)
Kindziuk, to bardzo twarda, dojrzewająca kiełbasa o charakterystycznym kwaskowym smaku zwana na Litwie kindzukas lub skilandis. Najbardziej znany region, gdzie wyrabia się tę kiełbasę to Auksztota. Wysoka zawartość mięsa bardzo dobrej jakości i minimalna wody znacząco wpływa na cenę kińdziuka - jednej z droższych kiełbas. Warto wiedzieć, że tradycyjny kińdziuk powstaje przez wypchanie mięsem świńskiego pęcherza lub żołądka, czyli żadnych sztucznych osłonek kiełbasy. Czas robienia kińdziuka to nawet pół roku!
![Kindziuk](https://i.iplsc.com/00030WJ4VVTFPBGB-C322-F4.webp)
Kugelis, to pieczona babka ziemniaczana z tartych ziemniaków, podsmażonej na boczku cebuli, wymieszanych z masą jajek, czosnku, soli i pieprzu do smaku. Podaje się babkę okraszoną skwarkami ze śmietaną. Kugelis pochodzi z kuchni żmudzkiej.
Vedarai (kiszka ziemniaczana), to zapiekana w kiszce masa ziemniaczana zmieszana z omastą, przyprawami i szczypiorkiem. Napełnione masą czyste jelito powinno mieć około 15 cm długości. Vedarai znaczy po polsku żołądek.
Kibiny, to duże zapiekane pierogi pochodzące z kuchni karaimskiej. Tradycyjne kibiny powinny być ze słodkawego ciasta drożdżowego nadziewanego siekanym mięsem baranim lub wołowym wymieszanym z siekaną słodką kapustą. Piecze się je posmarowane żółtkiem.
![Kibiny](https://i.iplsc.com/00030WJ9HJB0281H-C322-F4.webp)
Bliny gryczane i żmudzkie, śleżyki, kawa żołędziowa, słodka zupa i tzw. ser jabłkowy to tylko namiastka niebywale bogatej tradycji kulinarnej Litwy. Ser jabłkowy, wbrew nazwie, nie jest robiony z mleka. Nie ma w nim ani kropelki mleka. Ser jabłkowy należy to tzw. serków owocowych, popularnych dawniej w kuchni kresowej. Ten robi się z pieczonych jabłek z dodatkiem głównie cukru i miodu - produkty naturalne i zdrowe.
![Śleżyki](https://i.iplsc.com/00030WLJBXR338WU-C322-F4.webp)
Śleżyki należą do tradycyjnych potraw, które powinny się znaleźć na wigilijnym stole litewskim. Są to okrągłe, suche ciasteczka z przemielonym makiem, miodem i rodzynkami.
Kawa żołędziowa przygotowywana jest z dojrzałych żołędzi, które należy rozłupać, namoczyć i kilkakrotnie przepłukać. Następnie zmiksować, wysuszyć i delikatnie uprażyć. Z tego, co powstanie parzy się kawę. Tak przygotowany napar jest smaczny, wzmacniający i bezkofeinowy!
Bliny gryczane przygotowywane są tak jak z mąki pszennej, te z gryczanej popularne są bardziej na wschodzie Europy.
Bliny żmudzkie natomiast to kolejna po serze jabłkowym niespodzianka w nazewnictwie. Bliny żmudzkie robi się z przemielonych gotowanych ziemniaków wymieszanych z jajkiem, cebulą, gotowanym i mielonym mięsem i mąką. Głównym składnikiem są ziemniaki. Z przygotowanej masy smaży się małe placuszki - bliny.
![Kastinys](https://i.iplsc.com/00030WJLCDU68Q0T-C322-F4.webp)
Inną tradycyjną żmudzką potrawą jest kastinys, czyli śmietana i masło z przyprawami, wśród których króluje kminek. Kastinys jadany był w dni postu oraz ze względu na kaloryczność i krótki czas przygotowania w czasie prac polowych, dodawano go to gotowanych ziemniaków lub chleba. Najbardziej znany kastinys pochodzi z okolic Telsz na Wysoczyźnie Żmudzkiej.
Z pewnością zainteresuje też smakoszy inny specjał litewski, chrupiące wędzone świńskie uszy, które podaje się do piwa.
Słodkie zupy litewskie są przysmakiem wielu dzieci i dorosłych.
Saltanosiai są pierogami z jagodami. W dosłownym tłumaczeniu są to "zimne nosy". Bogactwo litewskich lasów dostarcza bez ograniczeń składników potrzebnych do przyrządzenia tej smacznej potrawy.
Amatorzy słodyczy na pewno zasmakują w sękaczach i stuliścach.
![Sękacz](https://i.iplsc.com/00030WJPTDF0PKPV-C322-F4.webp)
Sękacz to biszkoptowe ciasto z rożna pieczone na obracającym się wałku nad otwartym ogniem. Charakterystyczne sęki i widoczne po przekrojeniu słoje powstają na skutek różnego stopnia podgrzania ciasta w czasie jego obracania. Sękacze jedzono zapewne już w średniowieczu, a jego pochodzenie wiązane jest z Jadźwingami. Przez lata uważane za ciasto tatarskie rozpowszechniło się według legendy po upieczeniu w Berżnikach koło Sejn sękacza dla jadącej na Litwę królowej Bony. Inne podania każą wiązać sękacz z księciem Radziwiłłem, który miał sprowadził to ciasto z Niemiec.
Stuliściec jest specjałem kuchni karaimskiej. Robi się go ze stu cieniutkich warstw drożdżowego ciasta przekładanego masłem. Następnie zwija w rulon, a do środka nakłada słodki mak z rodzynkami i piecze.
Trunki litewskie to temat obszerny i mający wielu zwolenników.
Litewskie miody pitne mają swoich licznych wielbicieli podobnie jak nalewki na miodzie lub owocach robione w wielu miejscach na Litwie. Najbardziej znany litewski miód pitny wziął nazwę od ludowego tańca litewskiego. Miód ten, uważany za tradycyjny, historyczny trunek litewski, robi się z destylatu miodu pitnego wzmocnionego spirytusem. Charakterystyczny smak i zapach zawdzięcza goździkom, pąkom topoli, żołędziom, jagodom jałowca, cynamonowi, mięcie i wielu ziołom. Wspomniany miód należy do grupy tzw. nektarów miodowych i zawiera 50% alkoholu. Powstaje w rejonie Prienai (Preny) w obwodzie kowieńskim. Miody pitne produkowane są w wielu litewskich wytwórniach i mogą mieć różną zawartość alkoholu poczynając już od 12%.
Do najbardziej znanych litewskich trunków należy ziołowa, aromatyczna nalewka na 27 leczniczych ziołach. Receptura tego napitku jest bardzo stara i może pochodzić aż z XV wieku. W Polsce nalewka ta była znana pod nazwą Trojanka Litewska. Skład nalewki (gorczyca i szereg ziół leczniczych) powoduje uznanie jej właściwości leczniczych nalewki. Przyjmowana w rozsądnych ilościach i systematycznie może wspomagać układ trawienny.
Litewskie starki równie świetne, to odrębny temat. Starka, inaczej zwana bocianią wódką, to rodzaj wódki wytrawnej produkowanej w Polsce, na Litwie oraz w Rosji i znanej od XV wieku. Nazwa pochodzi od czasu "leżakowania". Tradycyjnie wódka w dębowej beczce była zakopywana w ziemi tuż po urodzeniu syna i czekała tam aż do jego wesela. Inna teoria dotycząca etymologii nazwy każe ją wiązać z litewskim słowem starkus - bocian nawiązującym do narodzin dziecka, po których zakopywano alkohol. Do alkoholu dodaje się liści lipowych lub jabłkowych. Zawartość alkoholu w starce nie może być niższa niż 43%.
Piwo na Litwie ma długą tradycję. Uważa się, że pierwszy browar powstał już w 1665 r. w Szawlach. Piwa litewskie zostały zauważone przez New York Times, który w 2013 zamieścił poświęcony tym piwom materiał zachwalający ich smak oraz technologię warzenia. Obecnie na Litwie jest wiele browarów warzących piwo nieklarowane. Do najbardziej znanych należą te warzone w Ucianie, gdzie znajduje się jednym z najstarszych na Litwie browarów. Uciana znajduje się w północno-wschodniej części Litwy. Piwo można degustować poruszając się wzdłuż tzw. szlaku piwnego, na trasie którego znajduje się też Wilno. Niektóre z działających browarów można zwiedzać, tak jak w Ucianie i Birżach. Na zamku Radziwiłłów w Birżach warto zobaczyć muzeum warzelnictwa. Działający od 1686 r. browar warzy kilkanaście rodzajów piwa o mocy od 4,7% do 9% alkoholu. Birże znajdują się na północy Litwy, niedaleko granicy z Łotwą, zaś w okolicach miasteczka działa aż 50-70 lokalnych browarów.
Innego rodzaju orzeźwiający napój pity chętnie podczas upałów, to kwas chlebowy przyrządzany w niezliczonych odmianach. Może być wileński i litewski, w zależności od receptury. Orzeźwiający napój bezalkoholowy, który tak naprawdę zawiera niewielką ilość alkoholu powstającego podczas fermentacji chleba, jest rozpowszechniony na wschodnich terenach Europy. Robi się go z suchego chleba najlepiej żytniego i razowego przy dodaniu wody, cukru i drożdży. Do końca XIX w. kwas chlebowy był wytwarzany tylko sposobem domowym. Na Litwie często można się spotkać z kwasem chlebowym robionym na potrzeby gości przez bary i restauracje. Kwasy chlebowe przyrządzane są na wodzie źródlanej i mają nieoceniony wpływ na zdrowie osób pijących. Wspomagają trawienie, uzupełniają ważne witaminy i mikroelementy, a przede wszystkim świetnie chłodzą w upalne dni.